IV.III. een nieuwe start

(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)

Ik ben nog maar eens jarig. Er is weinig reden tot feesten, al kan ik het geschenk van Bart wel smaken. Achteraf gezien zal dit voor mij een nieuw begin worden. Ook de wereldgemeenschap kiest voor een nieuwe start. Een verloren vader duikt op.

Dinsdag 8 augustus 2045 – 379,35

Ik sta die ochtend op zoals elke ochtend. Zodra het zonlicht een verticale streep maakt op de muur in onze kleine slaapkamer. Ik geef Lu een kus terwijl ze verder slaapt. Ik weet dat het mijn verjaardag is, maar ik heb niks gepland. Waarom zou ik. Ik ben pas twintig maar voel me het dubbele. Als ik beneden kom zit Bart al klaar met koffie en croissants. ‘Ah Bart, dat was nu toch niet nodig’ zeg ik, terwijl ik toch blij ben met deze onverwachte traktatie. ‘Geniet ervan, jongen, neem maar een flink ontbijt.’ zegt Bart ‘je zal het nodig hebben vandaag’.

Een uurtje later neemt hij me mee voor een kleine wandeling. We gaan een paar blokjes om. ‘Hier’ zegt Bart. Hij wijst op een doorgang onder een herenhuis. Ik stap erdoor en zie een dorre vlakte met langs beide kanten grijze garageboxen. Verschillende van hen zijn bewoond. Dat kan je zien door de ramen en deuren die in poort zijn gemaakt. Een paar boxen zijn omgebouwd tot winkeltjes of ateliers. Een viertal poorten zijn dicht. Het lijkt me onwaarschijnlijk dat er nog ergens een auto in zou staan. Bart neemt me mee naar een gesloten poort helemaal achteraan het terrein. ‘Asjeblief.’ Hij geeft me een verfrommeld stukje krantenpapier. Er zit iets hard in. Een sleuteltje. ‘Voor je verjaardag. Gefeliciteerd Man.’ Ik steek het sleuteltje in het slot en trek aan het handvat. Met een stevige kreun vliegt de poort de hoogte in.

Midden in de betonnen garage staat een grote houten tafel. Langs de drie wanden staan metalen rekken met mappen, dozen en boeken. In het dak is een grote koepel aangebracht, daarnaast twee gasontladingslampen. ‘Wat is dit?’ vraag ik aan Bart. ‘Dit is jouw werkkamer. Hier kan je alles vinden wat ik mijn hele leven verzameld heb.’ Hij wijst naar het rek aan de linkerkant. ‘In deze dozen met de jaartallen erop zit krantenartikelen, rapporten, prints van blogberichten en zoveel meer.’ Op de eerste doos staat 2025, mijn geboortejaar. ‘Hieronder,’ zegt Bart zit het materiaal van de periode ervoor. ‘2020-2025, 2010-2020, 2000-2010’ lees ik hardop. Op de laatste doos staat enkel ‘het begin van alles’. ‘En aan de andere kant,’ zegt Bart wijzend ‘heb je de plaatsen en personages.’ Ik zie onder andere de naam van mijn mama, een doos met Roger erop, zelfs een doos met mijn eigen naam. ‘Ik begrijp het niet goed, Bart’. ‘Ik denk dat we iemand nodig hebben die het hele verhaal opschrijft, die deze bijzondere tijden kan op schrift zetten.’ ‘Daar ben jij toch het beste geschikt voor.’ Antwoord ik mijn goede vriend. Bart heeft een grijs baardje en ziet er moe uit, zijn bril staat niet helemaal recht. ‘Nee, zegt Bart, ik word ouder, mijn geest is niet meer zo scherp. Er is een jonge frisse blik nodig. Maar het is een geschenk. Echt waar, je doet ermee wat je wil. Er staat ook een kleine kachel, het vele papier kan ook daarvoor dienen.’ Hij gaat me voor naar een gordijntje achteraan. ‘Hier is een elektrische kookplaat, je kan rustig wat theezetten.’ Ik kijk nog even rond en zie nu de koffers staan die we meebrachten van onze reis met de Aeromoddeler. ‘Okee Bart’ zeg ik na enkele minuten. ‘Ik zal erover nadenken. Maar een ding nog. Als ik begin te schrijven, wil jij me helpen?’ Bart knikt met een grote glimlach, daarop had hij alvast gehoopt. Hij krabt even in zijn slordige baard en zet zijn bril recht. ‘Zeker Man, je kan op me rekenen’. Hij wandelt traag weg. Hier zit ik dan, midden de geschiedenis.

***

In de doos van 2045 zit nog bijzonder weinig. Na jaren vol catastrofes en onverwachte gebeurtenissen lijkt het of er even een adempauze is. De dam van Mosoel is gebroken, dat wel, maar verder zijn er geen grote accidenten geweest. Dat is maar goed ook. De wereldbevolking bedraagt vandaag volgens een betrouwbare schatting 7,4 miljard. Dat is een pak minder dan twintig jaar eerder. De schokken van de voorbije decennia hebben een grote tol geëist.

