Het nieuwe IPCC rapport laat er weinig twijfel over bestaan. We komen in een nieuwe fase terecht. De klimaatchaos is vandaag een realiteit en zal enkel nog toenemen. Al blijft het taalgebruikt nog altijd voorzichtig, ‘Code rood, maar het is nog niet te laat, als we moeite doen kan het nog…‘. Wie beseft hoe immens de noodzakelijke omslag is, hoe sterk de gevestigde (fossiele) belangen zijn en hoe traag veranderingen gaan, weet wel beter. Om het met de woorden van Peter Van Vliet te zeggen: ‘we redden het niet.’.
Natuurlijk blijft het belangrijk alle mogelijke moeite te doen om de uitstoot te reduceren. Natuurlijk is het zinvol ons voor te bereiden op droogtes, hitte en overstromingen. Maar het is tijd om de realiteit onder ogen te zien. De volgende jaren en decennia zullen we te maken krijgen met grote en kleine rampen op vele plaatsen in de wereld. Wij zullen niet gespaard blijven. Ons leven zal overhoop gegooid worden. Wat de mensen in Luik hebben meegemaakt kan ook hier gebeuren.
Daarom schrijf ik een reeks blogstukken onder de titel ‘rampenplan’. In welke mate kunnen we ons voorbereiden op het verdwijnen van wat vanzelfsprekend lijkt? Welke risico’s lopen wij? Welke vaardigheden zijn nuttig? Welke mindset werkt het beste? Welke spulletjes kunnen we maar beter in huis hebben? Wat kunnen we leren uit crisissituaties in het verleden? Kunnen we rekenen op onze overheid, op de gemeenschap waar we leven? Hoe kunnen we toch een vervuld leven hebben terwijl de onweerswolken zich aandienen? Hoe en wat vertellen we aan onze kinderen? Hoe beschermen we mensen die het moeilijk hebben? Wat kunnen we vandaag al doen? Is radicalere actie nodig gezien de ernst van de situatie? Hoe kunnen we angst en moedeloosheid vermijden of omzetten naar actie? Hoe blijven we waardig staande in de storm?
Dit zijn de vragen waar ik wil op ingaan. Het zal geen platte cursus voor preppers of survivalists worden. Eerder een zoektocht naar wat houvast en raad voor de onzekere tijden die op ons afkomen. Zoals steeds, beste bloglezer, worden reacties en opmerkingen steeds gewaardeerd. Morgen deel 1: risico-analyse.
Low Impact Man 
Het artikel van Peter Van Vliet grijpt als een koude hand rond het hart. Ik weet niet of we zo mensen kunnen aanzetten tot verandering. Ik weet het eigenlijk helemaal niet meer. Samen met een vriendin, herborist schreef ik een boek: ‘Onze Aarde Vieren – Enthousiasme in tijden van klimaatverandering’. Het wordt uitgegeven eind oktober door Stichting Kunstboek. Op een hoopvolle manier mensen informeren en aanzetten tot actie, is ons doel.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik begrijp je reactie, en ook ik weet het allemaal niet zo goed meer. En ik denk dat we ook enthousiaste voorbeelden nodig hebben (heb ik al veel aan gewerkt), maar er komt een tijd dat we de realiteit onder ogen moeten zien. Wellicht zal verder in de reeks duidelijk worden dat ons voorbereiden ook vervullend en motiverend kan zijn… Ik ben zeer benieuwd naar je boek trouwens, hou me op de hoogte en ik wil het hier ook mee promoten.
LikeGeliked door 2 people
Ik ben in ieder geval zeer benieuwd naar deze reeks! Heb er nog verder over nagedacht en vind het eigenlijk echt wel origineel hoe je de problematiek op deze manier gaat benaderen. De realiteit onder ogen zien en ons voorbereiden … naar ontkenners toe zou dit wel eens een koude douche kunnen zijn.
Fijn dat je ons boek wil mee promoten! Ik hou je zeker op de hoogte!
LikeLike
Wat goed dat je dit schrijft, ik ben heel benieuwd. Ik voel ook wat groengenot beschrijft: is de stap van ‘het is te laat’ naar ‘het maakt allemaal niet meer uit’ niet te klein? Zeker voor de persoon die zich nog veilig waant.
Ik ben het met je eens dat er altijd iets de moeite is, en we hoeven echt niet hoopvol te zijn om actie te ondernemen. Maar ik vind ‘het is te laat’ ergens ook te onvolledig.
We zijn te laat om klimaatverandering te voorkomen. Maar we zijn nooit te laat om in actie te komen. Zoiets.
Ik weet niet of ik mijn gedachte nu juist verwoord, maar in ieder geval, ik lees mee!
LikeGeliked door 2 people
Je beschrijft helemaal hoe ik het bedoel Loes. Voer tot nadenken hè …
LikeLike
Ik ben digitaal niet mondig, volg geen politiek , ben een cultuurbarbaar maar vanuit opvoeding, vroegere scoutsleven, Kongo -geboorte, Jack Londonverhalen en als fan van John Seymour en beetje nomade-zijnde, leef al mijn hele leven basisch en vind het een echte uitdaging om dit te doen en nieuwe dingen uit te denken. Ik vind het gewoon plezierig te weten dat ik ‘zonder’ kan en ben daarin ook een beetje missionaris…maar leef in het verkeerde communicatieve tijdperk.
Nochtans , die indiaan die ik in mij voel, is nog altijd een indianenprinses, want ik heb nog alle toegang tot comfort en luxe. En dàt gaat het verschil maken: terwijl het nu nog ‘romantisch’ lijkt om een koude tuindouche te nemen ( eerder een spel…), kan het snel veranderen tot luxe… Want dan herinner ik me in Capo Verde de jonge kerels die zich dagelijks buiten in een badkuip overgieten met een blik water. Het zijn Zíj die het gemakkelijker gaan overleven, zìj die niks hebben!
Maar … dat het ‘laat’ of ‘te laat’ is om iets te veranderen… om te leren overleven is het nooit te laat!
Anne
LikeLike