Het is nu twee weken geleden dat ik Facebook de rug heb toegekeerd. Ik ben er al vaak op aangesproken. ‘En hoe gaat het nu, zo zonder Facebook?’ krijg ik dan te horen, soms met een grote bezorgdheid in de stem en een blik vol 
medelijden. Wel, het gaat dus prima met mij zonder Facebook. Ik kan niet precies zeggen hoeveel uren ik al heb gewonnen, maar ik merk dat bezig zijn aan de computer een stuk geconcentreerder gaat. In plaats van eerst nog effe ‘Facebook te checken’ doe ik nu gewoon wat ik van plan was te doen.
Heb ik nu al wereldschokkende zaken gemist? Dat zal wel niet zeker. Ik luister een paar keer per dag naar het nieuws, en kijk ook wel eens naar een nieuwssite. Wie weet heb ik al ergens een boeiend filmpje of artikel gemist, maar ook dat is relatief. Je kan gewoon niet alles wat interessant is volgen, zelfs al had je tien levens. Al merk ik wel dat sommige organisatoren hun activiteiten alleen via Facebook bekend maken. Als ze mij erbij willen hebben, dan zullen andere kanalen nodig zijn (is het trouwens wel gezond is dat Facebook een quasi monopolie heeft op dat soort dingen?).
Ben ik nu helemaal afgekickt van sociale media? Dat is nog iets anders, zo merkte ik dat ik de eerste dagen zonder Facebook vaker op Twitter zat te kijken. Dus heb ik die app meteen van mijn Fairphone gegooid. Maar sindsdien kijk ik wat vaker naar de mobiele sites van de Redactie, de Morgen en de Standaard. Ik heb me al een paar keer afgevraagd wat mensen deden in de tijd dat er geen smartphones bestonden. Ja, vaak lag er naast het toilet een tijdschrift of een boek, dat zie je minder en minder.
En de vele verloren momentjes thuis of onderweg, wat deden we dan? Naar de wolken kijken? Onze vingernagels bestuderen? Met elkaar praten? Gedichten schrijven? Dagdromen? Bewust ademen? Een liedje neuriën? Luisteren naar de stilte? Als je er even over nadenkt zijn er eigenlijk heel veel manieren om het zonder te doen.
Het is voor mij ook een permanente oefening om de verloren momentjes niet met de smartphone in te vullen. En het is fijn om die ervaringen toch te kunnen delen via… sociale media.
Low Impact Man 
Dag Steven,
Merkwaardig wel dat er op je website/blog een knop staat om de artikels te ‘liken’ op facebook en twitter 🙂
Ik heb dus tot enkele weken geleden geleefd zonder facebook, en dat ging helemaal prima. Tot ik zowat de enige leek en merkte wel dat bepaalde, fijne zaken enkel via die weg gecommuniceerd worden (feestjes, geboortes, …jaja), vooral in de alternatieve scene – wat eigenlijk zeer contradictorisch is. En dat is jammer. Want maak je geen illusies, er komt geen aparte communicatie voor jou…. Enkel als we met velen zijn die dit medium de rug toekeren, komt er verandering. Ik ben dus dik tegen mijn goesting geplooid, omdat ik niets wist van, bijvoorbeeld, activiteiten in NEST, De Koer en ander leuke plekken.
Maar ik ben nog niet geplooid voor de smartphone, dus mijn verloren momentjes worden niet ingevuld met schermpje kijken. Gelukkig maar.
Groeten, Linda
LikeLike
Gezond voor de geest wat je doet, Steven. Ik vind het zo raar om te zien dat mensen overal waar ze even moeten wachten meteen hun foon tevoorschijn halen en zich aldus volledig afsluiten voor wat om hen is. Het ergste vind ik dat tijdens voorstellingen/concerten. Waarom koop je een ticket als je toch niet wil opletten…? ’t Zal wel aan mij liggen, denk ik dan 😛
LikeLike