(Lees hier de start van het verhaal. Klik hier voor het personenregister)
Mijn ouders doen hun best om rustig te blijven, ze weten dat stress opgepikt wordt door een embryo. Dat zou nadelig kunnen zijn voor mijn latere ontwikkeling. Ze blijven dus kalm, voor zover mogelijk. Want het begint te dagen dat het wegvallen van de sociale media geen alleenstaand accidentje is. Het Rad der onfortuin is nog niet klaar. Ik wentel me zelfgenoegzaam in het vruchtwater. Iets anders heb ik toch niet te doen.
Zaterdag 22 maart 2025 – 429.93 ppm
52 uur na de uitval van Facebook is er het persbericht vanuit het hoofdkwartier uit Silicon Valley. Een team programmeurs heeft op korte tijd een vereenvoudigde versie van de software gebouwd en zal die op zondagnacht om 00:00 GMT-online brengen. Het systeem is succesvol getest op de interne servers. Facebook zal terugkomen. De mededeling wordt afgesloten met een kleine waarschuwing. Het zal een eenvoudige versie zijn, met enkele basisfuncties, maar op basis hiervan belooft Facebook dat ze de komende weken het hele netwerk terug op zullen bouwen. Let wel, alle eerdere gegevens zijn verdwenen, iedereen zal een nieuw profiel moeten aanmaken en terug starten met nul volgers. Het aandeel van Facebook op de NASDAQ veert meteen op na dit bericht, alles zal terug normaal worden. Als Facebook terugkomt zullen de andere sociale media ook spoedig terug in gebruik zijn. Miljoenen mensen kijken alvast uit naar het juiste tijdstip om opnieuw in te loggen met als doel zo snel mogelijk likes en vrienden te verzamelen.
***
Parvanah zit samen met Robbe in de tuin. Er staat een stevige wind, de droogte van de voorbije maanden heeft hun stadstuintje geen goed gedaan. De rechterhand van Robbe ligt op de dikke buik van Parvanah. ‘Daar voel ik iets, denk ik’. Parvanah glimlacht. ‘Als het een jongen is wil ik hem graag Yasser noemen’. Ze neemt enkele rozijnen en noten uit een doosje en stopt ze in de mond. ‘Yasser’ zegt Robbe, alsof hij zelf op noten aan het kauwen is. ‘Yasser, ok, die mag wel op de longlist voor mij. Al kan het evengoed een meisje zijn hé. De vorige keren dacht jij telkens dat het een jongen zou zijn’. ‘Dat waren de vorige keren’ zegt Parvanah. ‘Nu is het anders’. Ze neemt de hand van Robbe in haar hand en wrijft over zijn kloven en korstjes. ‘Ben je weer onvoorzichtig geweest, zonder handschoenen gewerkt?’ vraagt ze. Robbe draait even met de ogen. ‘Je weet toch dat ik de materialen liefst met mijn blote handen bewerk. Anders voel ik toch niet aan wat ik aan het maken ben’. ‘Ja, maar ik wil dat je zachte handen hebt om binnenkort je zoon te dragen’. ‘Natuurlijk’ zegt Robbe. ‘Dat wil ik ook’. Ze zitten stil voor zich uit te staren. Robbe laat niet merken dat hij ongerust is over de geruchten die hij hoort op de werf. Dat we alweer afstevenen op een jaar zonder economische groei en het voor zelfstandigen als hij moeilijker wordt voldoende opdrachten binnen te halen. Het zouden harde jaren kunnen worden, en dan is een baby niet altijd handig. Parvanah wil liever niks vertellen over de conclusies van het nieuwste klimaatrapport dat ze vorige nacht heeft gelezen. De toestand is nog altijd niet onder controle, de voorspellingen van de voorbije jaren zijn fout gebleken. De opwarming gaat sneller dan de studies voorzien, de aangekondigde klimaatchaos wordt steeds heftiger. Dan heb je eigenlijk beter geen pasgeborene in huis.
