V.XI oorlog

(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)

De wereldregering zit met de handen in het haar. Ik voel me op mijn ongemak als James Bond. Een wonderlijke golf ontstaat. Een hele reeks records moet eraan geloven. We spelen verstoppertje tussen kunstwerken. Bij Bart wordt alvast de revolutie uitgeroepen.

Woensdag 26 april 2051 – 359.22 ppm en 2383.89 ppb

Ik zit achter de laptop in ons busje en probeer zo goed mogelijk het overleg te volgen. Het is een officiële vergadering van de wereldregering en het presidium van het wereldparlement. Lu mag daar niet bij zijn en is een wandelingetje gaan maken. Het is duidelijk welke regio’s in opstand zijn gekomen en wie de belangrijkste aanstichters zijn. De vraag is wat we er kunnen aan doen. Joshua Wong vat het samen ‘We hebben geen politiemacht, we hebben geen kruisraketten. We kunnen geen financiële sancties treffen of een economische boycot opzetten. De opstandelingen weigeren zelfs met ons te communiceren. De machtigste internationale instelling ooit is machteloos.’ ‘Dat weet ik zo nog niet’ zegt Greta Thunberg ‘wie weet, hebben we onverwachte bondgenoten.’ Niemand gaat in op deze vage opmerking. ‘Ik ben in Praag,’ roep ik ‘het klopt toch dat de opstand van hieruit gecoördineerd wordt?’ ‘Dat is waar,’ zegt Célia ‘en we kunnen steeds nauwer lokaliseren vanwaar de communicatie vertrekt. Het zou in de buurt zijn van de botanische tuin.’ ‘Die informatie kreeg ik ook en dat is precies waar we gestrand zijn.’ ‘Man,’ zegt Wong, ‘kan jij op zoek gaan naar aanwijzingen? We zullen je continu de laatste info doorsturen. Wellicht is Naresh Kog de leider, die moet daar in de buurt zijn.’ ‘Ok,’ zeg ik met een klein hartje ‘maar stel dat ik Kog kan vinden. Wat doe ik dan? Vragen om ermee op te houden?’. Joshua Wong is formeel ‘Vragen zal wellicht niet genoeg zijn, je moet hem stoppen, koste wat kost.’

***

De publieke verontwaardiging is groot. Dat tijdens het grootste democratische project ooit een klein groepje de macht grijpt is verbijsterend. De start van het protest is nog ingetogen. Op wat rest van het eiland Samoa in de Stille Zuidzee komen tweehonderd voormalige bewoners samen. Ze lopen over het verzilte land in hun lieslaarzen. In stilte. Kinderen dragen tekeningen met bomen, vogels en een blauwgroene planeet.

Nauwelijks een uur later zijn er de eerste massabijeenkomsten in Nieuw-Zeeland. In Wellington en Christchurch is er sprake van tienduizenden betogers. In Auckland, een van de opstandige regio’s komen meer dan een miljoen mensen naar buiten. Het stadhuis wordt bezet, het huis van Kog omsingeld. De bewoners maken duidelijk dat dit niet hun keuze is. Binnen de stadsraad ontstaat een coalitie die Naresh Kog met onmiddellijke ingang uit al zijn functies ontzet. De massa is vreedzaam, maar vastberaden. De bezetting van de stad zal doorgaan tot de democratie terug gerespecteerd wordt. In Queens Street organiseert de massa zich schijnbaar spontaan. Er worden volkskeukens opgezet en medische hulpposten. Bewoners zetten hun huizen open voor wie een toilet nodig heeft of een baby wil verluieren. De beelden gaan de wereld rond. Kog reageert laconiek in zijn bunker. Denise Appelbraum, ook afkomstig uit Auckland, veinst onverschilligheid.

Op hetzelfde ogenblik start de ralley in Sidney. Een nooit geziene massa vrouwen, mannen en kinderen loopt zingend door de stad. Het is een grote roep om de aarde niet langer geweld aan te doen. Terwijl de zon verder schuift naar het Westen zijn er op ontelbare plaatsen kleine en grote groepen die zich laten zien en horen. Net als lang geleden schapen collectief beslisten om te gaan rollen stromen mensen hun huizen uit. Gedreven door een gemeenschappelijke innerlijke stem. De techno-coalitie moet gestopt worden. Voor velen is deze manifestatie de allereerste protestbijeenkomst. In Japan wordt een menselijke ketting van 240 kilometer gemaakt rond de site van Fukushima. Mocht het Guinness Record boek nog bestaan dan was een vermelding meteen verzekerd. De tweerichtingsmars tussen Pyongyang en Seoul is tegelijk het eerste grote feest voor het herenigde land. In China alleen al komen een half miljard mensen samen in tienduizenden kleine en grote manifestaties. In Pakistan en India zetten miljoenen mensen bloemen bij de twaalf gedenkstenen die herinneren aan de nucleaire oorlog. Aan de grenzen wordt de grootste pot-luck party aller tijden georganiseerd. Alweer goed voor het niet-meer-bestaande recordboek.

