overdosis

Dit weekend misschien toch een beetje een overdosis toekomstscenario’s binnengekregen. Toen ik vrijdag voor de verjaardag van Marieke op zoek ging naar een geschenkje ben ik een boekenwinkel binnengestapt. Ik wist namelijk dat er een opvolger is verschenen van ‘de grote ramp’, het boek van Patrick Lagrou waar ik vorig jaar over schreef. Maar tot mijn verrassing was las er ook een tweede deel van ‘dagboek van eenklotejaar’ van dat ik deze zomer heb gelezen. Enja, als zulke boeken in huis zijn dan wil ik ze ook meteen lezen (idem voor mijn kinderen trouwens). En naast deze twee verhalen die sterk gelinkt zijn aan het klimaatprobleem ben ik met de kinderen ook gaan kijken naar ‘Dodo groot‘ van Dimitri Leue, dat dan weer over biodiversiteit gaat.

Laat ik beginnen met de Dodo, een voorstelling waar ook Jonas Van Geel en Toon Offeciers aan meewerken (twee andere kompanen van de Tegen de lamp voorstelling). Het is een hevige voorstelling, met heel wat humor, maar ook harde scènes die de wreedheid van de mens in al zijn facetten laat zien. Het zijn vooral de machtigen (in dit geval de kapitein) die duidelijk maken dat hun eigen belang veel belangrijker is dan welke planten- of diersoort ook. Vooral het einde blijft plakken met hevige muziek, licht en dans krijg je een mooie metafoor van onze huidige tijd. Terwijl mensen op zoek zijn naar genot en verdoving zie je het skelet van de Dodo (als symbool van de natuur die we vernietigen) verschijnen.  Schitterend geacteerd, prachtige muziek en heel wat wijsheid verborgen in het stuk. Hieronder alvast een impressie.

En dan de boeken, laat ik beginnen met het tweede dagboek van Saci Loyd. Waar in het eerste deel dat zich afspeelt in 2015 er al behoorlijk wat klimaathorror te lezen valt is het in deel twee (2017) nog een pak erger. Wie vond dat mijn zomerreeks te negatief was zal hier zeker zijn neus voor optrekken. Naast stormen en overstromingen krijgen we hier een wateroorlog tussen Israël en Palestina, massale opstanden overal ter wereld, extreem rechts dat de macht grijpt in Frankrijk, miljoenen vluchtelingen uit Afrika en een terugkeer naar levensomstandigheden ten tijde van Dickens. Het boek is echter erg spannend en bevat een behoorlijk portie humor.  Adam vond het eerste boek leuker, en ik heb ook een beetje gevoel dat de schrijfster (of vooral de uitgeverij), maar snel een vervolg wou na het eerste succesboek. Afwachten of er  nog een derde deel komt. Al blijft boek een aanrader, ook voor volwassenen.

Dan is er het boek van de Vlaamse succesauteur Patrick Lagrou. Het is het meest positieve wat ik gelezen heb en toont vooral de alternatieven. Wie een beetje vertrouwd is met het transitie verhaal zal in het boek een literaire vertaling vinden van het transitiehandboek, compleet met informatie hoe je zeep kan maken of een veganistisch cake bakken. Daardoor is het soms iets te veel uitleg, maar dank zij het nevenverhaal met de slechteriken blijft er voldoende vaart in het verhaal.

Het lijkt in elk geval dat het thema alvast bij schrijvers en toneelmakers meer en meer aandacht krijgt. Nu nog de politici misschien? Want als Nette en Gabriël in de toekomst van dergelijke doemverhalen gespaard willen blijven zullen hun papa’s Wouter en Alexander toch ook iets moeten doen aan de leefbaarheid van de planeet…