(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)

IV.I. de diepvriesmens

We gingen op weg om de wereld te zien. Maar op het einde stortte onze wereld in. In mijn stadsregio mikken koppige optimisten op de prokaryoten. De bacteriën die 3,8 miljard jaar geleden het leven op gang brachten. En dat leven gaat gewoon verder. Pogingen om daaraan te morrelen lopen uit op wansmakelijke taferelen. Neen, de titel van dit hoofdstuk is geen verwijzing naar Mare.

Dinsdag 24 november 2043 – 385, 51 ppm

Onze terugkeer in Gent zorgt voor een flinke volkstoeloop. De Aeromoddeler of wat ervan over was hebben we moeten achterlaten in Ulfborg, het Deense stadje waar we gestrand zijn. We mogen ons gelukkig prijzen dat we heelhuids konden landen met ons lekkende luchtschip. Het koste ons uiteindelijk nog een week om met de trein tot in Gent te geraken. We hebben enkel een paar koffers met kostbaar materiaal van onze missie kunnen redden. We hebben de restanten en de bouwplannen van de Aeromoddeler cadeau gedaan aan een lokale gemeenschap. Misschien kunnen waarmee een nieuw exemplaar in elkaar knutselen.  

We komen aan op perron twee, in het oude deel van het half gerenoveerde Sint-Pietersstation. Uit het raam zie ik de delegatie die ons opwacht. Bart en Ellen, beiden in het zwart gekleed. Arwe is er ook bij, in een kleurige poncho. Zijn gezicht lijkbleek. Daar staan mijn mama en papa, en mijn twee zussen. Ik zie Apple en Mona. Joris en Elisa houden hun kleinkind Hope bij de hand. De deur gaat open. Ik stap als eerste uit. Ik laat mijn ouders even wachten en stap naar Ellen. We barsten beiden in tranen uit en houden elkaar stevig vast. Arwe, Britt en Lu komen er ook bij staan. De anderen komen dichterbij en vormen een tweede kring rond de eerste kring. Helemaal in het midden staat Ellen. Ze is haar dochter kwijt.

Pas na een half uur verlaten we met zijn allen het stationsgebouw. Op het Koningin Maria Hendrikaplein staan duizenden mensen geduldig te wachten. De leiplatanen hebben hun bladeren al even laten vallen en versterken de sombere sfeer. Ook zij vormen een dubbele kring. Als het publiek ons in het zicht krijgt ontstaat een applaus dat steeds meer aanzwelt. De mensen zijn blij en droevig tegelijk. Een combinatie die wel vaker voorkomt tegenwoordig. Het publiek hoopt dat we ondanks alles toch ook goed nieuws bijhebben.

***

De opening van de nieuwe EM-incubator op de site van het voormalige Citrosuco Europa gebeurt in stilte. Toch zal de impact ervan groot zijn, en dat niet alleen voor de gezondheidzorg. Nieuwe inzichten over de werking van Effectieve Micro-organismen bij de mens en de natuur zijn al een halve eeuw geleden ontstaan in Japan. Vandaag is de EM-geneeskunde veruit de meest toegepaste therapie bij zowat alle ziektebeelden. Aangezien een mens slechts kan overleven bij de gratie van honderdduizend miljard microben is het opmerkelijk dat deze eencelligen nu pas centraal komen te staan. Steeds meer onderzoek toont een verband aan tussen de darmflora en de mentale en fysieke gezondheid. Poeptransplanties met donorpoep waarin meer dan duizend soorten nuttige darmbacteriën zitten zullen hier binnenkort dagelijkse kost zijn. In grote ketels zullen er darmicrobiota worden geproduceerd uit fermentatieprocessen. Deze micro-organismen hebben een gunstig effect op het immuunsysteem. Omdat een grote biodiversiteit van goede bacteriën zoveel voordelen heeft wordt binnenkort een campagne opgezet om meer handen te drukken en meer te kussen. Tongzoenen is goed voor de weerstand omdat een grotere biodiversiteit in de mond helpt om onwelkome indringers tegen te houden. Het contrast met de Corona campagnes van vijventwintig jaar terug is groot.

 De nieuwe site met de naam Micropia doet niet enkel onderzoek naar toepassingen in de geneeskunde. Het integreren van EM in de landbouw maakt dat er veel minder kunstmest nodig is en maakt antibiotica helemaal overbodig. De micro-organismen kunnen gebruikt worden om een gezond binnenklimaat in huis te creëren door ze te mengen in leem en andere bouwmaterialen. Voor het poetsen zijn de EM-producten al langer in trek. Het saneren van vervuilde gronden en waterlopen is een ander toepassingsgebied. Orchideeën die beneveld worden met EM-A zorgt voor een veel krachtiger wortelgroei en dus mooiere planten. Het lijstje met mogelijkheden wordt elke dag langer. En natuurlijk, er zal ook EM-bier gebrouwen worden in Micropia.

