V.XIII. wakker worden

(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)

Dinsdag 27 februari 2052 – 353,67 ppm en 2366,40 ppb

Het schot raakte me in mijn ruggengraat. De kogel verbrijzelde mijn twaalfde thoracale wervel. Ik merkte er niks van, omdat net ervoor mijn voortanden door mijn onderlip waren gegaan. Dat was de vreselijke pijn die ik voelde. Het schot was daarom een beetje een geluk bij een ongeluk. Ik voelde plots niks meer. De wijnfles kwam wat minder krachtig dan voorzien tegen het bedieningspaneel terecht. De fles brak niet, botste terug en viel na een salto op de grond. Zonder een druppel wijn te verliezen. Dat ware voedselverspilling geweest. Kog hield het pistool in zijn rechterhand terwijl hij met zijn linker wijsvinger de lanceerknop indrukte. Denise glimlachte mysterieus. Op dat moment werd het lokaal overspoeld door tientallen mensen, Lu op kop. Bart had op korte tijd een aantal betogers van een paar dagen eerder opgetrommeld. Dittrich, Kog en Appelbraum werden vliegensvlug overmeesterd door huisvrouwen, leerkrachten en poetsmannen. Toen zag Lu me liggen op de grond. Ze schreeuwde mijn naam, ze riep om hulp. Ze huilde terwijl ze probeerde me bij bewustzijn te brengen.

***   

Uiteindelijk lag ik vijf maanden in coma in het uitstekende Bulovka Universiteitsziekenhuis. Dan ben ik naar BeterGent overgebracht waar ze me zachtjes wakker gemaakt hebben. De revalidatie duurde nog eens vier maanden. Nu kan ik weer denken, praten en schrijven. Lopen zal niet meer lukken. Vader worden evenmin (onze vrij-marathon in het Great Turning busje ten spijt).  

Achteraf gezien was mijn wanhoopspoging met de wijnfles niet alleen grotesk maar ook overbodig. Mevrouw Appelbraum had zelf het hele systeem onklaar gemaakt toen ze bezig was met de zogenaamde procedures. De berichten over haar baas en de grote opstand hadden haar overtuigd. Voor de eerste keer in haar leven was ze ongehoorzaam. Waarom moest ze een man volgen die net door zijn eigen bevolking was afgezet? Kog kon zoveel op de knop duwen als hij wou, de raketten zouden niet opstijgen. Denise Appelbraum is de echte held van dit verhaal. Ik ben eerder een komische voetnoot.

***

Tijdens mijn afwezigheid stond de wereld niet stil. De verkiezingen zijn enkele dagen na de ontknoping in Troja Palace netjes afgerond. Natuurlijk zijn er enkele incidenten geweest. Bij geweld aan een stemlokaal in Honolulu is iemand om het leven gekomen. Een poging om een urne met ingevulde stembiljetten te ontvreemden in Bern is door moedige omstaanders verhinderd. Stroomstoringen in Dakar, Parijs en Buenos Aires zorgden voor wat vertraging. Maar toch, deze grootse stembusgang was een overrompelend succes. Op 14 mei mocht Greta Thunberg de uitslag bekend maken. Een opkomst van tweeëntachtig procent, een duidelijke meerderheid van achtenzestig procent voor de Great Turning. Wellicht door de staatsgreep van de Big-Bang club zijn de laatste dagen nog massaal veel stemmen uitgebracht op de Great Turning.

Het zal wel toeval zijn, maar Greta Thunberg en Great Turning, het zijn maar een paar letters verschil.

***

Een dag later start de wereldregering het herstelprogramma op. De eerste zorg is het ondersteunen van degenen die liever de technologische weg wilden gaan. Ze moeten gehoord worden, de kans krijgen hun verhaal te doen. De beste manier blijkt deze mensen te betrekken bij de technologische onderdelen van het Great Turning plan. Ontwikkelen van groene waterstof, gebouwautomatisering, microbiële landbouw, hogesnelheidslijnen, microgrids, intelligent glas, bioplastics en schone fornuizen om maar een paar dingen op te sommen.

Overal ter wereld worden in versneld tempo de nodige maatregelen genomen. Elke vorm van boskap is nu helemaal verboden, een massale herbebossingsgolf overspoelt de wereld. Het objectief om in het eerste jaar twee bomen per inwoner te planten wordt al na acht maand gehaald. In India slaagt men er in de traditie van de heilige koe te vervangen door het concept van de heilige boom.

