III.II mijn eerste doden

(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)

Ik sprak al eerder over mijn lastige kinderjaren. Misschien is dat wat overdreven. Inderdaad, we hadden weinig luxe thuis, veel kochten we niet. Maar echt honger, zoals in te weinig eten, heb ik nooit gekend. Ons gezin werd niet rechtstreeks getroffen door de rondrijdende ruiters der Apocalyps. Dat kon niet blijven duren. Die bewuste nine-eleven is mijn eerste grote trauma. En dat op een dag die een feest moest worden.

Zondag 11 september 2039 – 397,21 ppm

Veel zin heeft Bart er niet in. Maar het voelt alsof hij geen keus heeft. Zijn zestigste verjaardag moet gevierd worden. Vooral zijn mama Odette bleef aandringen op een echt feest, ze mocht dan al 94 zijn, koppig was ze nog steeds. Omdat het huisje van Bart veel te klein is had Ellen voorgesteld de gemeenschapsruimte en de binnentuin van De Biotope te gebruiken.  Daar is plek genoeg voor fijne feestjes. Arwe en Mare hebben de patio ingericht met kleurrijke doeken en veldbloemen. In de keuken staan Odette en Apple hapjes te maken. Die laatste wil iedereen laten proeven van Dodo-ikire, een Nigeriaanse specialiteit. Hij nam speciaal de trein naar Brussel om er in de Matonge wijk een paar kilo bakbananen op de kop te tikken. Naast de familie worden de wijkvertegenwoordigers verwacht op het feestje. Parvanah Bashar van de stadsraad zal een woordje zeggen. Ik ben erbij omdat Bart me heeft uitgenodigd. We spenderen nu elke week enkele uren samen. Hij leert me alles over de geschiedenis. Ik heb voor Bart een gedicht geschreven. Roger is aangekondigd met een bijzondere conference en Britt gaat voor de muziek zorgen met haar AI-harp.

Vanaf een uur of vier beginnen mensen aan te komen. De meesten hebben potten en schotels met lekkere gerechten meegebracht. September is traditioneel de maand van de overvloed. Op dat moment zijn er fenomenale hoeveelheden courgettes en tomaten beschikbaar, naast heel wat andere soorten groenten en fruit. Om te vermijden dat er iets zou verloren gaan worden cursussen georganiseerd rond het inkuilen van groenten, het steriliseren of fermenteren van verse producten. Een gevolg hiervan is dat er in de hele stad nauwelijks een bokaal of fles met goed afsluitend deksel te vinden is.

De lange houten tafel in de binnentuin staat vol. Manden met braambessen en appeltjes. Flessen met gefermenteerde gemberdrankjes en notenport. Schalen met gestoomde groenten en gepofte granen, kastanje puree en natuurlijk de Dodo-ikire. Op een andere tafel staan een heleboel pakjes. Ze zijn niet bedoeld om uit te pakken. De voorbije jaren is het Japanse gebruik van de Omiyage namelijk goed ingeburgerd. Mooi verpakte doosjes die bij allerlei gelegenheden gegeven worden en door de ontvanger weer weggegeven bij een passende gebeurtenis. Deze keer echter wachtte de pakjes een ander lot.

Iedereen heeft er wel al eens over gehoord. Ze worden ‘consubendes’ genoemd. Groepje mannen uit naburige stadsregio’s die misnoegd in bestelwagentjes rondrijden. Ze gaan op zoek naar plekken waar ze kunnen roven en vernielen, op zoek naar de oude levensstijl van het ongebreideld consumeren. Ze zijn gewapend, en meedogenloos.

Parvanah rondt een inspirerend oude fabel over de Stenensoep af. De moraal van het verhaal is dat als gemeenschappen samenwerken ze alle moeilijkheden kunnen overwinnen. Ze geeft Bart nog een flinke knuffel en kondigt de volgende spreker aan. Roger stapt rustig naar het kleine verhoogje. Tussen hem en de tafels met lekkernijen staan een dertigtal mannen, vrouwen en kinderen, allen kleurrijk uitgedost. Vol verwachting kijken ze naar Roger. Ze kennen zijn legendarische toespraken vol humor en scherts, dit wordt zonder twijfel het hoogtepunt van het feest. Roger neem een slokje vlierbloesemwater en kijkt zijn publiek rustig aan. ‘Lieve vrienden, lieve Bart, dit is een dag die we nooit zullen vergeten. Bart en ik…’ Roger kijkt op en ziet de angst en verschrikking in de ogen van zijn publiek. Een fractie later begrijpt hij dat er iets mis is. Iemand roept: ‘een consubende!’ Dan ontstaat er paniek. Mensen zoeken beschutting en willen weg van de zes mannen met zware valhelmen en geweren. Odette stapt echter recht op de grootste af, een kerel met een donkere baard die nog net onder het kinstuk van de integraalhelm uitsteekt. ‘Dit is hier het verjaardagsfeestje van mijn zoon. Jullie kunnen gerust iets mee-eten, al zal dat moeilijk zijn met die potten op jullie kop’. Enkele seconden is het stil, Roger is naast Odette komen staan en wil ze wegleiden. De rest van de gasten kijkt als versteend toe. Kinderen wenen stil, ze voelen dat het beter is de aandacht niet te trekken. Dan gaat alles snel. Er klinken verschillende schoten, de feestvierders verdwijnen in paniek door de deuren die uitgeven op de binnentuin. De gewapende mannen bestormen de tafel met geschenken en voedsel. Ze nemen wat flessen en pakjes mee, gooien de rest op de grond en verdwijnen even snel als ze gekomen zijn. Parvanah en Bart komen als eersten weer buiten, ze lopen naar de twee levenloze lichamen naast het kleine podium. Roger heeft de hand van Odette vast. Bart neemt het lichaam van zijn moeder in zijn armen, het weegt opvallend weinig. Terwijl hij zachtjes haar hoofd wiegt herhaalt hij stilletjes. ‘Moeke, lieve moeke, je wist toch dat zo’n feestje voor mij niet nodig was.’

***

Diezelfde dag, aan de andere kant van de oceaan, legt Greta Thunberg de eed af als Secretaris van de Toekomst.  Een gloednieuwe functie bij de Verenigde Naties. Daarmee komt ze naast de secretaris generaal te staan. Haar taak is het vertegenwoordigen van de toekomstige generaties en het introduceren van langetermijndenken in de politiek. ‘We moeten de gevolgen van onze acties tot zeven generaties ver inschatten’ Zo zegt ze het bij haar inauguratie. ‘Dit zal slechts lukken als er mensen opstaan die erin slagen een brede meerderheid te vormen.’ Een onmogelijke klus gezien de toestand waarin de wereld zich bevindt. Versnipperd, getraumatiseerd en angstig. Een aantal landen functioneert niet meer als natie, talloze landen betalen al jaren geen bijdragen meer aan de VN-organisaties. Wellicht kan Thunberg meer bereiken met de recent opgerichte Staten-Generaal van de Stadsregio’s. ‘Je hoeft niet groot te zijn om iets te bereiken’ zegt ze in een fragment dat vaak op televisie zal herhaald worden.