Zaden die niet meer ontkiemen, bomen die omvallen, dode vissen in de rivier, koeien die stoppen met melk geven, sneeuw in de zomer en het vuur dat niet meer wil branden. Het zijn beelden uit de bijzondere film ‘la Cinquième Saison’. Het is geen typische natuurrampen- of ‘einde van de wereld’ film, maar een indringende schets van hoe mensen reageren als de natuur het laat afweten.
Er zijn vele manieren om naar het verhaal te kijken, maar de link met de klimaatverandering is makkelijk te leggen. Wat kan er gebeuren als we te ver gaan, als we draagkracht van ons ecosysteem overschrijden, als het systeem waarvan we volledig afhankelijk zijn plots niet meer functioneert? De reactie van de kleine gemeenschap in de Ardennen waar de film zich afspeelt is niet echt fraai. Al zijn er ook momenten van mededogen en solidariteit zichtbaar is de hoofdtoon grimmig. Er wordt gezocht naar een zondebok, naar rituelen die het onheil kunnen afwenden, wantrouwen en geweld krijgen de overhand. De vreemdeling in het dorp krijgt de rekening gepresenteerd.
De film is opgebouwd met prachtige beelden, weinig tekst en weinig plotwendingen. Wellicht precies daarom blijven de beelden uit de film me achtervolgen. Het is geen feel-good film, ook geen moraliserende prent die verontwaardiging oproept. Het is een prachtig poëtische evocatie van de relatie tussen de mens en de natuur, waar elke kijker zelf mee aan de slag moet.
De film van het Belgisch-Amerikaanse regisseurskoppel Peter Brosens en Jessica Woodworth is wat mij betreft een absolute aanrader.
Low Impact Man 