tips voor onderweg

Zoals beloofd, nog wat tips uit het boek 2052 (waarvan je trouwens heel wat info kan vinden op de bijhorende site). In het laatste hoofdstuk ‘what should you do?’ gaat hij in op hoe we nu kunnen reageren op wat ons de lange lastige weg die ons te wachten staat. Vooreerst gelooft hij – net als ik – dat we nog alles op alles moeten zetten om het tij te keren door politici onder druk te zetten, actie te voeren en de eigen impact te verkleinen. Maar aangezien dit volgens hem niet voldoende zal zijn moeten we ons tegelijk voorbereiden op wat komen kan, een periode vol schokken, en hier in het rijke Westen zo goed als geen groei meer.

Ik ga niet alle 20 tips meegeven maar toch enkele opvallende.

• verleg je focus van inkomen naar levenskwaliteit en tevredenheid
• zorg dat je niet te veel afhankelijk bent van dingen die zullen verdwijnen (goedkope vliegreizen, goedkope energie, vlees in overvloed…)
• bereid je voor op minder reizen
• probeer in te schatten hoe kwetsbaar de regio waar je woont is voor gevolgen van klimaatverandering, verhuis indien nodig
• verhuis naar een land waar men in staat in om lange termijn beslissingen te nemen (waar zou dat zijn?)
• maak een lijstje van mondiale trends die je persoonlijk leven kunnen beïnvloeden
• leer jezelf (en vooral je kinderen) Chinees
• geloof niet langer dat groei goed is
• vermijdt een slecht geweten in de toekomst (door nu je levensstijl aan te passen)

En dan staan er tot mijn vreugde ook enkele tips in voor politici. Dit is de eerste: als je wil herverkozen worden, neem alleen maatregelen die op korte termijn iets opleveren. Met een licht cynische ondertoon doelt Randers hier op het tekortschieten van het politiek systeem, waarbij burgers en politici bijna gedwongen worden op korte termijn te denken. Zelfs al wil je zelf vooral lange termijn effecten realiseren dan nog moet je de boodschap zo brengen dat het kiespubliek er op korte termijn de voordelen van ziet. Ik ben echter niet zeker of ik die strategie ga volgen. Ik hou er meer van om duidelijk te stellen waar we voor staan en dus ook onpopulaire maatregelen voor te stellen.

Wat volgens Randers ook onvermijdelijk is, de politieke marge die we hebben zal steeds meer gedomineerd worden door fysieke grenzen. Steeds meer zullen problemen te maken hebben met tekorten aan hulpbronnen enerzijds en effecten van vervuiling en uitstoot aan de andere kant. Daarbij zal de roep om gelijke toegang tot beperkte hulpbronnen steeds luider zal klinken. Anders gezegd, er komt een steeds groeiende beweging die eist dat het algemeen belang en het belang van de komende generaties boven het individueel belang van een elite moet staan. En dat zijn inzichten waar ik graag wil in geloven.

Tot slot zegt hij dat de allergrootste uitdaging van mentale aard is. Hoopvol blijven terwijl je weet dat het er niet goed uit ziet. Succes ermee!