(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)
De situatie wordt dag na dag zorgwekkender. De profeten van het einde van de wereld beleven hoogdagen. En dat midden in een verkiezingsstrijd die de toekomst van de mensheid zal bepalen. Sommigen kiezen voor de dood, anderen voor het leven.
Zondag 25 september 2050 – 362,14 ppm en 2381.08 ppb
Er is spanning aan de ontbijttafel bij Mona en Apple. Zoals zo vaak is het Hope die het thema op tafel legt. Ze heeft zich dan wel kunnen verzoenen met broertje Joop, maar ze wil meer. ‘Ik heb al zo vaak gezegd dat zowel Britt als Lu een kindquotum willen schenken. Waarom duurt het dan zolang voor ik een zusje krijg.’ Apple die zelf al heel zijn leven droomt van een groot gezin probeert te sussen. ‘Lieve Hope, je weet toch ook dat er van alles misloopt in de wereld. Je hebt in de klas toch al gehoord van de methaanbom.’ ‘Ja’ zegt Hope fors, ze wijst naar de sokken van broer Joop. ‘Die heb ik zelf gemaakt!’. Mona drinkt een slok thee met entomelk. ‘Dat is heel lief van je schat. Het probleem is dat we niet weten hoe het leven zal zijn binnen tien of twintig jaar. Je papa en mama hebben schrik dat het wel heel lastig zou kunnen zijn.’ Apple probeert subtiel teken te doen naar Mona maar het is te laat. ‘Ah, het zou heel lastig kunnen zijn binnen tien jaar zeg je. En is dat dan geen probleem voor mij, en voor Joop? Als wij een ellendig leven hebben is dat dan niet erg?’ Mona probeert te relativeren. ‘Sht, liefje, we denken dat we veel beter voor jou en je broer kunnen zorgen als er niet nog een baby bijkomt. Dat is alles.’ ‘Ik kan toch ook voor die baby zorgen, ik ben al groot genoeg.’ Apple besluit open kaart te spelen. ‘Kijk Hope, je mama en ik zouden heel graag nog een kindje hebben, misschien zelfs nog twee. Maar vandaag is dat geen goed idee. Ik wil wel iets met je afspreken.’ Hope kijkt haar papa streng aan met de armen gekruist. ‘Als we zeker weten dat het terug goed komt dan zorgen we zo snel mogelijk voor een zusje. Beloofd.’ Hope is echter voldoende op de hoogte van de ernst van de situatie. ‘Het komt nooit meer goed!’ roept ze, ze springt van haar stoel en rent naar haar kamer. Joop begint zachtjes te huilen. Mona ook.
***
Een half jaar na de uitbarsting worden de gevolgen tastbaar. Het orkaanseizoen is het meest extreme sinds de mens op de planeet is verschenen. Langs de Oostkust van Amerika waren er tot op vandaag al vier orkanen van categorie vier en twee van categorie vijf. Er vielen samen honderdduizend doden in Rhode Island, New Jersey, Delaware, Georgia en Florida. Het is onzeker of New York de storm die toevallig Donald werd gedoopt zal overleven. Steeds meer New Yorkers zijn het beu elk jaar maandenlang hun stad te moeten verlaten. Nog uitzonderlijker zijn echter de orkanen die de Westkust teisteren. Vanuit de Stille Oceaan kwamen in drie weken tijd evenveel orkanen aan land. California ligt in puin, Washington is er niet veel beter aan toe. New America is het minst kwetsbaar voor de orkanen maar krijgt te maken met regenbommen. Dat zijn wolkbreuken waarbij tot 300 liter water per vierkante meter uit de lucht dondert. In Oklahoma City is een derde van de daken ingezakt bij zo’n wolkbreuk. De schade aan de landbouw is vreselijk. In Texas, het laatste bastion waar nog grootschalige veeteelt bestond zullen een paar miljoen runderen een vreselijke verdrinkingsdood sterven. In Bagdad is een recordtemperatuur van 54,2 graden gemeten. Een uur in volle zon staan is voldoende om te sterven. Uitzichtloze mensen zien geen andere optie dan bewust te kiezen voor deze nieuwe monsterachtige zelfmoordtechniek. In India is het spoorwegnet vernietigd omdat door de hitte de treinrails zijn kromgetrokken. Het ziet er niet naar uit dat er nog moeite zal gedaan worden om herstellingen op te starten. Het vliegverkeer krijgt nieuwe klappen. Want als de temperatuur te hoog oploopt verdwijnen de aerodynamische omstandigheden waardoor opstijgen mogelijk is. Centrales die functioneren met koelwater uit rivieren moeten noodgedwongen sluiten. Het Europese binnenvaartverkeer ligt zo goed als stil door de lage waterstanden. De klimaatchaos neemt hallucinante vormen aan.
