scheiding der machten

Naar aanleiding van mijn stukje gisteren was er een interessante opmerking van Ivan, die vindt dat ik als politicus de scheiding der machten moet respecteren en geen opinie mag geven over hoe de rechter in het aardappel dossier zijn oordeel velt. “We leven in een rechtsmaatschappij, als jij dat in twijfel gaat trekken dan overschrijdt je een grens die actievoerders een argument geeft om strafbare feiten te willen legitimeren, genre brandstichting van een fastfoodrestaurant (cf. Animal Liberation Front), ik zeg maar iets.”

Ik ben me er van bewust dat ik als mandataris iets voorzichtiger moet zijn met bepaalde meningen, maar gisteren heb ik niet stilgestaan bij mogelijke gevolgen van mijn uitspraak. Ik was in de eerste plaats verontwaardigd en wilde aangegeven dat ik het niet correct vind dat getuigen ten voordele van de beklaagden worden geweigerd. Ontken ik daarmee dat we in een rechtstaat leven? Zelf denk ik van niet, wat ik wel denk is dat die rechtstaat niet ‘normen-loos’ en ‘objectief” is. Dat het rechtssysteem vaak in functie van een bepaald maatschappij model functioneert, waar ik het niet altijd mee eens ben.  Mag een politicus zoiets niet zeggen? Dan zijn er in elk geval veel politici zie die de hele tijd fout zitten met commentaar hebben over de rechtsgang (denk maar aan de vele politieke commentaren over de kwestie Michelle Martin, of over het al of niet aanpakken van fiscale fraude).

Politici mogen inderdaad geen recht spreken en geen directe invloed uitoefenen op de manier waarop de rechtspraak functioneert, maar het is toch hun taak om een kader te schetsen, om via wetgeving te bepalen wat al of niet door de beugel kan. Het ‘geweld’ in Wetteren dat zich vooral gericht heeft op de omheining en de aardappelen kan eventueel als strafbaar beschouwd worden, maar iemand tot een celstraf veroordelen enkel en alleen omdat hij de pers te woord staat klopt niet.

En zoals ook verschillende mensen schreven, er is een verschil tussen rechtspraak en rechtvaardigheid. En voor mij is dat laatste een van de drijfveren om aan politiek te doen. Misschien mis ik – als groentje in de politiek – nog een punt, maar als onrechtvaardig rechtspraak niet mag worden aangeklaagd dan wil ik toch nog eens precies weten waarom.

Dat brengt met naadloos bij het thema van de dag.  Het onnoemelijk onrecht dat vrouwen  dagelijks te beurt valt, het geweld op vrouwen. De schrijnende verhalen uit Zuid-Afrika in India waar het gerecht ook niet steeds de kant van de slachtoffers kiest zijn ons voldoende bekend. Maar ook hier zijn vele vrouwen het slachtoffer van verschillende vormen van geweld. De wereldwijde campagne van ‘One Billion Rising’ wil daar aandacht voor vragen.