De foto van het aangespoelde kind zal wellicht niemand onberoerd laten. Ook mij niet. Het hele vluchtelingenverhaal stelt uiteindelijk onze levensstijl en onze rijkdom in vraag.
Terwijl wij ons afvragen of we onze kat vandaag een portie Sheba Selection met kip en kalkoen zullen geven of eerder een luxe menu zeecoctail moeten honderdduizenden mensen kiezen tussen blijven waar ze zijn en misschien sterven door geweld of armoede, of een hopeloze tocht aanvatten die ze misschien ook niet overleven.
Terwijl onze politici roepen dat ons land vol is, dat wij die mensen niet kunnen opvangen is de echte vraag misschien anders. Zijn we bereid zijn een stukje van wat we hebben af te staan, een paar procent koopkracht in te leveren? Kunnen we afstappen van onze verspillende levensstijl (met gigantische voetafdruk) en tevreden zijn met wat minder? In dat geval zijn er genoeg middelen om duizenden mensen op te vangen.
Zijn we daar niet toe bereid dan komen we uiteindelijk terecht in de situatie die in de film ‘The March‘ van 1990 is voorspeld. Wie vandaag iets wil doen kan alvast deze voorstellen van de Morgen volgen.
groot gelijk. ik hoor zovelen die bang zijn om nog maar een flinterdun laagje van hun welvaart af te geven. mensen die anderen nog liever dood laten aanspoelen op de kusten dan dat ze constructief naar een oplossing zoeken waar iedereen beter van wordt. ik ben dezer dagen enorm teleurgesteld in de mensheid en beschaamd omEuropeaan te zijn
LikeLike
Het nieuws maakt mij vooral moedeloos.
Aylan laat ons zien dat de mensheid meer medemenselijkheid nodig heeft.
Bezorgde groet,
LikeLike