(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)
Onkruid is hip. Maagringen zijn totaal belachelijk in deze tijden. Iedereen probeert er het best van de maken terwijl gevreesd wordt voor het ergste. Met Lu gaat het niet zo goed, met ons ook niet. Ik ben in China. Maar tijd om de muur te bezoeken is er niet. Een lichtpuntje vormen twee vrouwen. Eentje met Puerto Ricaans bloed, de andere met Bengali-Britse genen. Kunnen zij het tij nog keren? Ik denk vaak aan Bart.
Donderdag 30 april 2043 – 385,78 ppm
De zomer zonder zomer is nu volop voelbaar. Elise en Apple zitten samen in de tuin aan tafel, met een dekentje over de knieën. Joris is bezig in de keuken. Apple heeft Hope op zijn knie zitten. Ze kraait van plezier als de benen van haar papa telkens weer de lucht in gaan. ‘Nog even wachten,’ roept Mona ‘ik kom zo.’ Ze is achteraan in de tuin nog aan het foerageren en heeft een mand gevuld met smeerwortel, vliertoppen, melde, zevenblad, paardenbloem en brandnetel. ‘Nog even wassen en dan hebben we een heerlijke lentesalade. Zonder bonnen!’. Het is behoorlijk fris en de fruitbomen staan er slapjes bij. De kans dat er komende zomer kersen of appeltjes aan groeien is klein. Elisa kijkt nog even op haar Fairphone. Via een app kan ze in real-time de impact van de vulkaan volgen. De oogsten in het Zuidelijk halfrond zijn sterk gedaald, er is sprake van een dreigende hongersnood in onder andere Bolivia, Angola, Zuid-India en Australië. Het afkoelend effect zorgt dat meer mensen hout gaan gebruiken om zich te verwarmen. Dit kan voor een stijging van broeikasgassen zorgen. Waarom moet ik dit nu checken vlak voor we gaan eten, denkt ze.
Joris komt buiten met een dampende schotel. ‘Asjeblieft, 200 gram gebakken seitan van de Goede Zaak, 250 gram geroosterde kikkererwten uit Zwalm, zoete maïskolven uit de Ghelamco zelfoogstboerderij. En voor iedereen een dikke snede haverbrood uit de Muide!’. ‘Vergeet mijn tuinsalade niet’ roept Mona die achter haar vader aan komt. Iedereen gaat zitten voor de belangrijkste maaltijd van de dag. Elisa heeft de tafel gedekt met kleine bordjes, dan kan iedereen straks toch twee keer opscheppen. ‘Wacht even,’ zegt Elisa ‘wil jij Apple?’. De volwassenen kijken naar hun volle bordje. Al begrijpt Hope de woorden niet, ook zij weet dat ze tijdens dit ritueeltje best stil is. ‘Dank aan de zon, de regen, de bodem. Dank aan de bacteriën, de bijen en de handen. Dank voor het gezelschap en het leven rond tafel. Smakelijk.’ Apple knikt en iedereen begint te eten. Traag en tenvolle bewust van het kostbare voedsel dat er nu nog is. Apple heeft nog een kleine mededeling vanuit zijn fabriek. ‘Vandaag hadden we opnieuw coöperanten vergadering. We hebben een flesje gedronken, want onze teller heeft een nieuw record bereikt. Al duizend dagen zonder veto, staat er nu boven de ingang.’ Iedereen knikt bemoedigend. Hope trekt een verwrongen gezichtje terwijl ze knabbelt aan een blaadje zevenblad. De tafelgenoten lachen even, zij het met mate.
***
Deze week stemt het pas gevormde wereldparlement over de kandidaturen voor de eerste voorzitters van de wereldregering. Het wordt geen president, en al zeker geen CEO. Het zal gaan om een duo van ‘World guides’. Twee personen die gedurende drie jaar moeten zorgen dat de wereldregering goed functioneert. Verder worden ze ook de woordvoerders die de mensheid op geregelde tijdstippen zullen aanspreken. Het meeste kans maakt het duo bestaande uit Alexandria Ocasio-Cortez en Ash Sarkar, ook wel het AA-team genoemd. Twee vrouwen die de voorbije jaren al getoond hebben dat ze de nodige leiderscapaciteiten hebben. Ze hebben hun campagne gevoerd met het Latijnse gezegde ‘Omnia sunt communia’, iedereen voor iedereen. Ze krijgen alvast veel steun vanuit het Zuiden. Opvallende tegenkandidaten zijn Arabella Rose en Theodore James Kushner, twee afgevaardigden uit New America. Hun pogingen om zo veel mogelijk van de bijna vierhonder parlementsleden om te kopen zijn echter faliekant afgelopen, want meteen in de openbaarheid gebracht. Hun papa Jared vloekt in zijn paleis in Dallas. Waar is de tijd dat je het presidentschap gewoon kon kopen.
