Ik zou mijn bericht van gisteren nog wat kunnen aanvullen met nog een paar dingen, zoals bijvoorbeeld een outlet-supermarkt, een prachtig idee om iets te doen aan voedselverspilling. Of Bruno, nog zo’n groene pionier waar ik lang geleden al eens over schreef die nu kans maakt op een aanmoedigingsprijs in het één programma ‘topstarter’.
Het is echter ook een geschikte dag om eens stil te staan bij de grote watersnood van precies 60 jaar geleden, toen Zeeland en een stuk van Vlaanderen getroffen werden door een superstorm. De overheid wil ons gerust stellen en zeggen dat ze er alles aan doen om dergelijke rampen in de toekomst te vermijden. Het lijkt er zelfs op dat men er vanuit gaat dat het niet veel zin heeft om preventief het probleem van de klimaatverandering aan te pakken, maar er dus geïnvesteerd wordt in de bescherming tegen de mogelijke gevolgen ervan.
Er zijn echter veel twijfels over de effectiviteit ervan. Wetenschappers zoals hoogleraar ruimtelijke planning Georges Allaert zeggen dat de maatregelen ontoereikend zijn en we het risico lopen om getroffen te worden door een superstorm. Vooral Antwerpenaars moeten zich zorgen maken (al is dit besef niet terug te vinden in het bestuursakkoord). Voor Allaert is het duidelijk dat investeren in preventie véél minder zal kosten dan de mogelijke gevolgen van de ramp zelf. Maar in tijden waar de langetermijn visie meestal niet verder reikt dan de volgende begrotingscontrole is daar niet veel van te merken.
In de Standaard gisteren vraagt Tim Soens zich af hoe de bevolking zal reageren als er zich een vergelijkbare situatie voordoet. Hij betwijfelt of technologische inspanningen (zoals het Sigma) plan voldoende zijn en of de bevolking ook niet een rol te spelen heeft. Hoe zullen we reageren als we met een acute crisis worden geconfronteerd? Zullen mensen spontaan elkaar te hulp schieten, zal het gemeenschapsgevoel plots de kop opsteken of zal het ieder voor zich worden?
Met andere woorden, gezien de woelige tijden die op komst zijn zal veel afhangen van de veerkracht van de samenleving en de mogelijkheid om samen het hoofd te bieden aan mogelijke problemen. In plaats van te rekenen op de dure oplossingen van ingenieurs is het misschien toch geen slecht idee daar ook wat aandacht aan te besteden. Hoe kunnen we omgaan met een crisis door een langdurige droogte, grote stroompannes, voedseltekorten, overstromingen of benzinetekorten? Is het niet de taak van overheid om daar op zijn minst eens over na te denken in plaats van vooral te doen of alles onder controle is?
Low Impact Man 
Vier had een plan B, maar dat is intussen ook al afgevoerd.
😉
LikeLike
Het is ook geen slecht idee om zelf eens stil te staan wat er gebeurd als er een crisis voor handen is. Rekenen op de overheid zal dan een slechte gok zijn.
Zo denk ik na over waar ik zelf sta bij langdurige elektriciteit panne, gas of brandstoftekort.
Voedseltekort valt moeilijk op te vangen zonder zelf een enorme voorraad aan te leggen.
LikeLike
Plan B is voluit gaan voor de apocalyps: http://www.youtube.com/watch?v=RM3W5XBrVEA 🙂
LikeLike
Stop met het hopen dat de regering je zal redden. Dat zal niet gebeuren! We moeten zelf instaan voor onze overleving, zeker als het erom zal spannen. Zorg dat je zelf een plan B hebt. Heb je een alternatief als de elektriciteit uitvalt? Wij hebben dat… Heb je een plan als er een melt-down is van een kerncentrale. Wij hebben een plan en Iodiumtabletten voor heel het gezin. Heb je een plan als er geen water meer is? Regentonnen, put,… ? WIj hebben daar ook een back-up. Wat als het aardgasnet het begeeft? Alternatieven zijn bijvoorbeeld Pellets. En als het voedsel niet meer tot bij de mensen geraakt? Wij hebben een moestuin, kippen, en een tweede diepvriezer. Het klinkt gek, maar ik denk dat we ons echt moeten op het ergst voorbereiden. Climate-Survival!
