II.VIII. moet er nog zeep zijn

(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)

Het leven zoals het is in de jaren na de Synchroshock. Ik vind het allemaal reuze prettig. Op andere plaatsen gaat het er wat ruwer aan toe. Neem het verhaal van Rigoberta, de ex van Bart. De gebeurtenissen op mijn geboortedag hebben voor enige afkoeling gezorgd, maar de zeespiegel blijft stijgen. Het ijs op Antarctica brokkelt steeds sneller af. Dat tussen Mona en Apple is volledig weggesmolten.

Zaterdag 20 Maart 2027, 425,76 ppm

Robbe en Parvanah hebben Bloem en Kribbe bij de buren achtergelaten. Ik ben nu anderhalf jaar en zit nog in een rugzak bij Robbe. Robbe zit op een metalen frame waarop trappers zijn aangebracht. Door het trappen brengt Robbe een reuze mixer aan het draaien. In de ton waar de mixer rondjes in draait zit ongeveer 180 liter vloeistof. Een mengeling van water, koolzaadolie en natriumhydroxide. Robbe fietst vijf minuten intensief door en wacht dan ongeveer even lang. Tijdens de rustpauzes voegt Parvanah regelmatig wat gedroogde goudsbloemblaadjes en een schepje lavendelpoeder toe. Zodra Robbe stopt met mixen word ik ongeduldig in de rugzak, ik wil beweging. Na ruim een uur op deze manier doorwerken wordt het mengel steeds dikker. De zweetdruppels parelen op het gezicht van Robbe. ‘Nog vijf minuten volhouden’ zegt Parvanah, ‘Dan is de zeep klaar. Dan gieten we ze uit op de metalen wachttafel en kan ik ze in blokken snijden’. Tegen het einde van de middag is de blubber uit de ton verwerkt en zijn een reeks kistjes gevuld met honderden stukken geurige zeep. Daarmee hebben mijn ouders niet alleen voldoende cadeautjes voor de volgende maanden, maar kunnen ze een behoorlijk deel van de zeep verkopen op de vele stadsmarkten. Het basisinkomen is niet voldoende hoog om meteen lui te worden.  Robbe neemt me mee naar huis, in een walm van lavendel. Parvanah blijft nog even achter in de HP-buurtschuur. Wat voorheen een autogarage was is nu een atelier waar heel wat Human-Power toepassing ter beschikking zijn van de buurtbewoners. Er zijn hand-aangedreven wasmachines en droogtrommels, pedalpower naaimachines en houtbewerkingstoestellen. In de hoek staan draaitafels voor pottenbakkers, molens voor graan en koffie. Een grotere installatie, de Cyclowatt, waarop 8 mensen tegelijk kunnen fietsen wordt vaak uitgeleend om bij feestjes de muziekinstallatie aan te drijven. Zelfs al is de stroomvoorziening ondertussen weer redelijk stabiel, het is gewoon fun op zo’n carrousel rondjes te draaien.

***

Eind februari verlaat de MOL Triumph de haven van Shanghai met als bestemming Brisbane, Australië. Het is een van de eerste grote transporten nu de beperkingen voor het vrachtverkeer zijn versoepeld. De meer dan twintigduizend containers aan boord zijn gevuld met alle denkbare consumptiegoederen.  Wristphones en nanoscreens, kindermeubilair, de volledige zomercollectie van Zara, vuurwerk, sportschoenen en elektrische pepermolens met ledverlichting. Verschillende duizenden dozen ‘Artic Water’ en evengoed tonnen noedels en 3-D-printers, lasposten, speelgoed en ruim tachtig containers gevuld met gelukskoekjes. Die zullen met oudjaar uitgedeeld worden aan de klanten van de meer dan tweeduizend Coles vestigingen in het hele continent. Het lijkt een rustige tocht te worden voor de 22-koppige Filipijnse bemanning. Terwijl de cruise control het schip op de juiste koers houdt is de crew vooral bezig met dutten, kaarten en pikante films streamen. Het schip vaart ter hoogte van de Solomon eilanden als in de vroege ochtend twee helikopters uit de mist opdoemen en op het dek landen.  Vijftien gemaskerde en gewapende mensen bestormden de brug.