***
Na een telefoontje met Britt en Bart is het ook voor Odette duidelijk geworden dat het uitvallen van Facebook niet haar persoonlijke fout is. Ze klapt haar laptop op tafel open en volgt de instructies – genoteerd in haar kleine agenda – om via Skype haar dochter te bellen. Het is nu 8 uur ’s ochtends in Boston, wellicht kan ze ook de kleinkinderen even zien. Ze drukt op het groene hoorntje en hoort het gerinkel. Onbewust legt ze haar haren nog even goed. Plots verschijnt het lachende gezichtje van Arwe in beeld. ‘Oma, oma, halloooo’ roept het kereltje enthousiast. ‘Dag Arwe’ zegt Odette met een zucht van opluchting. ‘Oma, oma, je gezicht is maar half!’. Odette ziet nu op het scherm dat ze niet goed in beeld is en stelt de laptop even bij. Daar komt ook Ellen voor de camera, met de kleine Mare op schoot. ‘Dag Mammie, alles goed met jou, ik ben zo blij je te zien en te horen.’ ‘Ik ook, ik ook’ zegt Odette zachtjes ‘nu ik jullie niet meer kan zien op Facebook.’ Ze wacht even en stelt dat de vraag die ze toch moet stellen. ‘Is alles goed daar meisje, heb je nog iets van John gehoord?’ ‘Kom Mare, ga maar spelen met je broertje zodat ik wat met Oma kan praten’. Ellen veegt wat kruimels van haar lichtblauwe blouse. ‘John zit nog steeds in Nigeria, normaal komt hij eind volgende week terug, dus het gaat wel hier. Het is gewoon moeilijk geworden om hem te contacteren. Alleen mail werkt nog, en hij zit in een regio waar niet veel internet is’. Ellen besluit niks te zeggen over het laatste gesprek dat ze met haar man voerde. Over de medische noodsituatie, waar hij geen details kon over geven. Odette vraagt haar dochter verder uit over de kinderen. ‘Eten ze goed, spreken ze nog voldoende Nederlands, hoe doen ze het op school?’ ‘Maak je geen zorgen mama’ zegt Ellen terwijl ze nog iets toeroept naar de twee enthousiaste kinderen die op en neer aan het springen zijn op de Giovanni zitbank. ‘Je weet toch dat binnen enkele uren Facebook weer zal werken en dan wordt alles weer normaal’. ‘Ik hoop het’. Zegt Odette, en dan valt Skype uit. Ze wacht even op de gevreesde ‘Enough‘ boodschap, maar het is gewoon een slechte verbinding. Dus klikt ze plichtbewust op 1 sterretje om de verbinding te quoteren.
***
In de villawijk in Wondelgem is het drie uur s’ nachts, Mona zit klaar in het lichtblauwe schijnsel van haar laptop. Ze wil zo snel mogelijk een nieuw profiel aanmaken en meteen de foto van Pastella delen met als onderschrift: “we are back, P&M”. Zodra de satelliet klok van haar computer op 00:00 staat typt ze verwachtingsvol de URL in. Eindelijk zal haar leven terug herbeginnen. Dan kan ze deze zwarte dagen snel vergeten, wie weet kunnen de voorbije gebeurtenissen haar nog inspiratie geven. Haar ogen vullen zich met tranen terwijl ze leest: ”Facebook is no longer available, because of enough. Again”. Ze blijft proberen en resetten, met de moed der wanhoop test ze andere browers, incognitovensters, haar tablet en wristphone. Maar het bericht verandert niet. Voor Mona en honderden miljoenen mensen ter wereld lijkt het wel of ze geamputeerd worden. Hun levenslijnen worden abrupt en blijkbaar definitief afgesneden. Zonder verdoving.
***
In het ochtendnieuws staat de mislukte herlancering centraal. Er zijn berichten van jongeren die zelfmoord hebben gepleegd, vooral in Japan en Brazilië. Het Facebook aandeel in Azië is meteen gekelderd. Sommige internationale kopstukken spreken over een aanval op de kern van onze beschaving en eisen een spoed tussenkomst van de VN- veiligheidsraad. De woorden sabotage en terreur worden gretig in de mond genomen. Stoere politici kondigden aan dat ze alle mogelijke maatregelen zullen nemen en de daders nooit geziene straffen riskeren. Over welke maatregelen het gaat en hoe ze die daders op het spoor zullen komen zijn ze minder duidelijk. In het nieuws verder niks over China, wel nog de vermelding dat Tielegems voor het eerste in vier maanden terug aan de aftrap staat bij de komende interland van de Rode Duivels. Alsof de nieuwsredacteur hoopt met deze uitsmijter de schijn van normaliteit nog even te kunnen ophouden.
***
Nu de sociale media drie dagen zijn uitgevallen en alle pogingen om ze terug op te starten falen worden de geruchten steeds hardnekkiger. Dit is nog maar het begin, straks krijgen we grote stroompannes, of een vijandige invasie. Het is de schuld van de socialisten, van de migranten, de Walen, de vluchtelingen, de Chinezen, de Russen. Het is de overheid zelf die alle kritische stemmen het zwijgen wil opleggen, het zijn de Illuminatie of, volgens een zeldzame vrome ziel de voorbode van het laatste oordeel en is het Satan zelf die de stekker van Twitter en Facebook heeft uitgetrokken. Hoewel regeringen overal ter wereld hun best doen om de paniek te temperen worden de geruchten alsmaar luider. Ze worden niet meer via de virtuele weg verspreid maar in straten, op markten en treinen. Van mond tot mond.
Low Impact Man 