Een rustige zondag vandaag. Misschien een mooie dag om net zoals de deelnemers van de No Impact Week te kiezen voor een Eco-Zondag: dat wil zeggen gewoon niks doen (wat werk betreft). Tijd nemen voor een mooie herfstwandeling, of het bakken van een lekkere taart, het wegdromen bij een boek, verhalen vertellen of vrienden uit nodigen. Kies maar uit.
Niet onbelangrijk daarbij is eens stil te staan bij alles wat je hebt (in plaats van je zorgen te maken over wat je niet hebt). Content zijn met een beetje minder is een van de tips die ik steevast meegeef in scholen. Dankbaar zijn om het feit dat de we ons geen zorgen moeten maken over een dak boven ons hoofd en elke dag meer dan voldoende eten. Tevreden zijn dat alles wat we nodig hebben om goed te leven beschikbaar is.
Vanuit dat besef kan je dan ook kiezen om iets te doen voor anderen. Een nieuwe (Nederlandse) site die daarbij kan helpen is ‘Ik kom in actie’ , een mooi overzicht van tientallen en tientallen acties die je zelf kan doen. Je kan zelfs netjes aangeven hoeveel tijd je wil besteden (van 2 minuten tot meer dan een dag) en kiezen rond welke thema’s je in actie wil komen. Een site om bij je favorieten te zetten dus.
Eergisteren ben ik zelf de baan op gegaan voor 11-11-11. Een behoorlijk goede opbrengst al is het toch verrassend welke excuses mensen allemaal verzinnen om niks te geven. Sommige mannen kunnen bijvoorbeeld niet zelf beslissen of ze 6 euro uitgeven “mijn vrouw is niet thuis, en ik weet daar niks van”. Of bijvoorbeeld “sorry, hier wonen enkel studenten” ah, studenten kunnen enkel geld uitgeven aan uitgaan en mobiele telefoons ofzo? Het ergste zijn de appartementsblokken. Voor zover mensen al reageren op de bel is de parlofoon een zeer makkelijk manier om afgescheept te worden. Ik heb het gevoel dat bewoners van de appartementsblokken een pak minder solidair zijn dan de bewoners van de gewone huizen. Want vaak kregen we ook positieve reacties en stonden mensen al klaar met de portemonnee in de hand. Ik besef maar al te goed dat die paar euro’s weinig uitmaken. Het probleem is niet zo zeer de armoede, maar vooral de rijkdom, zolang die niet beperkt wordt blijft ongelijkheid en uitputting van milieu verder gaan
prettige zondag nog
Low Impact Man 
Appartementsbewoners maken inderdaad gebruik van de parlofoon om te selecteren voor wie ze thuis geven en voor wie niet. Ook getuigen van Jehova zullen dit wel al ondervonden hebben. Ik vrees zelfs dat de 11.11.11-mensen wel eens voor getuigen van Jehova worden aanzien door de videofoon, wat natuurlijk jammer is voor de 11.11.11-ers en een negatieve invloed heeft op de opbrengst van de huis-aan-huis-omhaling.
Gelukkig kunnen alle appartementsbewoners die na het lezen van jouw stukje met een immens schuldgevoel zitten alsnog gewoon via een overschrijving het goede doel steunen ;-).
groetjes van een appartementsbewoonster
LikeLike
brr ik huiver ook wat van je reactie op appertementsblokken. ’t is de eerste keer dat ik reageer maar ik voel me precies aangesproken als appbewooonster.
Ik denk dat dit misschien een gevoel is gebaseerd op een aantal minder goede ervaringen maar zeker niet te veralgemenen is!
Sowieso kan je als appbewoner een grote duit in de zak doen voor het klimaat gezien je verwarming veel minder nodig hebt door de isolatie van de andere app.
Ik probeer alleszins een groene duurzame levenstijl na te streven als app bewoonster en steun te geven aan initatieven voor solidariteit met het zuiden.
LikeLike
Dag Ellen,
Ik wil zeker niemand beledigen, en veralgemenen is nooit goed. Mijn excuses daarvoor.
Het is wel zo dat er bij de ruim 80 bellen die we hebben geprobeerd in appartementsblokken niemand heeft opengedaan, en dus ook niemand heeft gekocht. Bij de huizen waren ongeveer 1 op 2 mensen thuis, en van wie open doet kocht 1 op 2 wel iets. Het maakt gewoon een verschil als je mensen echt kan aanspreken. Maar dat zegt niks over het duurzaamheidsgehalte van bewoners in appartementen natuurlijk.
LikeLike
het zegt wel iets hoe infrastructuur en ruimtelijke organisatie ingrijpt op de psychologie van mensen en de sociale dynamiek van een groep. We mogen niet onderschatten dat de wijze waarop densiteit van wonen organiseren, en dat is op zich wel nodig, inpakt heeft op de subjectieve beleving van woonkwaliteit, levenskwaliteit en veiligheid. En op de nood aan ‘ruimte gevoel’, dat dan elders wordt gehaald. Het zou me niet verwonderen dat appartementbewoners meer dan gemiddeld hun vrije tijd buitenshuis doorbrengen 😉 Iets om te onderzoeken, want in de onmiddelijke omgeving van hoge densiteit van bewoners publieke ruimte aanbieden is dan sterk aangewezen. Ook in Freiburg, de stad met duurzame wijken in Duitsland, heb ik korte gesprekken gehad met bewoners die toch klagen over gebrek aan privacy enerzijds en ruimte (gevoel) anderzijds. En zoals onze eerste vlaamse bouwmeester (BoB) zei: ‘architectuur begint met de ruimte tussen gebouwen’.
En dan heb ik het nog niet gehad over de ‘gated communities’ , zie vorig jaar zelfde tijd, op deze blog…
LikeLike