Vandaag is het misschien een geschikte dag om even stil te staan bij het eten van vis. Dat er nogal wat problemen zijn (overbevissing, vervuiling, schade aan ecosystemen…) weten we al langer. Maar de pas uitgekomen documentaire ‘Seaspiracy’ stelt het probleem nog eens heel scherp.
De film volgt de Britse filmmaker Ali Tabrizi, die als kind altijd droomde van diepzeeduiken en kijken naar het fascinerende zeeleven. Als snel ontdekt hij dat de aanwezigheid van afval dit moeilijk maakt. En waar we met zijn allen denken dat wegwerp plastic de belangrijkste bron is van vervuiling leren we gaandeweg dat het vooral visnetten en ander materiaal gebruikt bij de visvangst zijn, die een dodelijke impact hebben.
Zo zet Ali zijn speurtocht verder en komen tragische beelden van het slachten van dolfijnen en grienden, het afschuwelijke verhaal achter de kweekvis, de gevolgen van dolfinaria, slachtpartijen op haaien en het hervatten van de walvisvangst. De zelfs de nog steeds voorkomende slavernij in de visserij komen aan bod. De film is erg kritisch voor de labels als ‘MSC, Marine Stewardship Council’ of ‘Dolfin free tuna”. De interviews met de verantwoordelijken van deze labels zijn in elk geval ontluisterend. De conclusie: er bestaat geen duurzame vis is moeilijk te ontkennen.
Wie weet zijn er hier en daar een paar kleinschalige projecten die verantwoorde kweekvis aanbieden, maar het kan evengoed met deze recepten van Evavzw. Uiteindelijk zijn het vooral de algen die voor voedzame stoffen zoals Omega3 zorgen, en die kan je ook nuttigen zonder vissen als tussenstap.
Dus, als je even tijd hebt, bekijk deze documentaire, en beslis dan zelf wat je wil eten. Een aprilvis kan misschien nog net wel.
Low Impact Man 