eten van de stad?

Het zal nog even wachten zijn op de afloop van het ongelukje van dinsdag, maar via deze weg hou ik iedereen natuurlijk op de hoogte. Bedankt alvast voor de vele tips en reacties die ik kreeg. Een andere kwestie waar ik op de deze blog in de toekomst nog meer zal over schrijven is natuurlijk het politieke avontuur dat officieel start bij de eedaflegging op 2 januari.

Lokale politiek is behoorlijk ingewikkeld wat betreft de verdeling van bevoegdheden de mogelijkheden tot beleid voeren en de manier waarop de besluitvorming loopt. Voor een gemeenteraadslid in de meerderheid is het  zoeken naar manieren om toch een beetje mee aan het stuur te zitten. Eén van de thema’s die ik zeker zal opvolgen is alles wat betreft landbouw en voedsel. Dit lijkt misschien niet zo’n belangrijke taak voor een lokaal bestuur, want eten, daar zorgen de supermarkten toch voor?

Toch zijn er behoorlijk wat domeinen waar een stad keuzes in kan maken. Hoe duurzaam zijn bijvoorbeeld de vele maaltijden die de stad aanbiedt in scholen en stedelijke kantines? Welk beleid voert de stad rond het stimuleren van vleesmatiging en korte keten initiatieven. Hoeveel grond stelt een stadsbestuur ter beschikking voor volkstuinen en moestuinen, is er in parken en groenzones ook ruimte voor eetbare planten? Leren kinderen tuinieren op school, zorgt het OCMW voor gezonde maaltijden (in plaats van de goedkoopste)?  Aangezien alle indicatoren erop wijzen dat volledig afhankelijk zijn van  ingevoerd voedsel in elk geval duurder en wellicht moeilijker zal worden kan het geen kwaad om daarop een visie te ontwikkelen.

Een kwestie die daarbij wel eens naar boven komt is de vraag of de stad zichzelf kan voeden? Het antwoord is redelijk simpel: neen. Het is onmogelijk om binnen de grenzen van de eigen stad voor voldoende voedsel te zorgen. Zo kon ik enkele cijfers vinden over hoeveel oppervlakte daarvoor nodig zou zijn. Uit een studie in Rennes blijkt dat er per persoon 0,3 hectare nodig is bij een gangbaar menu en 0,18 hectare bij een duurzaam menu.  Voor Gent met 247 000 inwoners is dit 741 tot  445 vierkante kilometer. Volgens de stedelijke footprint  zou er 39 km² nodig zijn als alle Gentenaar volledig vegetariër zijn, maar ruim 100 km² als elke Gentenaar evenveel vlees eet als de gemiddelde Nederlander.

Grote verschillen in de twee cijfers, maar aangezien het totale grondgebied van de stad Gent 158 km² is en een groot deel is bebouwd is de rekensom wel duidelijk. Het zal nooit lukken om de hele bevolking zelf van voedsel te voorzien. Wat niet wegneemt dat we kunnen zoeken hoe we het voedselaanbod duurzamer en gezonder kunnen maken en de afhankelijkheid een stukje verminderen.