betogen voor vrede

Gisteren was ik er ook bij, de vredesbetoging in Gent. Ze was niet moeilijk te vinden, want een helikopter circelde al een uur van te voren boven het centrum van Gent. Op weg ernaar toe zag ik verschillende overvalwagens, een waterkanon, en behoorlijk wat politieagenten die meer weg hadden van militairen in oorlogsgebied. Een hele boel diesel en benzine nutteloos verspild dus.

Want ochgod, als je zowat 1 500 betogers zag was al snel duidelijk dat er geen straatrevolutie zou losbarsten. Mensen met kinderen en bakfietsen, oudere mensen die met heimwee terugdachten aan de betogingen van honderduizend mensen, jonge mensen met kleurrijke vlaggen en bloemen in hun haar. Om daar nu zo’n militaire machtsontplooiing voor op te zetten. Een beetje zielig.

(meer verslag en foto’s op dewereldmorgen.be )

Ik heb ondertussen ook de film van Coline Serrau gezien. En die begint met een aantal uitspraken over het verband tussen de laatste twee wereldoorlogen en onze industriële landbouw. Ten eerste zijn tijdens deze oorlogen miljoenen boeren gesneuveld. Het begin van het einde van de kleinschalige landbouw dus.  Daarnaast zijn omwille van de oorlog grote industrieën opgezet voor ammoniak en mosterdgas die als wapens werden ingezet. Deze fabrieken konden gerecycleerd worden om meststoffen en pesticiden te produceren. De steeds grotere en zwaardere landbouwmachines waren een logisch gevolg op de tanks. En tenslotte werd landbouw meer een meer gezien als een strijd, waarbij de mens koste wat koste controle moet krijgen over de natuur. En zo is onze moderne landbouw gedeeltelijk een gevolg van grote oorlogen.

Ik had het zelf ook nog nooit zo bekeken, maar doorheen de hele film is duidelijk dat het dominante model van industriële voedselproductie slecht is voor de planeet, onze gezondheid en vele miljoenen mensen in het Zuiden. Ben ik blij dat ik straks weer mijn groenten en zuivel kan ophalen bij het voedselteam…