Ook in BeterGent moeten er zo snel mogelijk zes miljoen bomen bijkomen. Het vraagt behoorlijk wat creativiteit om de nodige ruimte hiervoor te vinden. Een belangrijke stap is de beslissing om alle verkavelingen en lintbebouwingen met minder dan veertig bewoners per hectare te ontmantelen. Bouwmaterialen worden gerecupereerd, verharding verdwijnt en bomen komen in de plaats. Binnen enkele jaren zal onze regio bekend worden omwille van het prachtige netwerk van lintbebossing. Verder worden duizenden bomen op drijvende pontons geplant. Van de meer dan zestigduizend parkeerplaatsen die er ooit in de stad Gent waren is negentig procent omgevormd tot eetbaar groen. In het voormalige Vlaanderland gaat men nog verder. De regio heeft zich herdoopt tot Transitiegem. Brasschaat, Schoten, Kalmthout en Kapellen worden integraal uitgeroepen tot een aaneengesloten natuurpark. De bewoners krijgen nieuwe woningen aangeboden in prachtige coöperatieve woonblokken op en rond de Schelde. De stad Antwerpen heeft nu als bijnaam ‘het Mutele van het Noorden.’ De mens zet overal een stapje achteruit om de natuur ademruimte te geven. Al snel wordt duidelijk dat de mens er zelf alleen maar beter van wordt.

Zeeën en oceanen spelen een belangrijke rol in de wedloop om broeikasgassen versneld op te vangen. Studies tonen aan dat vijftig miljoen vierkante kilometer oceaan geschikt is voor intensieve teelt van kelp en andere macroalgen. De snelgroeiende algen helpen tegelijk de verzuring van het water tegen te gaan. Het blijft nog een uitdaging om de volgroeide algen te laten afzinken naar de bodem waar ze de koolstof gedurende langere jaren kunnen vasthouden. Gelukkig zijn er meer en meer technieken die het mogelijk maken de wieren als grondstof voor bouwmateriaal in te zetten. Mangroves worden overal hersteld, en hier en daar begint het koraalrif terug wat kleur te krijgen.

***

De Great Turning omvat ook richtlijnen wat betreft de vleesconsumptie. De nieuwe aanbeveling is wereldwijd maximum veertien gram vlees per dag per persoon. De grootschalige industrie met tienduizenden dieren per stal is verdwenen. Anderzijds spelen dieren een rol bij bemesting en natuurbeheer, een landbouw organiseren zonder dieren lukt moeilijk. Vandaag is de verbondenheid, ja, de empathie voor alles wat leeft zodanig groot dat er heel nieuwe modellen ontstaan. Zo zijn er zelfslachtboerderijen waar de klanten samen met de boer voor de dieren zorgen. Als het dier slachtrijp is wordt een feest gehouden ter ere van het dier. Het wordt extra in de watten gelegd en uitgebreid bedankt met een ritueel alvorens het pijnloos geslacht wordt. En natuurlijk, elk stukje van het karkas wordt gebruikt, niks wordt weggegooid. Het terugdringen van voedselverspilling is een essentiële vereiste om de wereldbevolking te kunnen voeden. Insecten staan wat vaker op het menu, al is er recent onderzoek dat uitwijst dat insecten misschien wel pijn en angst kunnen voelen. Daarmee is de discussie geopend of dit wel een goede oplossing is. De meerderheid van de mensen is ondertussen veganitariër.

Terwijl ik aan bed gekluisterd lag is de mensheid zichzelf aan het overstijgen met een gigantische collectieve inspanning. De aarde is langzaam aan het helen. Omnia Sunt Communia, maar ook Omnia Sunt Mundi. Iedereen voor iedereen, iedereen voor de Aarde.

***

Hoe is het met mijn familie en vrienden gesteld? De voorbije maanden zijn ze veelvuldig langs geweest bij mijn ziekbed. Mijn ouders stonden me dagelijks bij tijdens de moeizame revalidatie. Mijn lieve mama heeft me voor de tweede keer leren praten. Parvanah doet nu vooral therapeutisch werk met nieuwkomers, Robbe heeft een herstelatelier waar vijf mensen en een robot werken. Voor een prikje kon hij de Maradonnabot van Scheire overnemen. Mijn oudste zus Bloem is net een drie-zes-negen gestart met Milou. Ze verwachten binnenkort een eerste kindje. Volgens Bloem zeker niet het laatste want, zegt ze lachend ‘dat is het voordeel van lesbische koppels, die hebben recht op vier kinderen!’. Kribbe is dichter geworden. Daar ben ik wat minder enthousiast over, maar dat laat ik niet blijken. Ze is en blijft mijn lievelingszus.

Oni, het derde kindje van Mona en Apple is geboren terwijl ik nog in het ziekenhuis in Praag lag. Nog nooit zag ik zo een gelukkig gezin, zelfs al is trisomie-21 vastgesteld bij het jongentje. Hope is nu de trotse zus van de twee liefste broertjes ter wereld. Lu is de meter van Oni. Samen met Apple en Mona zijn ze op zoek naar een clusterwoning waar we dan allen kunnen intrekken. Ook Bart en zijn nieuwe vriend Misha zouden er een plek krijgen.

