(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)
Op meerdere plaatsen barst onverwacht de hel los. Ik ben me van geen kwaad bewust. Goede oude Bart is echter bij de pinken en schiet in actie. Een paar witte mannen genieten van rode wijn en van hun macht. De wind geeft ons enkele dagen respijt.
Maandag 24 april 2051 – 359,24 ppm en 2382.91 bbp
Tom en Isabelle wonen op de Belle Terre Boulevard in Louisiana. Die ochtend worden ze wakker van het gedaver onder het slaapkamerraam. Een gigantische rode truck dendert voorbij, met een grijze stofwolk in zijn kielzog. Terwijl Tom naar het raam stapt komt er al een tweede aangereden. ‘Kom kijken, Isa, dat kan toch niet!’ Ze komt naast hem staan en ziet in de verte al een derde exemplaar opdoemen. ‘Die rijden toch op diesel, is dat niet verboden?’ Isabel klinkt ongerust. Tom trekt snel zijn jeans aan. ‘Ik ga kijken’. ‘Voorzichtig Tom!’ roept Isabel hem na. Op zijn fiets volgt hij de zware trucks, telkens uitwijkend als hij in de achtergrond een volgend monster hoort aankomen. De vrachtwagens maken een hoop stof. Tom krijgt een stukje op zijn onderlip. Het proeft metalig, naar ijzer. Twintig minuten later komt hij bezweet aan de haveningang. Aan de toegangspoort staat een opzichter. ‘Stop, hier kan je niet door.’ Tom houdt stil en ziet hoe de vrachtwagens in de richting van een gigantisch schip aan de kade rijden. ‘Mevrouw, kan u me dan vertellen wat er aan de hand is?’ ‘Dat weet ik niet’ zegt de dame fors. ‘U weet toch dat dieselmotoren verboden zijn?’ dringt Tom aan. ‘Dat weet ik niet. Ik doe alleen mijn job.’ Tom kan niet anders dan terugkeren. Hij maakt een omweg om vanop een heuvel beter zicht te krijgen op het havengebied. Daar ziet hij een reeks vrachtschepen voor anker liggen. Grote kranen grijpen de inhoud van de vrachtwagens en vullen in snel tempo het ruim. Tom beseft ineens waarover het gaat. ‘Verdomme,’ roept hij ‘ijzer, ze willen de golf van Mexico bemesten.’ Hij springt op zijn fiets en snelt naar huis.
***
Op hetzelfde moment staart een groepje schoolkinderen in Lhasa naar boven. Nooit eerder zagen ze een vliegtuig in de lucht, laat staan een lange sliert zoals nu. De toestellen vliegen op grote hoogte en zijn net zichtbaar. Ze vliegen aan uit het westen, maken een grote bocht, lozen een roze wolk en keren dan terug vanwaar ze komen. De een na de andere. De leerkracht begrijpt er niks van. Dat zijn vliegtuigen die op kerosine vliegen. Wat is de bedoeling van die alsmaar groter wordende roze wolk? Weet hij veel dat het om reflecterende sulfaatdeeltjes gaat. De kinderen vinden het in elk geval een prachtig spektakel.
***
In Manaus stromen de meldingen steeds sneller binnen. Blijkbaar zijn op verschillende plaatsen op de planeet grootschalige ingrepen opgestart. Het zijn allemaal voorstellen van het technologische ‘Best Choice’ plan die worden uitgevoerd. Een onbekend aantal regimes heeft beslist de uitslag van de verkiezing niet af te wachten. Ze gebruiken verborgen gehouden voorraden brandstof om schepen, vliegtuigen en vrachtwagens aan het werk te zetten. De wereldregering gaat in een spoedzitting overleggen. Wie zijn de aanstokers? Hoe kunnen ze gestopt worden? Wat zijn ze nog van plan? Wat zullen de gevolgen zijn? Het bemesten van de oceanen en het toepassen van SAI (Stratospheric Aerosol Injection) moet maanden worden volgehouden om effect te sorteren. De grote vraag is of het laten exploderen van vulkanen ook op de planning staat. Als dat gebeurt worden de gevolgen onomkeerbaar.
***
Het is heerlijk wakker worden in de armen van Lu. Een straaltje zonlicht piept tussen de bebloemde gordijnen. Een koor van zanglijsters, putters en boomklevers kondigt nietsvermoedend een stralende lentedag aan. Wij twee hebben de voorbije dagen vooral op de matras doorgebracht. Het komt ons niet slecht uit dat het reservestuk voor ons busje maar niet te vinden is. ‘Wat denk je, Man’ zegt Lu terwijl ze zich uitrekt. ‘Zullen we vandaag eens die schilderijen gaan bekijken? Dat lijkt me wel iets.’ Voor ik kan antwoorden hoor ik het gezoem van mijn telefoon. ‘Hoe kan dat nu,’ zegt Lu ‘je hebt die toch uitgezet?’ ‘Hij staat al dagen af, maar wij hebben een bijzonder toestel. Bij noodsituaties wordt het automatisch geactiveerd. Alleen als het om code rood gaat.’ We zijn allebei klaarwakker. Ik lees het bericht vanuit Manaus. Een onbekende groep heeft een aanval opgezet tegen de planeet en de democratie. Overal ter wereld worden geo-engeneering acties opgestart. Het is niet duidelijk wie de daders zijn. De wereldregering is in crisis bij elkaar. De senatoren worden op de hoogte gehouden. De verkiezingen blijven wel gewoon doorgaan. Lu kijkt me ontzet aan. ‘Is dit het begin van het einde? Valt er nog iets te doen.’ Ik zoek mijn spullen bij elkaar, ik kan niet passief afwachten. ‘Ik weet het niet Lu.’ In mijn hoofd duikt het beeld op van Naresh Kog. Zou die er iets mee te maken hebben? Lu schuift de deur open en springt uit het busje, ‘ik heb honger, laat ons snel iets eten en tegelijk een plan bedenken.’ De schilderijen moeten nog even wachten.
