(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)
Het grote avontuur gaat beginnen. Lu en ik starten aan onze wittebroodsweken, letterlijk in de zevende hemel. De mensen die we achterlaten voelen zich achtergelaten. Het rommelt diep in de buik van het Amerikaanse continent.
Zondag 13 oktober 2041 – 391,54 ppm
Met een week vertraging is het zover. De Aeromoddeler gaat zijn tocht aanvatten. De voorbije drie dagen hing het luchtschip op een hoogte van 75 meter boven het Houtdok. Als het schip voor anker ligt functioneren de propellers als kleine windturbines. De opgewekte energie wordt gebruikt om water te splitsen in waterstof en zuurstof. De waterstof wordt gebruikt om de zeven gasbags te vullen én als energiebron voor de aandrijving van de motoren.
Er is heel wat volk komen opdagen om te zien hoe het ankertouw zich oprolt en het schip langzaam naar beneden komt. De bemanning is jong maar vastberaden. Voor Bart wordt het een lastig afscheid. Niet alleen zijn dochter Britt gaat aan boord. Ze is de bezieler van deze missie. Ik ben bezorgd over de gezondheidstoestand van Bart, ik zal onze gesprekken heel erg missen. Ellen staat al even verweesd naast Bart de laatste voorbereidingen gade te slaan. Zij blijft alleen achter nu John nog steeds op missie is in Afrika en Arwe in Charleroi zijn droom job heeft gevonden als levenseinde planner. Mare weet dat haar vertrek lastig is voor haar moeder. Toch is dit wat ze nu wil doen. Het vierde lid van de bemanning is Lu. Ze heeft een paar dagen terug haar oma begraven in de natuurbegraafplaats het Wonderwoud, op de site van het voormalige vliegveld in Lochristi. Lu heeft beslist om haar Crispr experimenten on hold te zetten en haar hart te volgen. Nu denk ik weer even dat ik voor het geluk geboren ben.
Op een stootkar staat een geluidsinstallatie aangedreven door enkele algenbatterijen. Parvanah klimt op de kar en neemt het woord namens de stadsraad. ‘Lieve mensen van BeterGent, lieve Britt, lieve Lu, lieve Mare en natuurlijk, mijn allerliefste Man.’ Parvanah is het wel gewoon toespraken te houden, haar jongste zoon uitwuiven is toch lastiger. ‘Jullie gaan geschiedenis schrijven. In deze bijzondere tijd gaan jullie op verkenning in een wereld die snel aan het veranderen is. Een wereld die op de rand balanceert. We kunnen terecht komen in een paradijs waar het goed leven is voor iedereen. We kunnen evengoed terecht komen in de hel en het einde van een groot deel van de mensheid meemaken.’ Bij die woorden huivert Mona die wat verderop staat. Apple neemt zijn vrouw stevig vast bij haar buik. ‘De uitkomst hebben we niet in de hand. Hier in BeterGent werken we met vallen en opstaan aan dat paradijs. We hopen dat jullie onderweg vele mensen ontmoeten die ons kracht en inspiratie geven. Ik ben er zeker van dat jullie vier onderweg ook vele andere zullen inspireren. Ik wens jullie een goede vaart!’
We nemen allen een laatste keer afscheid. Er komen flink wat knuffels en een paar tranen aan te pas. We klimmen op een touwladder naar de ingang van de leefruimte die onderaan het sigaarvormige schip is vastgemaakt. Het luchtschip hangt nu op zo’n tien meter hoogte en werpt zijn imposante schaduw over de opgewonden menigte. Het duurt nog even voor Britt en Lu in de cockpit hebben plaatsgenomen. Dan klinkt een hoorn en wordt het anker losgemaakt. De propellers beginnen te zoemen en langzaam gaat het gevaarte de lucht in. Op een hoogte van vijftig meter draait de neus naar het Zuiden. Samen met Mare kijk ik door de raampjes naar het imposante zicht van onze stad. Woonblokken doorsneden met blauwe en groene aders. Op het strandje van het Houtdok staat een massa zwaaiende mensen. Anderen volgen het spektakel met hun voeten in het water, of vanuit tientallen vlotten en bootjes. Wanneer ik al deze mensen zal terugzien in niet zo duidelijk.
De uiteindelijke route zal afhangen van de windstromingen. In elk geval gaat we eerst richting Middellandse Zee. Vandaar is het plan via de Sahel en het Afrikaanse regenwoud tot in het Zuiderse puntje van het continent te vliegen. Daar wil Mare alvast haar papa opzoeken in Mutele. Via een satelliettelefoon zullen we regelmatig audioberichten naar het thuisfront sturen. We mikken op een snelheid van 70 kilometer per uur. Aangezien het schip elke nacht voor anker moet om waterstof aan te maken zal het een lange trage reis worden.