***
We gaan een laatste keer aanleggen in het Noordoosten van China, meer bepaald in Daxing’Anling, vlak bij de grens met Rusland. Ik besluit te ankeren in een totaal verlaten gebied. Er is geen spoor van mensen te bekennen in de weide omgeving. Er staat een stevige wind, wat goed nieuws is. Zo kunnen de propellers sneller een nieuwe voorraad waterstof aanmaken. Britt is even op verkenning in de omgeving, wie weet is er nog wat voedsel te vinden. Mare vergezelt haar omdat we afgesproken hebben niemand alleen te laten verkennen. We bevinden ons op onbekend terrein en moeten voorzichtig zijn. Onze voedselvoorraden zijn flink geslonken, niemand had voorzien dat onze reis zo lang zou uitlopen. We hebben enkel nog een kist met droge noedels. Verse groenten en eiwitten zijn schaars. Ik maak een klein vuurtje van wat kreupelhout. Daarop zet ik een pan om water op te warmen. Lu zit er wat mistroostig bij. Het ons niet gelukt iemand van haar verre familie te contacteren.
’Hey liefje, gaat het?’ ik probeer Lu in de ogen te kijken, maar ze blijft roerloos in het vuur staren. ‘Ah, ik weet het allemaal niet meer. Jij, de wereld, deze tocht? Wat voor zin heeft het allemaal? Het wordt toch alleen maar erger.’ Ik zoek koortsachtig naar woorden die haar kunnen opvrolijken. Ze is me voor, ‘Wat kunnen we doen? We zitten midden in een gigantische storm. We zijn machteloos. Niks kunnen we nog doen, niks.’ ‘Jawel’ zeg ik ‘we kunnen ons waardig staande houden in de storm.’ Ik weet zelf niet waar dit antwoord plots vandaan komt. We horen geroep in de verte. Mare en Britt komen naar ons gelopen. Ze slepen iets achter zich aan. Het is een half opgevreten karkas van een jong rendier. ‘We hebben de gieren kunnen wegjagen’ roept Britt terwijl we naar hen toe stappen. Ik moet bijna kokhalzen als ik de bloederige lappen vlees zie. Tegelijk besef ik dat we deze eiwitten echt nodig hebben. Toen we vertrokken waren we strikte vegetariërs. Lu en Mare zelfs veganist. Na meer dan anderhalf jaar reizen beseffen we dat we ons dit nu niet meer kunnen permitteren.
***
Sinds het vertrek van hun dochters spenderen Bart en Ellen steeds meer tijd samen. Ze bespreken de verslagen van de grote tocht en de situatie in de wereld. Ze vragen zich af wat hun mama Odette zou zeggen of doen. Ze komen stilaan tot de conclusie dat de keuze van Arwe toch niet zo slecht is. Hij heeft voorlopig niks te kort in zijn kleine commune. Bart biedt troost aan Ellen. Dat John haar verlaten heeft voor een jongere vrouw, tot daaraantoe. Dat hij niet de moed had het haar zelf te vertellen is pijnlijk. ‘En nu hangt Mare daar ergens boven China. Ze moet het nieuws van de scheiding daar maar zien te verwerken.’ zegt Ellen terwijl ze naar haar vingertoppen kijkt. ‘Ik kan tenminste nog wekelijks naar mijn therapeut’. ‘Ah zus,’ antwoordt Bart ‘vergeet niet dat ze daar met een paar goede vrienden is, daar zal ze toch veel aan hebben. Ik weet zeker dat Britt er alles aan zal doen om Mare op te vangen.’ Ondertussen denkt Bart aan Man. Was het wel een goed idee hem te stimuleren zo’n tocht te ondernemen. Want als er iets misloopt, zal hij dit zichzelf nooit vergeven. Ook niet met negen stappen. Ellen loopt al een tijdje met de gedachte rond. ‘Broer, zou het geen idee zijn om naar hier te verhuizen? Er is nu wel plaats genoeg. Arwe heeft zijn eigen plek, John is weg. Als Mare terug is, dan is er nog genoeg ruimte.’ Bart schraapt even zijn keel. ‘Voor mij misschien wel, maar ik heb ook heel wat boeken weet je. En dozen met knipsels, tijdschriften, documenten, rapporten.’ ‘Misschien moet je daar eens grote kuis in houden,’ antwoordt Ellen ‘waarom hou je dit allemaal bij eigenlijk?’. ‘Voor het nageslacht’ zegt Bart. Hij is niet voor niks historicus. ‘Maar goed, ik zal over je aanbod nadenken’.
Low Impact Man 