(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)
Ik ga verhuizen. Niet voor het laatst in mijn leven. Terwijl wat nog rest van de gevestigde machten een vergeefse poging doet om de orde te herstellen. Deze keer steken oude knarren stokken in de wielen. Wat wel op wieltjes loopt is mijn luchtdoop, tot grote wanhoop van mijn mama.
Dinsdag 2 mei 2028 – 423,04 ppm
De publieke opinie mort. Het is meer dan drie jaar geleden dat de miserie begon. Eerst het wegvallen van de sociale media, dan het verdwijnen van het virtuele geld. Daarbovenop een pandemie en een kernoorlog. De noodregering die bestaat uit zes partijen lijkt vooral machteloos toe te kijken hoe de burgers zichzelf dan maar organiseren. De Middenpartij en N-a (de Nieuwe Alliantie) hebben de posten van binnenlandse zaken en veiligheid in handen en besluiten iets te doen. Een krachtig signaal waarmee de regering het vertrouwen van de bevolking zal terugwinnen.
Bij het onderzoek naar de cyberaanvallen is er een patroon ontdekt waarbij een IP-adres ergens in Stabroek misschien een rol zou kunnen spelen. De Belgische inlichtingendiensten hebben het fysieke adres van deze computer getraceerd. Die zou zich bevinden in een van de kantoren van One World. Een simpele huiszoeking kan volstaan om de computer in beslag te nemen, maar de betrokken ministers zien deze info als een geschenk uit de hemel. Dit is de kans om dat hele One World dorp, dat nog steeds illegaal is, voor eens en altijd te ontmantelen. Het plan is helder. De inval – met codenaam ‘Dag na de arbeid’ – is tot in detail uitgeschreven en de persberichten liggen klaar. One World zal ontmaskerd worden als de bron van de ineenstorting. Zeker weten dat dit de populariteit van de twee ministers, De Grieck en Demirci een boost zal geven.
Alles is klaar, de inspecteur wil nog enkele minuten wachten en dan het startsein geven. Een twintigtal overvalwagens komt aangereden en vormt een halve cirkel op het plein voor de hoofdingang van One World. Nog even wachten tot de tram die net komt aangereden weer is vertrokken en dan kan de commissaris het signaal geven. Dan zullen de honderd goedbewapende speciale commando’s het complex bestormen. De tram stopt, de deuren gaan open. Tientallen, nee, honderden stokoude mensen stappen uit. Negentigers die met kleine stapjes, met wandelstokken en rollators, elkaar ondersteunend, naar de ingang van het complex strompelen. Dat ze met zovelen zijn is al opmerkelijk, maar vooral de stilte waarmee ze het terrein betreden is opvallend. Normaal zijn oudjes op uitstap nogal luidruchtig. Dit is geen dagje uit naar een pretpark. Ze vormen langzaam een dubbele, driedubbele rij van enkele tientallen meter lengte voor de ingang. Ze staan stil, soms wankelend, maar vastberaden. ‘Verdomme’ roept de commissaris, ‘wat is dit, het lijkt wel of ze weten van onze komst’. Dan komt er nog een busje aangereden. Er stappen een tiental mensen uit, met fototoestellen en camera’s. Ze nemen plaats tussen de grijze beschermingsmuur en de rij overvalwagens. ‘Verdomme, verdomme, we zijn verklikt, de pers weet ervan, ze hebben ons liggen’ en hij tikt het telefoonnummer in van de minister van binnenlands zaken terwijl hij vanuit zijn geblindeerde combi kijkt naar de verweerde gezichten van deze bende eeuwelingen. Het was een van de jonge rekruten van de interventiepolitie die de avond ervoor wat te loslippig was geweest en zijn grootvader had verteld over de nakende inval. Lucien had zwijgend geknikt en zodra zijn kleinkind de kamer uit was had hij zijn telefoon genomen. Als een lopend vuur verspreide zijn oproep zich over verschillende Kempense gemeentes. Velen van hen waren actief bij de club ‘overgrootouders voor het klimaat’.
Uiteindelijk blijven de ruim honderdvijftig senioren uit Wuustwezel, Brecht en Olen meer dan vier uur staan. Bewoners van One World komen naar buiten met stoelen, water en thee. De mannen, vrouwen en kinderen van de vrijstaat mengen zich tussen de oudjes. De stilte maakt plaats voor het gezellige geroezemoes van een familiepicknick. Als de inspecteur even naar buiten komt om zich van de toestand te vergewissen maakt een slimme fotograaf de iconische foto die wereld rond zal gaan. Aan de rechterkant, een beetje flou, een stukje van het uniform en het grijze haar van de ordehandhaver. En dan enkele meter verder, haarscherp, de vastberaden gezichten van honderden mensen van alle kleuren, alle seksen en alle leeftijden. Recht in de ogen van de camera kijkend en woordeloos schreeuwend ‘dit is onze plek’. De ministers kunnen niet anders dan de operatie afblazen. De overvalwagens verlaten de site, de wapenstokken ongebruikt, net als het traangas. Even later verschijnt een klein berichtje op de website van het ministerie van Binnenlandse zaken. Een gecombineerde grootschalige observatieoefening van de veiligheidsdiensten in de haven van Antwerpen is met succes afgerond. Sinds die dag heeft niemand het nog in zijn hoofd gehaald een vinger uit te steken naar de One World kolonie.
***
Het zijn uiteindelijk behoorlijk wat dozen. Voor mijn papa Robbe echter niet zo’n probleem om keer op keer de helling van de oprit naar boven te fietsen met de volgeladen cargobike. We gaan verhuizen naar een van de nieuwe clusterwoningen op de E17. Het gebouw is eigendom van Wooncoop en telt vier verdiepingen. Op elke etage zijn er vijf clusterwoningen. We krijgen een private ruimte van 52 vierkante meter op vierhoog. We hebben vier slaapnissen, een leefruimte met zithoek, een kookkast en een balkon. Zoals de meeste woonruimtes op de hogere verdiepingen is er een stevige katrol bevestigd aan ons balkon. In principe is dit een hulpmiddel als de lift bij een stroomstoring niet werkt. Maar het systeem is ook handig bij een verhuis. Ik herinner me nog heel goed – zelfs al was ik nog geen drie – hoe boos mijn mama was toen Bloem en Kribbe me tijdens de verhuis in een doos naar boven trokken.
Op onze verdieping zijn er heel wat gemeenschappelijke delen. Een grote keuken met een lange aanschuiftafel, een mediahoek, een ruime badkamer met regenbad, een speelhoek en een sofa – die vooral door Luc en Christophe gebruikt wordt. Belangrijk voor mijn papa is het ruime deelatelier op het dak. Daar kan hij naar hartenlust timmeren en knutselen. De collectieve stukken op ons verdiep gaan we delen met de bewoners van de vier andere studio’s. Christophe en Luc, een bejaard maar heel gezellig koppel. In 2003 vierden ze het eerste officieel homohuwelijk in Gent. Er is Valentina Voskobovich met haar twee tieners, de alleenstaande Imani Diallo en een jong koppel dijkvluchtelingen uit Blankenberge, Tania en Noah. We doen veel samen, maar we zijn tegelijk blij met ons eigen plekje. We beschouwen onszelf wel eens als deelkinderen, die opgroeien in een groot gezin van dertien.
Vanop ons balkon hebben een mooi zicht op de stad, met links en rechts op het viaduct andere woonblokken, tuinen en parken. Op de oude kerktoren hangt sinds kort een PPM-klok. Die staat nu op 423,04.
Low Impact Man 