ijdele hoop voor de toekomst

Ik ben heel selectief als het gaat over de vele uitnodigingen voor recepties die we als gemeenteraadslid krijgen, maar die van de Gentse haven wou ik toch eens bijwonen. Naar het schijnt een heel belangrijke receptie, en er werden 1000 mensen verwacht.

Bij de aankomst in het ICC was het meteen duidelijk dat die duizend mensen niet met de fiets zouden komen, want er het fietsenrek was maar voorzien voor 6 exemplaren. Heel veel hostessen om de juiste naamkaartjes uit te delen en de genodigden te begeleiden naar het auditorium. Daar een mooie slideshow met indrukwekkende cijfers over de haven en nog meer hostessen om iedereen naar de juiste plek te brengen. Want de voorste rijen lagen vol met papieren met daarop de namen van ministers, CEO’s, gouverneurs en ander VIPS. Voor mij was er gelukkig geen voorbehouden plek. Het officieel deel zou starten om 17u15 (STIPT stond met hoofdletters in de uitnodiging) maar omdat de minister blijkbaar in de file zat was het toch ruim 20 minuten later.

Dus had ik wat tijd om wat antropologische observaties te doen. De aanwezige populatie was vooral mannelijk, veel grijs haar en grijze pakken. Bijna allemaal met das. Er waren ook vrouwelijke exemplaren die veel kleurrijker uitgedost waren en door veel mannen werden begroet om nieuwjaarskussen uit te wisselen. De mannen praten met elkaar en schudden handen, en letten tegelijk goed op wie er allemaal in de zaal binnenkomt. Bij het arriveren van de burgemeester zie je verschillende heren richting de burgervader schuiven om een hand te schudden en iets toe te fluisteren. Idem als minister Schauvliege aankomt. Je kan bijna zien wie echt belangrijk is, en wie dat vooral wil zijn.

De belangrijkste gast van de avond is Ben Weyts, de nieuwe minister van o.a. openbare werken en mobiliteit. Zijn toespraak zit goed in elkaar, hij spreekt bevlogen, maakt een paar fijne grapjes (behalve zijn openingsgrap over de schapenstal gaat wat de mist in). Hij heeft het over hoop, over investeren, over toekomst. Het bekende discours dus. Zo is groei de enige manier om hoop te creëren. Zo herhaalt hij vaak dat alles efficiënter moet, en met minder kosten. De verzamelde belangrijke heren worden op hun wenken bediend.

Daarna komt het stuk waarvoor ik gekomen ben, een panelgesprek over de toekomst. Wim De Vilder wou met enkele mensen (mannen) het gesprek aangaan over de toekomst van de haven in een veranderende wereld. Aha, dacht ik, nu gaan we het hebben over de gevolgen van klimaatverandering, de volgende financiële crisis, impact van migratiestromen en grondstoffenschaarste. Dat was iets te optimistisch gedacht. Het ging vooral over een nieuwe sluis, de samenwerking met Nederland, het belang van investeringen van de overheid in infrastructuur (de ondernemers doen de rest wel) en de relatie Haven en hinterland. Enkel Mario Fleurinck bracht het thema van de decarbonisatie van de economie even ter sprake en suggereerde dat de automobielbedrijven in de haven misschien wat meer elektrische auto’s moeten maken. Maar niemand ging daarop in. Dus conclusie, de toekomst ziet er goed uit en we doen gewoon verder zoals we bezig zijn.

De laatste toespraak en de receptie heb ik door de vertraging moeten missen, daardoor kan ik niks vertellen over de ongetwijfeld lekkere hapjes en drankjes. Mijn bestelling bij het voedselteam ophalen vond ik net even belangrijker, voor de toekomst natuurlijk.