food for thought

Björn is een van die volgers die me regelmatig interessante berichten doorstuurt. Met name enkele recente berichten rond voedsel zijn niet van aard om ons vrolijk te stemmen. Laat ik beginnen met de samenvatting van een uitgebreid artikel in Planet Watch van HLN.

Het gaat over de stijgende voedselprijzen omwille van de droogte van de voorbije maanden. Een gevolg hiervan is dat de prijzen van vlees (en vooral van varkens) de volgende maanden eerst zullen zakken en daarna sterk zullen stijgen. De reden? De lagere oogsten zorgen voor een stijging van de prijs van het veevoer, waardoor nu al miljoenen varkens en runderen voortijdig worden geslacht omdat het te duur wordt ze te voederen. Dus eerst zal het aanbod op de markt toenemen en daarna komt er een grote schaarste. Volgens de analisten van de Rabo bank kunnen de voedselprijzen voor de consument de volgende maanden met 14% stijgen. In hetzelfde artikel kan je lezen dat er gouden tijden aanbreken voor de speculanten in voedsel! Mooi voedselsysteem, mooi financieel systeem…

Een ander artikel gaat dan weer over de grote toename van het slachten van paarden in Spanje. Alweer een gevolg van de crisis en het feit dat mensen hun paarden niet meer kunnen onderhouden en ze dus maar oppeuzelen. Wist je trouwens dat er ook op het Vlaamse platteland een probleem is omdat rijke mensen steeds meer weiland inpalmen om hun hobbypaarden te kunnen stallen, waardoor landbouwers het nog moeilijker hebben grond te vinden. Tja, als de crisis ook onze contreien bereikt zou het lot van deze paarden wel eens hetzelfde kunnen worden.

In de Standaard dan weer de studie over de nefaste gevolgen van GGO mais bij ratten. Het onderzoek krijgt meteen bakken kritiek, waar ik me als buitenstaander moeilijk kan over uitspreken. Maar het toont wel aan dat we niet voorzichtig genoeg kunnen zijn met zogenaamde technologie die alle hongerproblemen zou kunnen oplossen (en en passant de aandeelhouders van de Multinationals nog rijker maken).

Allemaal losse berichtjes die allen wijzen op hetzelfde; onze manier van produceren en consumeren is niet vol te houden. De verschillende systemen kraken in hun voegen.

Gelukkig heb ik ondertussen het boekje ‘de wereld veranderen, hoe doe je dat’ helemaal uitgelezen. Dus wordt ik niet moedeloos van dergelijke berichten integendeel. Een fragmentje:

De wereld verbeteren is werk waar nooit een einde aan komt. In die zin is het niet zozeer werk als wel een manier van denken: met aandacht voor hoe het nu is, bereid om daar verantwoordelijkheid voor te nemen, en vastbesloten om niet wanhoop het pleit te laten winnen, maar ruimte te scheppen voor hoop.

Mensen die zich met dat werk bezighouden […] zijn gericht op de lange termijn, maar denken altijd na over de kleine stappen die ze op dit moment kunnen zetten. Ze hebben compassie, ze zijn zelfs nederig, maar ze ervaren het leven als een avontuur, en helemaal niet als een reeks deprimerende gebeurtenissen waar ze hoegenaamd geen invloed op hebben. En ze klagen niet over het werk dat maar nooit ophoudt, ze worden daar juist vrolijk van: want zo is er altijd wat te doen. Jij kunt een van die mensen zijn.