Ik zit een beetje achter met bloggen. Nogal druk bezig met mijn boekje en behoorlijk wat lezingen. Zo had ik gisteren een boeiend debat met Jan Deschoolmeester en Thomas Rothier, auteurs van ‘De wereld red je niet met minder.’ Daar zou ik nog een stukje over moeten schrijven, net als over de mooie klimaatmars van vorige zondag. Ik hou het nu even op een makkelijk stukje, het interview vandaag in Knack. Het zit achter de betaalmuur, dus hieronder kan je het volledig lezen. Kleine bedenking nog want ik kon het niet nalezen voor publicatie. Met een zinnetje ben ik niet zo gelukkig. ‘Het is cynisch, maar hoe slechter het gaat met het klimaat, hoe beter dat is voor mij.’ Wat ik bedoel is natuurlijk dat ‘hoe slechter het gaat met het klimaat, hoe meer vragen en opdrachten ik krijg.’ Wat toch niet helemaal hetzelfde is. Nog een kleine reminder voor wie in het Antwerpse woont:
Op 27 oktober ben ik in de Theatergarage in Borgerhout voor een ‘Aantwerpse’ versie van de boekvoorstelling van Amor Mundi. Je zal er te weten komen hoe het is afgelopen met ‘project One’ en waarom er in 2033 ideologische vluchtelingen uit Antwerpen vertrekken. Hoe in de Noordrand de wat zielige stadsregio ‘Vlaanderland’ zal ontstaan en hoe in 2051 een massale volksopstand het tij zal keren.
Meer info en tickets boeken via: https://theatergarage.be/jaarprogramma/
En nu dus het interview.
Low Impact Man 
Go Steven! Blij te horen dat je het druk hebt. 🙂
LikeLike
Dag Steven, gisteren had ik een vergadering met de Gezinsbond. En d’er werd gezegd dat er toch niet zoveel volk was in Brugge: een 40-tal mensen maar…
uhm…. zou dat komen omdat wij hier straks toch onder water staan???? Knipoog!
Zoen man en dat MINDEREN 1000 % akkoord! ciao
Martine
LikeLike
Beste Steven, Ik ben grote fan van je en zelf een fervent strever naar een kleinere ecologische voetafdruk. Je wil niet weten hoever ik daar soms in ga! Omdat ik me met jou en dat kleine groepje idealisten verbonden voel, wil ik enkele bedenksels met je delen.
We weten dat de klimaatopwarming enkel kan gestopt worden door een snelle wereldwijde evolutie van een op fossiele brandstoffen gebaseerde economie naar een kringloopeconomie gebaseerd op C-vrije energie. Het is de plicht van de overheid en de industrie deze loodzware opdracht uit te voeren. Er is echter ook een taak voor de burger, zeker in de geïndustrialiseerde wereld en nog meer in de democratische landen ervan. In een democratie is de burger immers mee verantwoordelijk voor het beleid. Helaas merk ik daar bitter weinig van. Indien wij burgers de klimaatopwarming daadwerkelijk als een bedreiging zouden ervaren zoals we beweren dan zou onze vrijetijdsbesteding spontaan in de ecologische richting verschuiven. Vrije tijd is immers de tijd waarin we vrij kunnen kiezen zonder rekening te moeten houden met werk-, school- of andere verplichtingen. Er is sinds het IPCC ons waarschuwt, intussen 30 jaar, geen gedragsverandering merkbaar behalve bij een kleine groep idealisten zoals jij, ik, ……
Zijn we werkelijk bezorgd om de klimaatopwarming? Vind je het niet raar Steven dat er in onze maatschappij geen draagvlak is voor bijvoorbeeld een maandelijkse autoloze zondag? Het zou ons nochtans deugd doen. We zouden als maatschappij gezamelijk één dag in de maand leren consuminderen, één dag in de maand minder luchtvervuiling, minder lawaai, meer speelruimte, ….. , één dag in de maand betekenisvol tonen aan politici dat er een draagvlak is voor verandering, voor doortastende klimaatmaatregelen,…… Helaas er is geen draagvlak ……, correctie te weinig draagvlak. Mijn e-mails naar jeugd-, mobiliteits-, natuur- en milieuorganisaties, naar organisaties die opkomen voor verkeersslachtoffers met een oproep voor een maandelijkse autoloze zondag werden vriendelijk beantwoord maar zonder gevolg. Al deze