(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)
Had ik mijn geboortedag zelf mogen kiezen, dan was het ongetwijfeld een mooie lentedag in 1950 geworden. Een winnend lot, goed voor pakweg 75 probleemloze jaren. Doorgaans de fase van ‘de Grote Versnelling’ genoemd. Maar het universum had andere plannen voor mij. Dus kwam ik op de wereld op een te warme zomerdag in 2025. Typisch. Mijn geboortedag trefzeker bij de start van het logische vervolg op de Grote Versnelling: de Grote Botsing. Zo is het ongeveer gegaan.
Vrijdag 8 augustus 2025 – 428,51 ppm
‘Ja, hier komt er nog eentje’ schreeuwt Parvanah. Robbe noteert op een stukje papier. Het is twintig na drie. Aan het firmament doen de sterren volhardend hun ding, ze schijnen. Bloem en Kribbe slapen boven. Op de achtergrond klinkt in de “Mood for Love” van Shigeru Umebayashi, een lievelingsstuk van mijn mama. Vroedman Geert zit aan tafel, hij ziet bleek en kijkt alsmaar op zijn smartphone. ‘Hoe staat het daar?’ vraagt Parvanah. Ze weet dat ze zich moet concentreren op de signalen van haar lichaam. Maar wat in de grote wereld gebeurt krijgt nu voorrang. ‘Niet goed’. Geert volgt de situatie via BBC International. ‘Beide landen hebben elkaar nu officieel de oorlog verklaard’. De vaardige handen van Robbe stoppen met het masseren van Parvanah’s onderrug. ‘Maar de veiligheidsraad, kunnen die niks doen, dit is toch waanzin?’
Geert staat recht. ‘In elk geval kunnen wij niks doen. We zetten alle smartphones af, luisteren niet meer naar de radio. Alle aandacht gaat nu naar Parvanah en jullie baby. We horen morgen wel in welke wereld die is terecht gekomen.’ Parvanah kreunt hard, ze zit nu op handen en knieën. Robbe ademt diep in en uit waarmee hij de ademhaling van zijn persende vrouw ondersteunt. ‘Je kan je kindje eruit ademen, blijf kalm en relaxed, je lichaam en je baby weten precies wat er moet gebeuren’. Geert kijkt aandachtig toe, klaar om in te grijpen.
***
Generaal Sign en president Shabaz Masseer staan samen aan de lanceertafel. Ze hebben met hun vingerafdrukken het systeem geactiveerd. Ze tikken elk hun deel van de code in. Zodra het laatste getal is ingegeven gaan op zeven plaatsen ondergrondse silo’s open. Met een demonisch gebulder en een lompe steekvlam gaan de raketten de lucht in. Vierhonderd kilometer verder, in Lahore is enkele minuten eerder hetzelfde bevel gegeven. Daar vertrekken tweehonderd middellangeafstandsraketten, waarvan er vijf gewapend met een nucleaire kernkop van veertig megaton. Nog minder dan dertig minuten en verschillende steden in Pakistan en India zullen meemaken wat eerder gebeurde in Hiroshima en Nagasaki, precies tachtig jaar geleden. Ondanks het verdrag op het verbod van kernwapens, door 122 landen ondertekend in 2017, is het arsenaal nauwelijks verminderd. Ongeveer duizend vijfhonderd kernwapens zijn ontmanteld, nog geen tien procent van het totaal. De rest is gemoderniseerd. Wat wil zeggen: nog dodelijker.
***
De golven volgen elkaar sneller op en worden heviger. Parvanah gaat in het opblaasbaar kinderbadje zitten dat voor de gelegenheid midden in de woonkamer is gezet. Geert geeft geen instructies tot persen, zo is op voorhand afgesproken. Hij kijkt rustig toe, hoe de oerkrachten in Parvanah hun werk doen. Voor Robbe is het ondertussen de derde keer dat hij een thuisbevalling mee maakt. Toch is hij nooit zo nerveus geweest als vandaag. Hij hoopt stilletjes op een zoon. Parvanah is nu helemaal in zichzelf gekeerd, ze voelt de spieren van haar baarmoeder samentrekken. Ze hoort moe te zijn en uitgeput. Ze voelt zich wakker en onuitputtelijk.
***
Omdat de spanningen al dagenlang zijn opgelopen is de evacuatie van de grote steden opgestart. In India zijn er meer dan veertig steden met minstens een miljoen inwoners. Delhi, Calcutta en Mumbay tellen elk meer dan twintig miljoen mensen. In Pakistan haalt enkel Karachi vijftien miljoen zielen. De bevolkingsdichtheid in beide landen is zo groot dat dit hoe dan ook een massale slachting zal worden. India beschikt over een antiraketsysteem. Daarom lanceert Pakistan veel meer raketten dan zijn rivaal, zodat het onmogelijk zal zijn ze allemaal te onderscheppen. De twee landen zijn samen goed voor 1,7 miljard mensen. Maar de hele mensheid houdt de adem in.
***
‘Je bent ongelofelijk’ fluistert Robbe. Hij zit nu mee in het badje achter Parvanah. Zij hoort niet wat haar man zegt. Ze heeft geen gedachten. Ze is alleen nog kracht. Ze ademt diep in. In een spiegeltje dat Geert onder water houdt ziet Parvanah nu een stukje van het babyhoofdje. Iedereen in de kamer is stil, onder de indruk van het wonder dat zich aan het voltrekken is.
***
Op satellietbeelden zijn de witte strepen van de raketten te volgen, als slakken die een slijmspoor achterlaten. Ze kruipen naar elkaar toe. De honderden strepen die uit het Westen komen, en zeven strepen uit de tegenovergestelde richting. Het lijkt of ze zullen botsen, maar dat is niet zo. Af en toe valt een streepje weg, neergehaald door het Indiase afweersysteem. In Lahore, Karachi, Faisalabad, Bangalore, Madras, Poona en vele andere steden staan duizenden mensen buiten naar het zonlicht te staren. Velen zijn aan het bidden. Ze houden elkaar vast, ze wenen, ze hopen. Ze weten dat het binnen enkele minuten afgelopen kan zijn.
***
Met een langgerekte zucht komt mijn hoofdje nu helemaal vrij. ‘Nu even wachten’ zegt Geert zachtjes ‘alles gaat goed’. Parvanah ziet door het troebele water de geopende ogen van haar baby. De zwarte haartjes, het fijne neusje. Ze brengt haar handen naar beneden tussen haar benen. Opnieuw ademt ze diep in en uit. Ik rust nu in haar handen. Nog even laat ze het jongetje, dat ziet ze meteen, onder water bekomen. Ik maak zwembewegingen en kijk nieuwsgierig rond, veilig verbonden met de navelstreng. Dan haalt Parvanah mijn kleine lijfje uit het water en legt me op haar buik. Mijn eerste schreeuw valt samen met de het getier van honderdduizenden mensen die op dit moment een lichtflits zien en een fractie later verbranden en verpulveren.
Low Impact Man 