***

Bart, Ellen en Arwe zitten op de bank tegenover mij en Britt. We willen het hele verhaal vertellen. ‘We hebben uren en uren gezocht. Een groot vuur aangestoken, lawaai gemaakt, met de Aeromoddeler in steeds grotere kringen rond onze landingsplek gevlogen. Geen spoor. We beseften alle drie dat een mens alleen in deze vrieskou slechts enkele uren kan overleven. Toch bleven we zoeken. We raakten zelf uitgeput, van vermoeidheid, van de kou, van het verdriet. Uiteindelijk heeft Britt…’ ‘Ik zal zelf verdergaan’ zegt Britt zachtjes. ‘Ik heb toen beslist dat we daar zo snel mogelijk moesten vertrekken. Een nieuwe storm zou ons fataal worden. We gingen aan boord, we moesten wel. Lu was in shock. Ze is op bed gaan liggen. Zwijgend. ‘Ik heb de periode erna zo goed mogelijk voor Lu gezorgd, maar we moesten tegelijk hard werken om de Aeromoddeller in de lucht te houden. De bemanning was gewoon gehalveerd.’ Ik kijk in mijn beker naar een restje thee. Britt gaat verder. ‘Toen pas was duidelijk hoe belangrijk Mare was voor onze missie. Ze verzette bergen werk. Ze was sterk en onvermoeibaar. Altijd klaar om in actie te komen.’ Ellen begint zacht te wenen, Arwe neemt zijn mama stevig vast. ‘Met ons drie waren we bezig met de verankering van de Aeromoddeler toen Lu alleen op stap ging. Het was Mare die haar eerst ging zoeken. Zo was ze. Hulpvaardig en onvervaard.’ Het is opnieuw even stil. ‘De storm kwam zo onverwacht.’ Zeg ik bijna onhoorbaar.  Bart, die het lastig heeft met het verlies van zijn nichtje knikt. ‘Jullie hebben alles gedaan wat jullie konden. Ik verwijt jullie niks, integendeel.’ Als we een uurtje later afscheid nemen blijf het schuldgevoel knagen. Ik heb Lu overgehaald om mee te vliegen, ik had Lu moeten volgen toen ze alleen naar die sneeuwduin vertrok. Ik had moeten pleiten voor de Zuidelijke route. Ik had een andere landingsplek moeten zoeken. Het zijn vragen die tot vandaag nog wel eens door mijn hoofd spoken.

***

Het Cryonics Institute doet de deuren dicht. Het bedrijf, opgericht in 1976 door Robert Ettinger kan zijn energierekeningen niet meer betalen. Ondanks protest van nabestaanden heeft de rechter beslist er de stekker uit te trekken. De laatste medewerkers van het instituut krijgen nog een laatste kans, in bijzijn van de curator, om de bevroren lichamen tot leven te wekken. Cryonisme kende nooit een grote doorbraak maar toch zijn er 230 lichamen en 86 hoofden die al decennia bewaard worden in tanks gevuld met vloeibare stikstof aan een temperatuur van 196 graden onder nul. Door het bloed te vervangen door een soort antivriesmiddel en de vervriezing traag te laten verlopen is de hypothese dat er geen ijskristallen gevormd worden en zo het weefsel intact blijft.

Voor een bedrag van 30 000 dollar voor een lichaam (en 12 000 dollar voor een hoofd) engageerde het bedrijf zich de patiënten te bewaren tot de medische technologie zo ver is gevorderd dat ze terug tot leven gewekt kunnen worden, of het hoofd op een vers gekloond lichaam geplaatst kan worden. Er zijn zeker nog nieuwe doorbraken in het medisch onderzoek te melden, maar diepvriesmensen reanimeren hoort daar niet bij. Laat staan het laten groeien van een nieuw hoofdloos lichaam op basis van een stamcel.

Een aantal van de klanten van Cryonics hebben ook hun favoriete huisdier laten invriezen (een optie waarvoor slechts 7 500 dollar werd aangerekend). Dus besluiten de onderzoekers daarmee te starten. ‘Star’ de eerste kat die langzaam ontdooid wordt is en blijft zo dood als een pier. Ook de honden, de cavia en de papegaai komen levenloos uit de stikstoftanks. De curator vindt dat het wat sneller mag gaan en eist dat ook de menselijke lichamen uit de vrieskisten gehaald worden. Het resultaat is gruwelijk. De lichamen vallen uiteen, zijn verkleurd en verspreiden een onuitstaanbare geur eenmaal ze het vriespunt voorbij zijn. Het oudste ingevroren lichaam, dat van Ettinger zelf wordt als laatste ontdooit. Tweeëndertig jaar nadat de auteur van ‘De Diepvriesmens’ zichzelf heeft laten invriezen blijft niet veel meer over dan een stinkende bruine brij met een paar zwarte botten die eruit steken. Tot zover de onsterfelijkheid waar hij rotsvast in geloofde. Een gespecialiseerd schoonmaakbedrijf zal nog dagen werk hebben om het zootje op te ruimen.