organisaties voelen dat er te weinig draagvlak is bij de bevolking en wagen niet een blauwje te lopen. Het is niet erg, twaalf autoloze zondagen per jaar lossen de problemen niet op, maar toch ……. Nee, afgezien van een klein percentage idealisten zoals jij, ik, ….. wiens impact eerder ludiek is, is er weinig daadkracht en draagvlak. Politici voelen dit. Er is trouwens ook in ons politiek stemgedrag geen fundamentele verschuiving. We stemmen niet massaal op politici die de klimaatverandering daadwerkelijk willen aanpakken. Bij de jongeren die door sommigen opgehemeld worden als klimaat- en milieurevolutionairen is het niet anders. Nochtans zijn zij de eerste jeugdgeneratie die door het internet beter dan elke voorgaande jeugdgeneratie goed geïnformeerd is over de milieu- en de klimaatproblematiek. Ze zijn mondiger en assertiever dan vroegere jeugdgeneraties maar verder dan enkele leuke betogingen tijdens de lesuren zijn zij niet gekomen. Helaas worden politici niet gealarmeerd door deze oubollige manier van protest. Toch een pluim voor de idealisten onder de jeugd die moeizaam een verandering proberen te realiseren. Indien de jeugd echt zou beseffen welke klimaatcatastrofe haar te wachten staat, dan zou zij rebelleren door acties die politici zouden choqueren. De achterbankgeneratie, de meest consumerende jeugdgeneratie tot nu toe moet zich dringend herbronnen. Hun actiekracht ligt nochtans voor het grijpen. Consumptie. Stel dat de jeugd voortaan zou weigeren drankblikjes te kopen of tijdens haar twee maanden vakantie weigert in een auto of vliegtuig te stappen of …… en daarmee een middelvinger opstekend naar de overheid die veel te weinig doet, en daarmee daadwerkelijk een steentje bijdraagt tot verandering. Als zij willen kunnen ze door hun consumptiegedrag rake klappen uitdelen. Hun ouders zouden het cool vinden en meedoen, ……. Ik droom maar. Maar dat zal niet gebeuren want de jeugd voelt net als de ouderen de hoogdringendheid niet. Het ontbreekt ons aan een gezonde dosis angst voor de gevolgen van de klimaatopwarming. Nee, ik ben geen angstzaaier maar een kleine dosis angst is een goede raadgever. Het was immers dankzij die kleine angst om te sterven dat we wereldwijd de coronalockdown gerespecteerd hebben. Dat was toch fenomenaal. Honderden miljoenen mensen die van dag op dag hun gedrag veranderden. Die kleine klimaatangst hebben we nog niet te pakken. Dus ja, ik ben ontgoocheld in de burger en de politici. De oorlog in Oekraïne heeft mijn ontgoocheling alleen maar versterkt. Toen Rusland Oekraïne binnenviel en bekend werd dat West-Europa zijn gas en olie vooral uit Rusland haalde, heeft de West-Europese consument bij wijze van symbolisch protest tegen Poetin en als steun aan de Oekraïners zijn gas- en brandstofconsumptie niet spontaan drastisch verminderd. Dat was het minste wat we hadden kunnen doen om de West-Europese politici te signaleren dat we economische sancties tegen Rusland voluit steunen. Wij als burgers hebben onze gas- en olieverbruik pas verminderd als de prijzen stegen. Het is niet erg want het aandeel van het huishoudelijk verbruik is beperkt, maar toch, ….. Het zegt veel over de geloofwaardigheid van onze woorden. Politici ontgoochelen mij evenzeer. West-Europa heeft Poetin de voorbije twintig jaar zien evolueren van een pseudodemocraat tot een militaire dictator die acht jaar geleden de Krim veroverde, ….. en toch hebben we de aankoop van gas en olie niet afgebouwd, in tegendeel! Hoe hypocriet zijn wij? en dit terwijl het IPCC al dertig jaar aandringt om het gebruik van fossiele brandstoffen af te bouwen. Ik weet wel dat het allemaal veel complexer is dan dat, maar toch ……. Zoals ik bovenaan schreef, wou ik enkele bedenksels met je delen. Ik zou nog verder kunnen schrijven maar het is genoeg voor vandaag. Ik ben fan van je.
LikeLike