***
In de aanloop naar de verkiezingen zijn een aantal stromingen naar boven komen drijven. Er is de groep van de Eco-modernisten, die volop willen inzetten in technologische oplossingen voor de crisis. Hun voorstellen omvatten expedities naar andere planeten, het bouwen van ondergrondse steden om een deel van de mensheid te laten overleven en grootschalige ingrepen via geo- en bio-engineering. Zij krijgen steun van de Consumentisten en hebben vooral kandidaten in het Noordelijk halfrond. Hun belangrijkste tegenstanders zijn de Bio-centristen. Zij willen rechten geven aan planten en dieren en bestrijden het idee dat de mens de maat der dingen moet zijn. Bij deze kandidaten is er weinig geloof in technologie. Het programma kiest voor ontgroei en een massale versobering. Hier en daar duikt een kandidaat op die de handigheidjes van de vroegere populisten wil inzetten. Zoals het aanduiden van zondebokken, en het beloven van de terugkeer naar vroegere glorieuze tijden. Anderen hebben dan weer een expliciete religieuze achtergrond. Ze stellen dat, alleen wie gelooft in hun respectieve god zal gespaard worden van het komende armageddon.
Ikzelf wil me niet verbinden met een of andere strekking. Natuurlijk zullen we technologie nodig hebben, in combinatie met versobering. Herverdeling en samenwerking voer ik hoog in het vaandel, net als het herzien van onze relatie met de natuur. Het aanvaarden van paradoxen en het omarmen van het niet-weten maken deel uit van mijn boodschap. Ik ben ervan overtuigd dat mensen uiteindelijk geneigd zijn tot het goede. Daarop is mijn hele programma gebaseerd.
***
Vandaag start de stembusgang op het Europese deel van Eurazië. Er zijn tweehonderddertien kandidaten voor de achtentwintig plaatsen. Een groot deel van de kiezers kan digitaal een stem uitbrengen. De verkiezingen worden grondig gemonitord door Intigriti, een wereldwijd platform van ethische hackers. Zij moeten erop toe zien dat de hele procedure correct verloopt. In een aantal regio’s zal gestemd worden met potlood en papier, hier en daar met de post. Daarom zal het nog twee weken duren voor de stemperiode wordt afgesloten. De resultaten zullen pas bekend worden als alle procedures in alle continenten zijn afgerond. Begin november dus.
Ik heb hard campagne gevoerd met een ongelofelijk team van vrijwilligers. Joris heeft het rekenwerk gedaan. De zone Europa telt 446 miljoen stemgerechtigden die elk drie stemmen mogen uitbrengen. Het komt erop aan in de eindrangschikking op plaats 28 of beter terecht te komen. Het onderzoek van Joris toont dat er een vijftal topkandidaten zijn die makkelijk dertig miljoen stemmen zullen halen. Daarnaast gaat Joris ervan uit dat er nog tien mensen kans maken op twintig miljoen stemmen. Om een van overblijvende zitjes te veroveren zullen nog tien miljoen stemmen nodig zijn.
Het campagneplan bestaat er in massaal vrijwilligers te werven aan de hand van een groot verhaal. Een beeld van een samenleving waar iedereen goed kan leven binnen de grenzen van één planeet. We vragen aan de vrijwilligers niet om iets klein te doen, zoals de meeste andere kandidaten. We stellen dat een gedurfd toekomst verhaal een groot engagement nodig heeft. We willen dat de vrijwilligers zich volop engageren om bijéénkomsten te organiseren en kiezers aan te spreken. In meer dan dertig Europese steden lukt het om kerngroepen op te starten. De teams werken autonoom, al is de centrale strategie om in dialoog te gaan met zoveel mogelijk kiezers. Er is weinig centrale sturing maar vooral radicaal vertrouwen.
Het geloof om een bijdrage te kunnen leveren zorgt voor een geweldige dynamiek. Hoe meer respons er komt van burgers, hoe harder de vrijwilligers werken en hoe meer nieuwe mensen zich aansluiten. De laatste drie weken van de campagne trek ik met trein en bus door Europa om zoveel mogelijk aanwezig te zijn op de massabijeenkomsten die de vrijwilligers organiseren. Tijdens de maanden voor de verkiezingen hebben de teams zeker met twintig miljoen mogelijke kiezers contact gehad. Dit allemaal zonder grote budgetten, marketingplannen of professionele spindokters. Op basis van een duidelijk inclusieve visie. Dat deze prestatie geleverd is in een periode waarin de chaos alleen maar toe neemt is nog indrukwekkender.