***

Ik zit gebogen over een toeristische kaart van Praag als Lu terugkomt, ze heeft zowaar het museum bezocht. Ik breng haar op de hoogte van de situatie en mijn opdracht. Ik toon haar de coördinaten die ik net doorkreeg vanuit Manaus. Het klopt helemaal met de informatie die ik via Bart krijg. Lu neemt een touw en een meetlat en begint lijntjes te trekken, ze krabbelt wat sommetjes op de rand van de kaart. ‘Ik wist niet dat jij ook detective was’ zeg ik lachend. ‘Bij het onderzoeken van het genoom is nauwkeurig rekenwerk nodig. Dit is ongeveer hetzelfde. Kijk, hier moet het zijn.’ Ik volg haar vinger, de zwarte gelakte nagel wijst naar een groene plek vlak boven Troja Palace. ‘Hier staat toch niks?’ ‘Dat is een heuvel, daaronder kan makkelijk een bunker zitten. Zullen we daar gaan zoeken?’ Ik kan niks beter verzinnen. ‘Prima, zal ik mij vermommen in wijnboer?’ Mijn grapje slaat niet aan.

***

King Khalid International is een van de luchthavens van waaruit de vliegtuigen met sulfaat opstijgen. Hoewel er een grote steun is voor het technologisch scenario groeit ook in Riyad het protest. De inwoners willen niet in een schurkenstaat leven. Ze weigeren mee te doen aan een staatsgreep tegen de wereldregering. Met duizenden en duizenden zakken mensen af naar de luchthaven. De eerste uren slaagt de ordedienst er nog in om de massa in bedwang te houden. Maar rond de middag breekt de dam. In minder dan een uur tijd zijn alle landingsbanen gevuld met tienduizenden in het wit geklede mensen die gaan zitten onder hun hitte-tapijt. Een paar slimme programmeurs zijn erin geslaagd de tapijten op basis van kleur te rangschikking. De boodschap is vanop een kilometer hoogte leesbaar ‘not in our name.’ Vliegtuigen die willen landen moeten uitwijken naar Qatar. Opstijgen kan niet meer. Onder de wijngaard zien Kog en Dittrich hoe de wolk boven het Arabisch schiereiland niet langer aangroeit. ‘Oei Naresh’ zeg František Dittrich ‘dat kan toch niet de bedoeling zijn.’ Kog kijkt onverstoorbaar. ‘Dan zullen we een versnelling hoger moeten schakelen. Denise, hoe zit het met de wind?’ De plichtsbewuste vrouw antwoordt meteen. ‘De adviseur van Kushner denkt dat het nog vierentwintig uur duurt voor de wind helemaal gedraaid is.’ Kog reageert meteen. ‘Ik denk niet dat we nog een dag kunnen wachten. Roep iedereen bij elkaar voor een spoedoverleg.’  

De golf van publiek protest blijft aanzwellen. In Mutele is er sprake van vierhonderdduizend mensen die in stilte door de straten van de houten stad wandelen. In Kinsjasa, Abuja, Caïro, Khartoem en andere miljoenensteden op het Afrikaanse continent zijn de massa’s jong en enthousiast. In Siberië en Mongolië zijn de samenkomsten kleiner maar bijzonder talrijk. In Jeruzalem, dat nu de hoofdstad is van Palestina wordt een oecumenische dienst gehouden met honderdduizenden aanwezigen. De bewoners van het Sahrawi kamp in Laayoune gaan voor hun tenten staan en maken een hels kabaal op potten en pannen. Ja, wij bestaan ook, ja, we geven ook om de Aarde. De acties werken aanstekelijk. In vele Europese steden ontstaan massale volksprotesten. In het pretpark van Cadarache gaan de scholieren die er op uitstap zijn in zitstaking. In Spitsbergen houdt het kleine team dat al jaren bezig is met het herstellen van de zadenverzameling een stille wake.

