Deze week was ik te gast voor een gesprek bij een boeddhistisch centrum in Gent. Ik werd er aangekondigd als een man met een tedere ecologische voetafdruk.
Het is een omschrijving die me wel bevalt. In deze tijden van verharding en individualisering,van polarisering en onbegrip is het verleidelijk om mee gaan in het discours van de goede en de slechten (waarbij we onszelf natuurlijk als de goede zien). Zelf bezondig ik me ook wel eens aan stevig in het rond schoppen. Als we inderdaad willen dat ‘het allemaal een beetje minder, trager, echter, gezelliger, menselijker, zachter’ mag – zoals Martine hier gisteren schreef dan moeten we bereid zijn ons eigen mentale kaart te herzien.
Dus heb ik die avond een stukje gelezen uit de ‘Shambhala’ profetie, een tekst die meer dan duizend jaar oud is. Je kan het verhaal hieronder horen vertellen door Joana Macey. De voorspelling heeft het over een tijd waarin al het leven op aarde in gevaar is, waarbij de toekomst van alle leven aan het zijden draadje hangt. In die tijd zal het rijk van de Shambhala-krijgers ontstaan. Mensen die met veel morele en fysieke moed de wapens die zullen leiden tot de vernietiging ontmantelen. De enige wapens die de krijgers ter beschikking hebben zijn compassie en inzicht. Het inzicht dat het niet om een strijd tussen goed en kwaad gaat omdat de grens van goed en kwaad door het hart van ieder mens loopt. Het inzicht dat alles met alles verbonden is. Dit inzicht combineren met het vuur van de compassie maakt het mogelijk te komen tot echte verandering.
Low Impact Man 
een naam voor ‘bottom up’ is misschien wel : shambalha krijgers?
LikeLike
Vind ik persoonlijk een hele interessante maar ooi moeilijke discussie: zullen we vriendelijk en constructief verzet plegen of mag het ook hard en ongezellig? Of bestaat er een derde weg? Ik overloop ze even met u.
1.Het vriendelijke en gezellige verzet viert hoogtij, en is ook logisch. Er zijn zoveel mooie initiatieven om te nemen of bij aan te sluiten, en ondertussen leven we een leven dat de moeite waard is: groen, vredevol en sociaal én tonen we hoe het anders kan. We effenen het pad op een liefdevolle manier.
2.Boosheid en frustratie zijn te begrijpen als je alle doemberichten laat binnenkomen, en beide gevoelens geven een geweldige energie om te protesteren en manifesteren. Maar het blijft waarschijnlijk een waarheid als een koe dat agressie evenveel of meer agressie oproept. De oren van je tegenstanders gaan toe en er is geen gesprek meer mogelijk. Bovendien heeft het iets heel paradoxaals: vechten voor vrede (want daar komt het eigenlijk op neer). Je verliest er waarschijnlijk je goede humeur, innerlijke rust en een groot stuk levenskwaliteit bij.
3. Is er een derde weg? Laat me eerst dit zeggen. Het nadeel van de eerste weg is dat diegenen die de aarde leegroven ‘er nog steeds mee wegkomen’. Binnen 30 jaar zijn wij nog gezellig aan het netwerken maar staat het water ons letterlijk aan de lippen. Het verleidelijke aan de tweede weg is dat je een grens trekt en zegt: tot hier en niet verder! Denk aan het ANC van Nelson Mandela, de strijd om sociale verworvenheden, de strijd tegen de slavernij, … om zovele rechten te doen gelden is gevochten en is er bloed gevloeid.
Een derde weg misschien? Ik heb niet het geduld van de eerste groep, ik heb niet het onverbiddelijke van de tweede groep (misschien toch wel een beetje 🙂 en daarom stel ik voor om radicaal geweldloos verzet te plegen. Misschien in de traditie van Mahatma Gandhi. De huidige tijdsgeest roept op om radicaal te zijn, radicaal duidelijk, radicaal liefdevol. Hardere acties die burgerlijke ongehoorzaamheid propageren maar goed doordacht, massaal en vredevol zijn. Die het openbare leven verstoren en ontregelen, die creatief, intelligent en soms lachwekkend zijn. Mei 68, Provo, Occupy… ?
Bestaat er zo een beweging in België? Wie denkt mee na? Contacteer me, reageer aub
LikeLike