met de rode duivels in thermisch ondergoed

Ik beschouw mezelf helemaal niet al een lid van de grote groep BV’s die de televisieschermen teisteren, maar als kameraad Dimitri Leue me belt om mee te gaan voetballen kan ik niet nee zeggen.  Na de hele leuke tournee die ik met Dimitri, Jonas Van Geel en Antoon Officiers is het altijd fijn om deze mensen nog eens terug te zien.

Maar gisteren was er dus een ‘gala-wedstrijd’ tussen BV’s en ex-rode duivels, waarbij ik in de goal mocht staan. Ik was ooit een behoorlijk goede keeper, al is het hoogtepunt van mijn carrière zo’n 35 jaar geleden, dus dat zou nog wel moeten lukken. Het ging over een wedstrijd op kunstgras georganiseerd door een niet nader genoemd tapijtenmerk. Aangezien ik niet over het geschikte tenue beschik heb ik via een oproep bij Lets en keepershandschoenen op de kop kunnen tikken. Ik was een uurtje voor de match in de sportzaal en toen ik vertelde dat ik mee kwam spelen met de BV’s mocht ik zonder problemen naar de kleedkamer. Al vroegen de mensen aan de kassa zich vertwijfeld af wie ik dan wel mocht wezen.

In de kleedkamer zaten een heleboel bekende mensen die ik – bij gebrek aan TV – wel niet ken. Gelukkig stelden ze zichzelf voor, Guga Baul, Stan Van Samang, Kobe Ilsen (die ooit bij mij is komen douchen), Niels Destadsbader en later ook Dimitri Leue, Jonas Van Geel en niemand minder dan Matthias Schoenaerts. Ik ga niet beschrijven wat ik na de match heb gezien maar het was van een heel ander niveau dan Kris Peeters in zijn onderbroek.

Na het aankleden gingen we wat opwarmen, en ik moet zeggen dat ik na tien minuten al bekaf was. Aangezien naar de bal duiken op kunstgras best pijnlijk kan zijn had ik me goed aangekleed met een loopbroek en keepersbroek en trui (die waren daar voorzien) en eronder natuurlijk… thermisch ondergoed. Spelen op zo’n klein veldje met 6 tegen 6  is wel heel wat anders dan in het ‘echt’.  Het gaat bijzonder snel en zenuwachtig, en de bal blijft maar komen. Ik was dan ook behoorlijk aan het zweten van het springen, vallen en lopen.

De tegenstanders waren niet van de minsten, mensen als Danny Boffin, Danny Veyt, Yves Van der Haeghe, Filip De Wilde en Wesley Sonck en nog enkele anderen. Zelfs wie voetbal niet volgt zal sommige van die namen misschien wel kennen. Over de match zelf kan ik kort zijn. Na een minuut of vijf stond het al 4-0, voor de rode duivels wel te verstaan. Daarna hielden ze zich een beetje in, maar aan de rust was het 12-4 of zoiets. Ja, af en toe kon ik een bal tegenhouden, maar meestal vlogen ze langs mij gewoon het doel in. Maar het was wel fun.

Na de rust besloot men de keepers even te wisselen, wat mij de kans gaf de BV’s dichterbij te laten komen waarbij de match eindigde met 22-20 (ongeveer). Na de wedstrijd kwam Filip De Wilde me wat tips geven, dat had hij wel beter op voorhand gedaan. Terwijl nadien mijn collega’s BV’s de hele tijd op de foto moesten met fans (vooral kinderen eigenlijk), kon ik rustig bekomen met een pintje. Ik was al blij dat ik het avontuur zonder kleerscheuren ben doorgekomen.  En een schouderklopje van Matthias Schoenaerts of Wesley Sonck maakt veel goed natuurlijk. Of Dimitri me nog zal vragen om mee te spelen weet ik niet, maar voor andere projectjes zal hij me wel vinden.