***

Ik loop samen met Lu op de weg langs de achterkant van het prachtige barokke gebouw. Over de lengte van 140 meter loopt een muur van nauwelijks een meter hoog. Er is een poortje en op het hoekhuis een deur. Er is geen bewaking te zien. ‘Ik zie ook nergens een camera,’ zegt Lu ‘ik kan me niet voorstellen dat hier de ingang is’. Aan de andere kant van de weg is langs een glooiende helling een wijngaard aangelegd. Waar Lu plots een verrekijker vandaan haalt is me niet duidelijk. ‘Kijk daar, en daar, en daar.’ Ik zie niks. ‘Dat zijn gecamoufleerde buizen tussen de wijnranken. Wellicht voor de luchtverversing. En zie, deze kabels!’ ‘Dat zijn elektriciteitskabels, toch niks ongewoon?’ ‘Druiven hebben geen elektriciteit nodig. Ik weet genoeg.’ Ik weet nog altijd niks, maar in het busje vertelt Lu me het plan. Ze is er zeker van dat de bunker onder de wijnhelling zit. En wat is dan de meest onopvallende toegang? Een deur waar elke dag vele honderden mensen in- en uitlopen. Juist, het museum. Ze checkt nog een paar zaken met Bart. ‘We gaan straks naar het museum, en zoeken een plekje waar we ons kunnen verstoppen. Eenmaal de bezoekers weg zijn gaan we op speurtocht naar de toegang.’ Ik sta erbij en kijk er naar. ‘Ok dan, als jij het zegt.’

***

In alle steden en kernen van BeterGent is het protest zoals verwacht enorm. Zelfs in Sint-Martens-Latem komen honderden bewoners opdagen voor een actie aan het gemeentehuis. De parade in Gent staat in teken van de liefde. Aan de deelnemers is gevraagd creatief vorm te geven aan het thema. Arwe loopt gearmd met Ellen door de massa. Ze dragen een levensgrote foto van een lachende Mare met zich mee. De zwangere Mona duwt samen met Hope een kar voort met daarin Joop. Apple die net op tijd in Gent is aangekomen stapt vastberaden naast zijn vrouw. Joris en Elisa vergezellen ze en zingen luidkeels een liefdeslied. Er zijn kinderen verkleed als bijen, betogers die hun hitte-tapijten met bloemen hebben beschilderd. Veel jongeren zien er zelf uit als natuurtaferelen. Ze hebben hun gezicht, en soms hun hele lijf beschilderd. Er zijn uilen, maretakken, dolfijnen, paddenstoelen. Een eindeloze stoet van levensvormen. Een ode aan het leven en aan de liefde. Mochten de sensoren die permanent de luchtkwaliteit boven de stad meten het kunnen, dan hadden ze zeker een record aan oxytocine vastgesteld. Plots stijgt een groot gejuich op. Er is nieuws uit de haven van Antwerpen.

Het feit dat de leiders van Vlaanderland de kant van de opstandelingen hebben gekozen zorgt voor een nooit geziene opstand. Het hele havengebied is ingenomen door een woedende massa. Er kan geen kraan meer bewegen, geen vrachtwagen meer rijden. Een paar schepen volgeladen met ijzerschroot zijn omsingeld door honderden kano’s en kleine rubberbootjes. Alle leden van de stadsraad zijn gevangen gezet aan boord van de Monte Pascoal. Ze zullen de volgende weken aan het werk gezet worden om tweehonderdduizend ton ijzerschroot met de hand te lossen. Een nieuwe stadsraad wordt samengesteld en wil van Vlaanderland een koploper in rechtvaardige transitie maken.

***

We kopen braaf onze ticketjes aan de ingang. Een museumbezoek kost nauwelijks 10 gram klimaatdukaten. Onze rugzakken moeten we achterlaten, dus ons voorraadje voedsel en water ook. Mijn smartphone en een paar energiepacks kunnen we wel binnensmokkelen. Terwijl Bart koortsachtig op zoek gaat naar details van historische kelders die bij het kasteel zouden kunnen horen slenteren we rond in de zalen. Ik vergeet bijna dat we ons midden in een mondiale crisis bevinden als ik omhoogkijk naar het fresco van Abraham en Izaak Godijn. Een reusachtig trompe-l’oeil vol vallende krijgers, strijdende engelen, een machtige arend en andere figuren in een wervelend spektakel. ‘Het ging er in de 17^de eeuw ook heftig aan toe in de atmosfeer.’ De commentaar van Lu brengt me terug naar hier. ‘Kom, zegt ze, ik weet een plekje waar we ons schuil kunnen houden.’ We volgen de pijltjes naar het toilet, gaan dan een deur binnen, een trapje af en nemen plaats in een donker achterkamertje. Lu sluit de deur van binnen af.