En dan nog zullen wij ook getroffen worden als het noodlot toeslaat. Want niemand zal buiten schot blijven, zelfs niet de Climate-Survivalist.
LikeLike
En hoe dat ‘survival’ gedoe ook meenemen naar mensen die niet over de bronnen, het geld en de kennis bezitten? Ecologisch leven is immers ook solidair leven. En dus hebben kansarmen even veel recht op het overleven van klimaatveranderingen. Daarom is overheid wel belangrijk, los van de politieke koers die eraan vasthangt, én een coöperatieve, mutualistische groepen… Net zoals in de 19de eeuw is het tijd om onze maatschappelijke ordening te reorganiseren, en niet alleen onszelf te redden…
LikeLike
Laat ons vooral elkaar niets wijsmaken. We leven nog altijd in een klassenmaatschappij en dat gaat niet veranderen, tenzij je naar het communistische model wil gaan. En we weten wat voor geschiedenis dat heeft geschreven.
Mensen die centen hebben kopen een pelletkachel, zonnepanelen, een systeem voor waterrecuperatie, bezitten een eigen huis dat vaak goed is geïsoleerd, … En voor die mensen ligt de impact van het klimaatprobleem net iets verder weg.
Wat kennis betreft nog dit. Is het niet tijd dat men in het onderwijs alles wat met technologie en duurzaamheid te maken heeft als een verplicht vak weet in te lassen, want er heerst nog bijzonder veel onwetendheid, zelfs bij mensen die hogere studies achter de rug hebben. We hebben een maatschappij vol vakidioten, maar weinigen die zelfredzaam zijn.
LikeLike
Prachtig artikel. Het mag nu wel eens wat duurzamer worden. Het is tijd voor verandering!
LikeLike
Beste Groenhuis, jammer dat je er zo over denkt. Ik wil wel én ecologisch én sociaal duurzaam zijn. Zelf kom ik uit abjecte armoede en ik heb dus de plicht om niet alleen zelfredzaam te zijn, maar ook anderen te ‘empoweren’ om ook met straffe veranderingen om te gaan…
LikeLike
Da’s heel nobel en lovenswaardig. Maar het neemt niet weg dat we in een “economie” leven, en daar gaan wij hier weinig aan veranderen. Je gaat me trouwens niet horen zeggen dat ik niet sociaal ben, integendeel, maar we mogen niet ontkennen dat we in een overwegend asociale wereld leven, en dat gaat er niet noodzakelijk op verbeteren. De reactie van de meeste mensen tijdens crisis is terugplooien op zichzelf, terwijl het net de omgekeerde reactie zou moeten zijn. Als een groep apen wordt geconfronteerd met het halveren van het rantsoen, dan gaan ze elkaars bananen stelen en vechten, niet delen. Is de mens beter?
LikeLike
En nog iets, er zijn nu eenmaal 2 soorten mensen. Je hebt mensen die willen geholpen worden en mensen die misnoegd bij de pakken blijven zitten. Ook dat gaat niet veranderen. Dat doet me denken aan het verhaal over de muizen en de kabouters.
In een groot doolhof vinden 2 kabouters en 2 muizen elke dag op hetzelfde tijdstip en op dezelfde plaats een portie kaas. Ze zijn alle vier tevreden en hebben een mooie verdeling afgesproken onder elkaar. Alles bij het oude, tot op een dag dat in diezelfde kamer plotseling geen kaas meer verschijnt. Als eerste reactie jagen de kabouters de muizen weg en beginnen ze te betogen. Ze maken spandoeken waar duidelijk op staat geschreven “WIJ WILLEN KAAS”. Maar de kamer blijft dag na dag leeg. En terwijl de kabouters denken dat door hun been stijf te houden ze zullen winnen, zijn de verdreven muizen op zoek gegaan in het doolhof naar andere plekken waar er kaas is. En warempel, ze vinden een andere grote kamer met een voorraad kaas, helemaal voor hen alleen!
Moraal. Blijf niet bij de pakken zitten, maar zoek zelf naar oplossingen voor de problemen waar we voor staan. Vraag dus niet dat de politiek het gaat oplossen, want dat zal nooit gebeuren. We moeten zelf aan de slag en onze problemen oplossen, in een steeds sneller veranderde samenleving. We zullen slimmer en flexibeler moeten zijn om nog te kunnen overleven.
LikeLike