***
Zodra Bart de berichten van de klimaat-hack verneemt raapt hij zijn resterende energie samen. In zijn kamerjas gaat hij achter zijn bureau zitten. Hij start zijn computer op en begint koortsachtig berichten te sturen naar zijn uitgebreide contacten. De netwerken van bloggers, activisten, anarchisten, journalisten, onderzoekers en hackers die overal ter wereld een oogje in het zeil houden. Zijn Australische vriend Deepheart analyseerde al de vliegbewegingen en de marine trackers. Op basis hiervan komt hij tot een lijst van drieëntwintig regio’s van waaruit de acties worden opgezet. Dat New America en Seoul erbij zijn is niet meteen een verrassing. Verder staan ook Auckland, Praag, een aantal voormalige oliestaten én Vlaanderland op de lijst. Data analisten zijn nu aan het onderzoeken welke digitale activiteiten tussen de betrokken regio’s aan de gang zijn. Al snel wordt een patroon van geëncrypteerde boodschappen tussen de knooppunten zichtbaar. Opvallend is dat de laatste tien dagen Praag onmiskenbaar de plek is waar de grootste activiteit plaats vindt.
Micha is ondertussen de trap afgeschoffeld. ‘Mijn hemel, Bart. Wat gebeurt er? Je bent aan het werken alsof je leven ervan afhangt.’ Bart heeft niks gehoord, zo is hij verdiept in de conversaties die hij voert op verschillende chatboxen tegelijk. Micha komt wat dichterbij. Bart kijkt even op. Hij denkt een fractie van een seconde dat hij in de spiegel kijkt. Een oude man, met onverzorgd haar, een grijze baard en een bril. Hij komt terug in de realiteit. ‘Ah Micha, goeiemorgen. Ik ben even druk bezig.’ ‘Ok, rustig aan maar,’ zegt Micha ‘zal ik koffiezetten, heb je al ontbeten?’ Maar Bart is alweer ondergedoken in zijn virtuele wereld. Micha slentert naar het keukentje en bedenkt dat een eitje bakken wel een goed idee is.
***
Ik sta met Lu aan de kiosk in het park. We nemen snel een thee en wat brood. Ik kijk in de lucht en verwacht elk moment vliegtuigen of raketten te zien overvliegen. Maar de hemel is blauw en helder. Er cirkelt een buizerd over het park. Lu kijkt me aan. ‘Hoe kan dit toch,’ zeg ik ‘dat niemand dit zag aankomen. En vooral, hoe gaan we dit stoppen?’ De berichten stromen binnen op mijn telefoon. Nog meer meldingen van grootschalige ingrepen in de lucht en op de zee. Ik zie dat Bart mij een boodschap heeft gestuurd. ‘Lu, blijkbaar wordt de opstand vanuit Praag gecoördineerd! Bart is met een heel team aan het zoeken naar de exacte locatie. Zodra die bekend is stuurt hij ons de details.’ Ik bel meteen Célia Xakriabá om te overleggen.
***
Nauwelijks een paar honderd meter verder leunt Naresh Kog achterover in een comfortabele lederen zetel. Samen met František Dittrich bekijkt hij de wereldkaart op het scherm tegen de muur. Een tiental rode zones tonen waar de oceanen bewerkt worden. Boven de continenten zijn de routes van de vliegtuigen te zien. Blauwe vlekken deinen langzaam uit. ‘De trein is vertrokken’ zegt Kog tevreden. Niemand zal hem kunnen stoppen. Laat die slappe wereldregering maar verkiezingen organiseren.’ Dittrich laat de rode wijn dansen in zijn bolle glas. ‘Weet je Naresh, de druiven van deze biologische wijn komen van de helling boven ons hoofd. Wijngaarden aangelegd door de graven van Sternberg op het einde van de zeventiende eeuw.’ Naresh is niet echt onder de indruk. ‘Zolang er maar genoeg is!’ lacht hij. ‘We hebben hier voorraden voor maanden. Wijn, water, voedsel, energie. Zelfs vrouwen en wapens. In dit luxueuze ondergrondse complex kan ons niks gebeuren.’ De burgemeester van Praag is duidelijk tevreden. ‘Wat denk jij kameraad.’ zegt Kog een paar minuten later. ‘Wanneer is het tijd om de eerste vulkaan op te blazen?’ Op de kaart knippert een groen lichtje in de Noordelijke Atlantische Oceaan. Kog is nog steeds in zijn nopjes over zijn keuze. ‘Starten met Mauna Loa, de grootste bekende vulkaan. Een briljant idee. Dan zijn we meteen van die vervloekte Keeling curve af.’ Denise Appelbraum die al de hele tijd in stilte zit te werken in het ondergrondse commandocentrum komt even tussen. ‘President Kushner vraagt om nog enkele dagen te wachten. Dan zou de windrichting veranderen en loopt New America minder risico op radioactieve wolken.’ ‘Stuur maar een berichtje naar onze dierbare vriend Jared. We kunnen met plezier nog een paar dagen wachten. Er is wijn genoeg.’ De heren barsten in lachen uit. Denise stuurt zonder verpinken de boodschap naar Dallas.
Low Impact Man 