Binnen het wereldparlement is het debat over het bevolkingsvraagstuk al een tijdje bezig. Zowat iedereen is erover eens dat bevolkingsgroei niet de belangrijkste oorzaak is van de ecologische ontsporing waar we nu slachtoffer van zijn. Toch staat het vast dat het iets makkelijker is om op een eerlijke manier binnen de ecologische grenzen te blijven als de bevolking stabiel blijft. Theoretisch wil dat zeggen dat elke vrouw niet meer dan 2,1 kinderen mag baren. Verschillende voorstellen om dit doel te bereiken doen de ronde. De gruwel van de Chinese één-kind-politiek ligt vers in het geheugen. Honderden miljoenen gedwongen abortussen en sterilisaties, dat wil niemand opnieuw. Het voorstel om vooral de landen van de voormalige eerste wereld stevige geboortebeperkingen op te leggen zal weinig zoden aan de dijk brengen. Er is natuurlijk een zware historische schuld, maar de geboortecijfers zijn er al bijzonder laag. Uiteindelijk zal een plan voor een gemeenschappelijk quotum voorgelegd worden. De essentie is dat de norm van 2,1 kinderen per vrouw wordt ingevoerd vanaf 2050. Het is echter een gemeenschappelijke verantwoordelijkheid. Dat wil zeggen als een vrouw toch meer kinderen wenst dit kan, als ze een andere vrouw kan vinden die een deel van haar quotum wil afstaan. Daarmee blijft het universele recht om de eigen gezinsgrootte te bepalen overeind. Aangezien het wereldwijde reproductiecijfers nu op 2,25 stagneert is het niet zo’n grote stap om naar het vervangingsniveau te evolueren. Het doel is een stabiele wereldbevolking van ongeveer 7,5 miljard mensen en dat minstens voor de rest van deze eeuw.

De regio’s met de hoogste cijfers krijgen vanuit de wereldregering een uitgebreid hulppakket gericht op onderwijs voor meisjes en het uitrollen van basisgezondheidszorg. Religieuze leiders die zich uitspreken tegen anticonceptiemiddelen riskeren zware taakstraffen in vluchthuizen voor mishandelde vrouwen. De nieuwe regels zullen samen met de randvoorwaarden via een wereldreferendum voorgelegd worden in de zomer van volgend jaar.

***

In het centrum van Gent duiken ze plots op. Spandoeken en affiches met slogans als ‘wij willen solden’, leven is shoppen’, ‘anders gaan leven, nu!’. De bekende omcirkelde C onderaan de boodschap maakt duidelijk dat het om Consumentisten gaat. Blijkbaar is ook hier een afdeling opgericht. Het thema komt ter sprake op de stadsraad. ‘Het is niet iets om ons grote zorgen over te maken, maar een beetje waakzaamheid lijkt wel aangewezen. Op andere plaatsen slagen de Consumentisten er in tweedracht te zaaien. Op de Meir zijn er zelfs rellen geweest tijdens een betoging.’ Hafsa El-Bazioui, de huidige voorzitter van BeterGent is aan het woord. ‘Het grote probleem is de valse informatie die ze verspreiden’. Apple, die sinds kort  als vertegenwoordiger van Drongen in de stadsraad zetelt, neemt voor het eerst het woord. ‘Juist, ze vertellen leugens over hoe fantastisch het vroeger allemaal was, ze negeren volledig de keerzijde van het ongebreideld consumeren.’ ‘Dat klopt,’ zegt Hafsa ‘misschien moeten we met hen in gesprek gaan. Apple, wil jij samen met mij een dialoog groep opstarten?’ Apple aarzelt even. Wat moet hij, een niet gestudeerde jongen uit de sloppenwijken van Abuja inbrengen in een gesprek met mensen die koesteren naar een lang vervologen levensstijl. Uiteindelijk stemt hij toe. De afspraak zal doorgaan in de hal van het vroegere shoppingcentrum De Zuid.

***

Het historische moment wordt wereldwijd uitgezonden. Dat het bij ons vier uur in de nacht is deert niet. Het is tenslotte de live ceremonie waarbij de nieuwe grondwet voor planeet Aarde symbolisch wordt ondertekend. De plechtigheid gaat door op een vlakte in de buurt van Manaus, met op de achtergrond het majestueuze Amazonewoud. Wij kijken met enkele honderden anderen naar het gigantische scherm dat van de E17 naar beneden is gerold. Greta Thunberg mag als eerste het woord voeren. ‘Alle mensen deugen, alle leven is heilig. Vanaf nu is dit de gemeenschappelijke grond. Onze gemeenschappelijke grond.’ Dan laat ze de leiders van een aantal Amazone volkeren aan het woord. De Ashaninka, Panuan, Akuntsu en Yanomani. De waardige oudsten spreken in hun eigen taal. Zelfs al verstaan ik er geen woord van, de urgentie klinkt in hun stem. Ik sta samen met Lu en Arwe te kijken tussen de bonte menigte. Plots hoor ik een stem. ‘Arwe, Arwe!’ Arwe draait zich om, en ziet zijn vader. Het is meer dan vier jaar geleden dat Arwe afscheid nam van zijn vader. John loopt naar hem toe, Yoko volgt op enige passen. Hij grijpt zijn zoon vast en knelt hem stevig in zijn armen. ‘Arwe, jongen toch, het spijt me zo, het spijt me zo’. Ik knik naar Yoko die ik herken van ons bezoekje in Mutele. ‘Goed dat jullie terug zijn.’ Stamel ik. Yoko kijkt me in de ogen, ‘het spijt me heel erg van Mare’. We blijven met zijn vieren praten. Over de nieuwe grondwet, wat er gebeurd is, wat er nog komen zal. De zon komt op boven de Skyline van de E17. De beuken en notelaars staan volop in het groen. Tussen de bomen staan de houten woningen met werkeloze katrollen. Dan zie ik hoe via een hellend vlak een gezin naar beneden afdaalt. Twee vrouwen, twee kinderen en een hond. Aan de leiband een skatebord en daarop, warempel, een emmer met een baby in.