De hele actie duurt amper vijf minuten. De voltallige bemanning wordt samengebracht in de mess, de kapers nemen hun maskers af, het gaat om een groep vooral jonge vrouwen. Een grote dame met lichtbruine huid en priemende blauwe ogen neemt het woord. Ze verklaart dat de kapers het niet op de bemanning hebben gemunt. Het gaat niet om losgeld of om de vracht, het is geen politieke actie van Palestijnse activisten. De missie van de kapers die zichzelf de ‘Climate Warriors’ noemen is simpel; mensenlevens redden. Terwijl enkele van de kapers de communicatielijnen uitschakelen en de navigatie overnemen gaat Rigoberta, zo noemt ze zichzelf, verder met haar toelichting. ‘We nemen het schip in beslag en zetten koers richting het oosten. Binnen een drietal dagen komen we aan bij de eilandengroep Tuvalu. Daar wachten ruim tienduizend mensen al maanden op dringende hulp van de internationale gemeenschap. Hun landbouwgrond is onbruikbaar geworden door de verzilting, de stijging van de zeespiegel maakt het onmogelijk om daar nog langer te wonen en te leven. Ondanks dramatische oproepen van hun president Fauoa Maani blijkt geen enkele natie bereid deze bewoners op te nemen.’ De Filipijnse bemanningsleden luisteren met open mond naar het eenvoudige Engels van deze bevlogen dame. Sommigen van hun familieleden wonen ook op eilanden die te lijden hebben onder de stijgende zeespiegel.  ‘Wij kunnen deze mensen niet aan hun lot overlaten. We gaan de bewoners van Tuvalu ophalen en tijdelijk huisvesten op dit schip.’ De kapitein van het schip komt tussenbeide. ‘Excuseer, maar dit is en blijf het kapen van een schip, daar staan zware straffen op. We weigeren hieraan mee te werken’. Rigoberta kijkt rustig de zaal rond en monstert de bemanning, jonge mannen die het grootste deel van het jaar van huis zijn om een karig loon te verdienen als matroos. ‘Iedereen heeft een dag tijd om een keuze te maken.’ sluit Rigoberta af ‘Je kan meewerken aan de reddingsoperatie, of je kan van boord gaan in Tuvalu.’ De meeste matrozen voelen er wel iets voor om deel te nemen, wat hebben ze tenslotte te verliezen. Twee officieren weigeren hun medewerking en zullen bij aankomst afgezet worden op Tuvalu, nadat ze nog de kans krijgen om uit de containers mee te nemen wat ze kunnen gebruiken.

De Climate Warriors blijken bijzonder goed georganiseerd te zijn. Op weg naar de bedreigde eilandengroep openen ze honderden containers en beginnen ze deze in te richten voor bewoning. Dankzij de vrachtbrieven weten ze precies in welke container ze matrassen of meubels kunnen vinden. Een reeks zeecontainers wordt met de hulp van de bemanning omgebouwd tot sanitaire blokken, warm water kan opgewekt worden dankzij de vracht zonneboilers. Bij aankomst in Tuvalu strooien de helikopters flyers over het hele eiland om de reddingsactie aan te kondigen. Bijna de hele resterende bevolking van Tuvalu neemt zijn intrek op het schip. Iedereen krijgt een set modieuze kleren van Zara en per gezin zijn er twee containers als leefruimte ingericht. Vaak met dure en hippe spullen. Iedereen wordt ingeschakeld, want er is veel werk te doen, zoals het verwijderen van de wensbriefjes uit de koekjes.

Vlak voor het schip vertrekt maken de Warriors een filmpje waarin ze hun motieven toelichten. Beelden van het ondergelopen eiland worden afgewisseld met shots van de mensen die hun intrek nemen op het containership. De opnames gaan viraal met een grote golf van solidariteit tot gevolg. De negentienjarige Britt bekijkt het filmpje met een dubbel gevoel. Ze is trots op haar mama die wereldberoemd is, maar ook triest dat ze haar al een paar jaar lang niet meer heeft gezien.