***
Bart is driftig aan het tikken op het toetsenbord dat op zijn werktafel is geprojecteerd. Hij ademt snel in en uit, een piepgeluid verlaat zijn keel bij het inademen. Hij schrijft een stuk waarin hij waarschuwt voor de oproepen van een aantal spirituele bewegingen. Zij vinden het niet nodig om deel te nemen aan de verkiezingen en roepen op om als ultieme wapen liefde in te zetten. Als iedereen kiest voor liefde is de planeet gered, dit is de samenvatting van hun filosofie. Bart probeert zijn tekst positief te houden. Liefde is prima natuurlijk, maar het zal niet genoeg zijn. Er is ook actie nodig, reflectie en keuze. Terwijl hij even nadenkt over zijn volgende zin, klinkt een klop op de deur en komt Britt binnengestapt. Ze heeft een kookpot in haar linkerhand. ‘Kijk eens hier Paps, een heerlijke pot old-school spaghetti vegannaise’. Bart kijkt op, zijn brede glimlach wordt meteen gevolgd door een stevige hoest. Britt zet de pot op tafel. ‘Hé, papa, niet te hard werken he, je weet dat je veel moet rusten, en als het kan buiten in de natuur moet zijn’. ‘Ja, meid’ Bart neemt vier borden en vier lepels van een legplank achter een gordijntje.’ ‘Lu en Man zijn in de garage, ze komen meteen naar hier om te eten’. ‘Fijn,’ zegt Britt ‘ik heb ze nauwelijks gezien nu ze volop met de campagne bezig zijn. Ik hoop zo erg dat Man verkozen wordt.’ Bart herhaalt zijn bekende refrein. ‘Hoop zonder handelen is zinloos,’ Britt valt in en samen besluiten ze ‘handelen zonder hoop is idioot!’ Britt schept de borden vol, een rode dampende massa met slierten pasta en grote brokken groenten.
***
Mona en Apple maken een wandeling in hun wijk. Al maanden worstelen ze met de knoop die ze vandaag willen doorhakken. ‘Kijk hier’ Apple wijst naar een inschuifhuis dat tussen twee villa’s is geschoven. ‘vorige week stond deze woning er nog niet. Goed dat er nog mensen zijn die bewust in de stad willen komen wonen.’ Mona kijkt even op zonder te kijken naar wat ze ziet. ‘Apple, Hope is acht, Joop is drie. En nog belangrijker, ik word tweeenveertig.’ ‘Ik weet het lieve Mona.’ Apple beseft dat hij zijn enthousiasme over een nieuwe kangoeroewoning die hij ontwaard voor een andere keer moet bewaren. ‘Ik wil niet langer wachten. We kunnen Hope niet blijven aan het lijntje houden. Ik weet dat ik een derde kind wil. Als jij het ook wilt.’ Apple slentert door de herstbladeren die elk jaar vroeger vallen. ‘Je hebt gelijk Mona. Ik zou het zeker willen, maar de toekomst ziet er zo donker uit. Hebben we wel het recht om iemand tegen zijn wil op de wereld te zetten?’ ‘Ah, dat is toch onzin, niemand kiest ervoor om geboren te worden, niemand kiest ervoor om niet geboren te worden. Als we in zwaar weer komen, dan zijn wij er om onze kinderen te koesteren. En zelfs al vergaat de wereld de dag na zijn geboorte, dan nog is het voor mij de moeite.’ Apple knikt, ook hij wil een derde kind. Hij besluit om zijn zorgen los te laten. Hij stopt en wacht even tot Mona voor hem komt staan. ‘Goed Mona, we gaan ervoor. Maar we moeten wel aan Hope vertellen dat als het een jongentje wordt, er geen vierde komt.’ ‘Hoezo?’ zegt Mona plagend en neemt haar man stevig vast. ‘Tuurlijk niet, ik ben heel blij. Ik ga morgen langs bij Lu om de overdrachtsakte te tekenen.’ zegt Mona opgetogen. ‘Dat is een goed plan,’ antwoord Apple ‘hopelijk is ze niet van idee veranderd.’ Ze wandelen nog even verder. ‘Kijk’ roept Apple plots ‘wat ligt daar, Dat is eeuwen geleden!’ hij trekt aan haar hand. Samen komen ze tot stilstand voor een klein bruin hoopje. Er ligt warempel een hondedrol op het voetpad. ‘Dat kan alleen een goed teken zijn’ lacht Mona ‘als mensen nog geloven in een toekomst voor hun Chihuahua.’ Ze kussen elkaar intens.
Low Impact Man 