Bart heeft zijn activiteiten als blogger, historicus en onderzoeker stopgezet. ‘Ik heb me mijn hele leven met de wereld beziggehouden, mijn laatste jaren moet ik misschien wat met mezelf bezig zijn.’ Hij doet dagelijks een trage wandeling, en regelmatig is hij te zien in het gezelschap van Rigoberta, die zich ook in BeterGent heeft gevestigd. Britt helpt me om mijn werk als lid van het wereldparlement terug op te nemen. We hebben al afgesproken dat zij zich kandidaat zal stellen bij de verkiezingen in het najaar.

Ellen is gestorven nog voor ik terug bij mijn positieven kwam. Ze weigerde een lange en pijnlijke behandeling toen de diagnose van melanoom als een donderslag bij heldere hemel viel. De laatste weken van haar leven spendeerde ze veel tijd met Arwe en John. Toen ze vredig en pijnloos heenging waren haar laatste woorden, ‘lieve Mare, hier kom ik.’

Lu. De liefde van mijn leven. De maanden die ze mediterend naast mijn bed doorbracht hebben haar nog wijzer gemaakt. Ze heeft besloten de genoom experimenten achter zich te laten. Er zijn voldoende oplossingen om de wereld te voeden. Ze kiest ervoor om te zorgen. Voor Oni, voor mij, voor Bart. ‘Daar word ik gelukkig van.’ Ze herhaalt het minstens een keer per dag.

***

De eerste effecten van de Great Turning zijn voelbaar. Het sterk reduceren van alle vormen van uitstoot én het vergroten van de opnamecapaciteit in de natuur zorgt voor verbluffende resultaten. Wellicht halen we volgend jaar de drempel van 350 ppm. De methaan concentraties zakken nog sneller. De rest van deze eeuw kan de temperatuur gemiddeld nog enkele tienden graad stijgen, maar klimatologen geloven dat we de drie graden niet zullen halen. De Noord-Atlantische transportband draait nog, zij het langzaam. De zeespiegel zal nog een hele tijd blijven stijgen, maar we hebben geleerd hoe ermee om te gaan. Planten- en diersoorten gaan nog altijd verloren, al is het tempo van de extinctie sterk vertraagd. De vele plaatsen die door de mens verlaten zijn vertonen een bloei van soorten en ecosystemen. Het universele basisinkomen gekoppeld aan het klimaatbudget heeft de economie helemaal omgeturnd. Kleinschaliger, lokaler, coöperatief, waardegedreven, menselijker. Groei of technologie zijn niet een doel op zich, hooguit een middel. Het belachelijke idee om vooruitgang te meten op basis van financiële criteria hebben we achter ons gelaten. Het gaat om welzijn welbevinden, een vervuld leven en een bloeiende planeet. Het idee dat dit allemaal moet gemeten worden is evengoed achterhaald. We zien, voelen en ervaren dat wat we vandaag meemaken vooruitgang is.

De voorspelling van John Maynard Keynes uit 1930 is uiteindelijk uitgekomen. De gemiddelde werkweek bedraagt nu 15 uur. Extreme armoede bestaat niet meer, extreme rijkdom nog minder. Niet iedereen is gelijk, maar wel gelijkwaardig. De grondwet voor planeet Aarde is de uitdrukking van een nieuw globaal bewustzijn.

Volgens Bart is het nog veel te vroeg, maar sommige biologen en filosofen beweren dat we een nieuwe geologische periode zijn binnengewandeld, het Biocentreen. De fase waarin een evenwicht is bereikt. De mens als constructief onderdeel van het levensweb.

De toekomst blijft even onvoorspelbaar als altijd. Er zijn nog tipping-points en onbekenden wendingen. Natuurlijk zal alles niet goed komen. Nooit zal alles goed komen. Maar de curve is gekeerd, wie nu een kind ter wereld zet gelooft opnieuw dat dit kind het beter zal hebben dan de vorige generatie. En vooral, de mensheid heeft bewezen dat door samenwerking bergen verzet kunnen worden.

***

Vandaag ben ik voor het eerst sinds lang terug in de garage. Bart heeft me geholpen met de rolstoel. Gelukkig heeft Robbe er een kleine elektromotor opgezet.  Het is wellicht een raar zicht. Een oude man die moeilijk ademt duwt een jonge kerel met nutteloze benen. Hier zal ik vanaf vandaag komen werken en schrijven. Ik word dit jaar zevenentwintig. Een goed moment om aan mijn memoires te beginnen. Mijn bescheiden vingerafdruk op onze Aarde.

EINDE

(ps; de volgende dagen komt hier nog wat meer info over mijn inspiratiebronnen, een voorstel voor de cover enzovoort.)