De publieke opinie heeft veel sympathie voor de Warriors die met hun drijvende containerstad met zesduizend bewoners op zoek gaan naar een land dat bereid is de klimaatvluchtelingen een toekomst te bieden. De zoektocht naar een nieuwe thuis zal uiteindelijk 14 maanden duren. Tijdens de COP 32 in Aalborg eind 2029 wordt een overeenkomst gesloten waarbij het 400 meter lange containership zijn lading mag lossen en Zweden en Denemarken deze Tuvaluanen zullen opnemen. De nacht voor het schip aanlegt vertrekken de helikopters met Rigoberta en haar Warriors naar een onbekende bestemming.

***

Apple en Mona zitten in de ‘Walter de Bucks’, de voormalige Starbucks aan het Sint-Pieters station.  Ze drinken een Gentse koffie, een mengeling van gebrande kastanjes, chicorei en kruiden, met een stukje gebak. De zaak zit zoals gewoonlijk vol, onder andere met treinreizigers. De voorbije maanden is de flexibele dienstregeling ingevoerd, dat wil zeggen de trein komt als hij komt, een vaste dienstregeling is niet mogelijk met de onzekere stroomvoorziening. Dat maakt dat reizigers vaak langer moeten wachten op een trein. Regelmatig komt een ‘treinomroeper’ de zaak binnen om de klanten te waarschuwen voor een aankomende trein. Veel treinreizigers hebben wel enkele centiemen over voor deze service.

  ‘Lekker’ zegt Apple en hij kijkt Mona in de blauwe ogen. Haar zonnebril zet ze zelden nog op. Zijn tijdelijk verblijf in de villawijk van Wondelgem is nog steeds niet afgelopen. Elisa en Joris waren bijzonder blij met de komst van de jonge voetballer in huis. Pastella laat zich graag aaien door de nieuwe bewoner. Het stoort Mona wel dat haar moeder nu te pas en te onpas rondbazuint dat ze een klimaatvluchteling in huis hebben gehaald. Het is gewoon een gestrande voetballer.

‘Laat ze maar doen’ zegt Apple als Mona haar beklag doet over haar moeder ‘ik ben blij dat ik nu bij jullie wonen’

‘Woon’ corrigeert Mona, zijn Nederlands is steeds beter. ‘Ik ben ook blij’ ze legt haar kleine bleke hand op de grote donkere hand van haar vriend. ‘Weet je, het is precies twee jaar geleden dat het allemaal begon. Wat was ik boos toen die ochtend.’

‘Mis je Facebook nog?’

‘Valt wel mee. Vooral nu jij er bent valt het reuze mee. Alleen jammer dat ik geen foto’s van jou sixpack naar mijn vriendinnen kan sturen’.

Apple neemt nog een hap van zijn crumble ‘Er is wel een probleem. Ik kon het voorbije jaar nog rondkomen, omdat ik heel zuinig is met de centen die ik kreeg van de voetbalbond’. ‘Maar het geld is bijna op, ik heb geen recht op het basisinkomen. En er zijn al genoeg treinomroepers denk ik’.

‘Arme jongen’ grinnikt Mona ‘Zeker nu profvoetbal niet meer bestaat. Maar jij kan toch zoveel andere dingen. Je bent sterk, slim, handig, lenig, sociaal, sexy, …’

‘Hou op Mona’ lacht Apple ‘Je overdrijft, zoals altijd’.

‘We kunnen straks eens kijken naar de lijst van vacatures bij de stad. Er zijn bijna altijd mensen nodig voor zorgtaken, onderhoud van parken, distributie enzovoort.’

‘Maar daar verdien ik toch geen Neuro’s mee, enkel Draken’

‘Dat klopt, maar met Draken kan je ook terecht bij heel wat winkels. Je kan er de tramkaart mee betalen, naar concerten gaan, in de coöperatieve winkels voedsel kopen. Een Iphone aanschaffen zal wel niet lukken, dat klopt’.

‘Ik wil geen Iphone, dat weet je toch’ antwoord Apple verontwaardigd.

‘Jaja, dat weet ik’ ze geeft Apple een zoen en staat op. ‘Kom we gaan een job zoeken’. Mona betaalt 70 cent aan de kassa. Ze leest even het bordje waarop in krijt geschreven staat: ‘Wij betalen wél belastingen’. Een knipoog naar de vorige uitbaters van deze zaak.