Bedankt voor de reacties op mijn vorige blog. Ik reageer daar niet steeds op, maar de suggesties en opmerking die ik krijg zijn zeker nuttig! De korte poll maakt ook duidelijk dat jullie alvast zo’n boekje wel nuttig vinden.
Deze zomer is niet alleen die van de aanhoudende klimaatrampen, maar ook die van meer radicaal verzet. We hadden acties tijdens de Tour de France en andere sportwedstrijden, activisten die zich vastkleven aan kunstwerken, die in Dolfinaria springen of op een andere – steeds geweldloze – manier aan de noodklok luiden. Het is een vraag die ik mezelf ook wel eens stel, want anders consumeren, betogen of petities tekenen lijkt niet veel zoden aan de dijk te zetten.
Over deze kwestie zag ik onlangs een try-out van de voorstelling’Freedom Club’, een monoloog van Freek Mariën gespeeld door Joris Van den Brande.
Het is een verhaal van een activist die terugkijkt op zijn leven. Waarbij hij alles – zelf zijn eigen leven – op het spel heeft gezet om de wereld te redden. Hij beseft dat hij daarmee zijn vrouw is verloren en de relatie met zijn dochter op het spel heeft gezet. Hij klaagt de hypocrisie van de klimaatconferenties aan en van de bedrijven die zichzelf duurzaam noemen. Hij twijfelt over het nut van al dat activisme en stelt natuurlijk de vraag hoever je kan gaan.
Voor mensen die zelf de wereld willen verbeteren is dit een voorstelling met veel herkenningspunten (en veel bekende feiten over de klimaatcrisis). De makers willen niet perse antwoorden formuleren, maar samen met het publiek op zoek gaan. En dat is misschien het enige wat ik mis, interactie of betrokkenheid met het publiek. Uiteindelijk zit je beboeid naar de voorstelling te kijken en daarna ga je met je vragen naar huis (of kan je misschien napraten met andere kijkers).
Het is in elk geval een aanrader. Deze week kan je de monoloog bekijken op Theater aan Zee. In het najaar zijn er nog heel wat voorstellingen op diverse plaatsen. Ik dacht na de voorstelling dat het misschien tijd is om een tube contactlijm aan te schaffen.
Een beter idee is wellicht je inschrijven voor Code-rood. Een actieweekend op 8 en 9 oktober. De eerste grote mobilisatie van Code Rood viseert olie- en gasgigant TotalEnergies. Waarom?
Met de derde grootste raffinaderij van Europa en het grootste netwerk van tankstations in België blijft deze fossiele reus miljardenwinsten maken op de rug van onze gezinnen, in het bijzonder de meest kwetsbaren, en het klimaat. Tegelijk negeert TotalEnergies de ernst en urgentie van de klimaat- en sociale crisis: het blijft blind investeren in nog meer fossiele verwoesting. Het bedrijf staat symbool voor de greep van grote fossiele vervuilers op onze toekomst. Een toekomst die wij zelf in handen willen nemen.
Je kan hier alle nodige info vinden, én je meteen inschrijven. Ik zal er zijn (op zondag).
Low Impact Man 
Indien activisme teveel samenvalt met emoties van paniek, angst en machteloosheid en achterdocht (vaak wars van veel kennis en intellect), meer dan analyse en kennis, dan zie je de burn out natuurlijk opdoemen. Ik heb daar dus geen last van. Want ik, en samen met mij vele anderen, hebben stenen in de rivier verlegt en daarmee de loop ervan beïnvloedt. Dat laatste is het enige juiste : invloed. Activisten zitten vaak in een ‘tunnel’ waarbij ze voorbij gaan aan de menselijke conditie, het VUCA van deze tijden of eenvoudigweg de wijze waarop elk van ons in ‘coping mechanismes’ verzeild geraken die misschien niet juist of adequaat zijn, maar wel heel sterk en menselijk. En dan is er de roep om een ‘juiste’ ‘groene’ dictator. Tot nader order ben ik nog niet bereid om daarin mee te gaan! Hoe dringend de verandering ook is. En hoe dom het volk ook is. Tot nader order oefen ik invloed uit (en macht) binnen het speelveld van het agonisme (Mouffe) dat de democratie in wezen is (nog los van de institutionele beslommeringen). Dat ook activisten steeds vaker hun sociaal contract opzeggen, zich buiten de samenleving zetten door zgn. zelfvoorzienend te leven, is een vorm van wantrouwen die alle vormen van solidariteit ondermijnt. En vooral, ontkent de fundamentele en universele interafhankelijkheid.
Nu ik nog amper ‘bijdraag’ aan dit bestaan, of aan activisme, zie je hoezeer relaties en mensen geïnstrumentaliseerd worden in de strijd. En hoe groot de rancune naar ‘ouderen’ (ook binnen de eigen referentiegroep) is! Soms is een mens toch echt wel een lelijk beestje, en binnen de activistische kringen is het niet anders
LikeLike
Zolang die acties en protesten zich richten op algemeenheden als ‘klimaatopwarming’ of ‘vervuilende fossiele industrie”, heb je wel eenheid bij de actievoerders en sympathie van de grote zwijgende meerderheid.
Het probleem is dat dat allemaal niet veel zoden aan de dijk zet, want op het moment dat er oplossingen of alternatieven voorgesteld moeten worden vindt iedereen wat anders …
Als er oplossingen worden voorgesteld zie ik de groepen uit elkaar vallen in:
-anders gaan leven: eenvoudiger, in balans met de natuur
-vergroenen van de economie: de consument met de macht van zijn portemonnee
-technologie gaat ons redden: steeds efficiëntere technologie en liefst zo snel mogelijk vooruit
Is er wel een gulden middenweg mogelijk tussen deze drie opvattingen ?
De laatste twee hebben overheid en bedrijfsleven proberen te combineren de afgelopen decennia. Was het succesvol ?
LikeLike
We willen wel dat de problemen opgelost worden, maar we zijn als de dood voor verandering, vermindering of verlies en vinden dat ‘de anderen’ de prijs moeten betalen. We hebben veel last van coginitieve dissonantie en een hoog nimby gehalte… tja! Natuurlijk moeten we herverdelen, en snel een beetje, en natuurlijk moeten we vermnderen en ja, ook zelf de rekening leren betalen! Velen onder ons, ook de groene weldenkende mens, zijn zeer zelfgenoegzaam over wat zij denken ‘nodig’ te hebben en ‘verdiend’ te hebben…
LikeLike