***
Apple en Mona staan hand in hand op de steiger. Vandaar zien ze hoe de Aeromoddeler een steeds kleinere stip aan de horizon wordt. ‘Het zou wel eens kunnen dat ze ook in de buurt komen van mijn geboortedorp.’ Apple tuurt in de verte en legt zijn hand op de bolle buik van Mona. ‘Ik heb Man in elk geval de contactgegevens van mijn familie gegeven. Je weet maar nooit.’ ‘Wie weet, passeren ze langs Dubai, waar ik als achttienjarige mijn verjaardag wou vieren.’ Antwoord Mona lachend. ‘Wie weet’ zegt Apple. ‘Als ze lang genoeg onderweg zijn kan Man er misschien zijn party houden’. Mona lacht. ‘Ik denk niet dat die feestje nog georganiseerd worden.’ Aan de einder is slechts met veel moeite nog een stipje te zien. De meeste mensen zijn terug vertrokken. ‘Ohja, ik heb net aan Britt gevraagd of ze meter wil zijn van ons kindje’ voegt Mona er nog aan toe. Apple kijkt verrast. ‘Britt is je beste vriendin, dat snap ik. Maar dat wil zeggen dat ze er niet bij kan zijn bij de geboorte. Dat is toch raar.’ ‘Ik weet het liefje. En sorry dat ik het niet eerder heb verteld. Ik wou het eerst aan Britt vragen. Ze was heel blij. Dat is een belangrijke reden voor mij om terug te komen, vertelde ze.’ Apple neemt de hand van Mona. Samen stappen ze naar hun fietsen die wat verderop tegen een struik staan. Ze staan niet op slot, zoals de gewoonte is hier.
***
Plots voelt de compacte leefruimte in de cohousing erg groot aan. Ellen en Bart zitten samen aan tafel over een wereldkaart gebogen. Bart heeft niet zo’n sterke band met zijn jongere zus. ‘Zo broertje’ zegt Ellen zacht. ‘Ik had nooit gedacht dat onze dochters samen de wereld rond zouden vliegen in een sigaar.’ Bart knikt. Door zijn kortademigheid spreekt hij zijn zinnen in stukjes uit. ‘Ik herinner me dat er vroeger, in je slaapkamer ook een zeppelin hing. En we wel eens fantaseerden om er samen mee op reis te gaan.’ ‘Dat is echt lang geleden. In een totaal andere wereld.’ ‘De jaren tachtig’ antwoord Bart ‘toen de sky the limit was’. ‘Voor Britt en Mare klopt dit nu wel’ zegt Ellen lachend. ‘Het zou wel mooi zijn mochten ze inderdaad contact kunnen maken met John. Ik hoor zo weinig van zijn kant.’ ‘Ja’ zegt Bart ‘misschien heeft hij het te druk met andere zaken?’.
***
De werken aan het ambitieuze plan van de NASA zijn nog maar halverwege als de seismologen alarm slaan. De activiteit in de diepe ondergrond van de Caldeira, de supervulkaan in Yellow Stone National Park neemt exponentieel toe. Het is 660 000 jaar geleden dat hier nog een uitbarsting was. Volgens Brian Willox van Nasa’s Jet Propulsion Laboratory is de Caldeira al ruim zestig jaar ‘overtijd’. Een supereruptie zou op korte termijn kunnen leiden tot een nieuwe ijstijd met nog veel zwaardere consequenties dan de huidige opwarming. Daarom is in de jaren dertig gestart met het boren van tien kilometer diepe buizen aan de rand van de ondergrondse krater. Door onder hogedruk water de diepte in te sturen kan dan de temperatuur in de magmakamer dalen en is de kans op een explosie kleiner. Het is echter een tijdrovende en dure oplossing. Zelfs al riskeert New America grote schade, toch weigert president Kushner het project mee te financieren. De vulkanologen houden nu steeds meer rekening met een uitbarsting. Alleen is het exacte tijdstip en de kracht waarmee het zal gebeuren niet te voorspellen. De alarmerende berichten zorgen voor een grote migratiestroom. Aangezien NA door een elektronische surveillance muur is omgeven gaat het vooral richting Mexico. Maar daar staat men niet te springen om enkele miljoenen Amerikanen op te vangen. Dankzij de muur die indertijd op de grens is gebouwd door Donald Trump valt het Mexico niet zo moeilijk de grenzen te sluiten. De beelden van honderdduizenden gezinnen die vastzitten in Tuscon en El Paso gaan de wereld rond. De bestuurders van Wyoming richten zich wanhopig tot de pas opgerichte Stedencouncil. Er zijn dringend middelen nodig om de druk in de vulkaan te verlagen, en er is een oplossing nodig voor de vulkaanvluchtelingen. Alweer een nieuw woord.
Low Impact Man 