***

In het Zuid-Amerikaanse continent nemen de inheemse volkeren het voortouw. Met een niet-religieuze gebedsdienst waarvoor tachtig miljoen mensen zich meteen aanmelden wordt alweer een record gebroken. Overal gaan mensen met hun rug tegen een boom staan en richten hun gelaat naar de zon. Verbonden door dezelfde warmte. De Oostkant van Noord-Amerika is het toneel van duizenden sit-ins, walk-ins en sleep-ins. Tom en Isabelle staan op de eerste rij van de vijf dubbele mensenketting die de haven van Louisiana platlegt.

In New America heeft het regime om veiligheidsredenen samenscholingen verboden. Toch starten overal spontane huisbetogingen. Miljoenen mensen die hun verbondenheid met moeder Aarde uiten door roepend rond de keukentafel te marcheren. Als de eerste gezinnen toch naar buiten komen en de beelden delen via het vrije internet is de stroom niet te stoppen. In Dallas, Houston, San Antonio, Albuquerque, Kansas City, Denver, Saint-Louis, Minneapolis, Iowa en tientallen andere steden is de revolte totaal. De ordediensten sluiten zich aan bij de actievoerders. Kushner en zijn gevolg heeft zich teruggetrokken in de luxueuze ondergrondse silo in de Trans-Pecoswoestijn in het westen van de staat. Hij overlegt met Kog over het inzetten van zijn Battlestars om alsnog de vulkaanuitbarstingen te initiëren.

Het kleine Port Resolution breekt een record. Honderd procent van de totale bevolking neemt deel aan de mars tegen de verkrachting van moeder Aarde (924 mensen om precies te zijn). Onder de betogers een baby van enkele uren oud in de armen van de trotse papa. Zeven mensen worden geduwd terwijl ze in hun ziekbed liggen, de baxters aan stangen boven hun hoofd. Eén van hen zal sterven na ontbinding van de manifestatie. De laatste woorden van de oude dame waren naar verluidt: ‘dank je, nu kan ik in vrede heengaan.’ Zelfs in het vliegtuigenpark van Tuscon hebben de rivaliserende bendes een wapenstilstand van 24 uur afgesloten. Wie wil kan deelnemen aan een stille tocht langs de buitenomheining.

Op Mauna Loa wordt de allerlaatste bijeenkomst van dit historische etmaal gehouden. Met vier andere wetenschappers klimt Elisabeth, de kleindochter van Charles David Keeling naar het meetstation. Daar herhaalt ze het ritueel dat haar grootvader in 1958 voor het eerst uitvoerde. De teller staat op 359,22 parts per million. Het niveau van april 1992. Het plan om op de top van de vulkaan een kaars te branden laten ze vallen als een van de wetenschappers opmerkt dat dit de meting zou kunnen beïnvloeden.  

***

Bart is al een paar dagen bijna non-stop aan het werk. Hij ademt moeizaam en ziet er grauw uit. Micha is net thuisgekomen van de manifestatie en zet de televisie aan. ‘Bart, stop nu toch even met werken, kom kijken. Nu.’ Bart stemt in en gaat op de bank zitten. Micha geeft hem een grote kom maaltijdsoep en legt een dekentje over de knieën van de oude geschiedenisleraar. Als Bart de onvoorstelbare hoeveelheid beelden uit alle uithoeken van de wereld ziet breekt er iets in hem. Tranen lopen over zijn wangen. Nieuwslezers spreken van bijna vier miljard mensen die hun ongenoegen laten blijken.  In eenentwintig van de drieëntwintig opstandige staten is de overheid aan de kant gezet. Voor zover bekend hebben de volksprotesten de geo-engeenering experimenten stilgelegd. Vooral de beelden van de protesterende mensen zijn indrukwekkend. Het is een eindeloze stoet van verlangen naar vrede, naar gerechtigheid, naar liefde. Het lijkt zelfs dat moeder Aarde de betogers goed gezind is. Het was een dag zonder extreme temperaturen, stormen, regenbommen of hagelbuien. Wat malse regen op de menigte in New Delhi zorgt even voor een uitbundige regendans. Misha, die zich de eerste dagen wat stoer gedroeg in het bijzijn van Bart, is enthousiast als een kind. ‘Ik moet toegeven, ik heb ook wel eens vals gespeeld. Maar dit kan niet! De smeerlappen!’ ‘Inderdaad’ beaamt Bart, ‘dit kan niet’. ‘Het volk is opgestaan’ roept Micha extatisch. ‘Leve de revolutie!’ zegt Bart en hij schrikt even van zichzelf. Hij beseft echter dat de strijd nog niet gestreden is. Als Statler en Waldorf blijven de twee zeventigers de eindeloze stroom beelden bekijken. Tot ze beiden in slaap vallen op de bank.