repareer de liefde (2)

3. Repareer de gemeenschap

Ieder voor zich. Stilstaan is achteruit gaan. L’enfer, c’est les autres. Neem niets aan van onbekenden. Pak wat je kan krijgen. Verwen je zelf. Homo homoni lupus – de mens is een wolf voor de medemens. We zijn allemaal concurrenten. Voor wat hoort wat. Competitie zit in onze genen. Het leven is een strijd. Het individu is de maat van alle dingen.

Denk altijd eerst aan jezelf.

Ons economisch model draait het best op egoïsme en competitie. Het systeem is erin geslaagd deze mantra zodanig te verspreiden dat we het allemaal zelf zijn gaan geloven. We zijn bijna vergeten dat we bij uitstek sociale wezens zijn. Dat altruïsme evengoed in onze genen zit. Dat we niks zijn zonder de ander.

De uitdagingen waar we voor staan zullen we niet aankunnen met meer concurrentie en individualisme. Al hebben we duizend vrienden op internet, als we onze buren niet bij naam kennen klopt er iets niet. De toekomst is niet aan de egoïsten. Maar aan hechte gemeenschappen die kiezen voor samenwerking en co-creatie. Mensen die delen en verbinden, die samen werken, samen feesten en als het nodig is samen treuren.

4. Repareer jezelf.

Je zelf leren kennen is een levenslange opdracht. Als je het al wil. Want er is zoveel te doen en zoveel te beleven. Druk, druk, druk roepen we allemaal. Er zijn ondertussen vele commerciële manieren om ‘tijd te maken voor jezelf’. Dat je nu ook een cursus mindfulness moet gevolgd hebben om erbij te horen maakt de agenda stress alleen nog zwaarder. Hoe groter de innerlijke leegte, hoe groter de behoefte aan consumptie en externe kicks.

In de volle vaart van het leven verliezen we de verbinding met onszelf.

Wie slaagt er in zijn of haar diepe verlangens en passies te ontdekken. Wie leeft ten volle in vrede met zichzelf? Wie durft de confrontatie aan met de demonen en kwetsuren die zich schuilhouden in de donkere krochten van de ziel? Wie volgt zijn eigen dromen en leeft niet het leven dat anderen verwachten? Wie kan nog een dag lang alleen zijn. In stilte, alleen en zonder wifi?

Hoe kunnen we dromen van een andere wereld als we de dromen die diep in onszelf verborgen zijn negeren?