De voorbije dagen ben ik een paar keer opgebeld door journalisten die het met mij over Ecorexia willen hebben. Ik kende de term niet maar die slaat op een extreem streven naar ecologisch leven, met nadelige gevolgen voor de omgeving en het welbevinden zelf. Ik kan er mij iets bij voorstellen, en het eerste jaar van mijn Low Impact experiment ging ik ook tot op (of volgens sommigen over) de grens om mijn voetafdruk te minimaliseren.
We me een beetje kent weet wel dat ik daar nu wel genuanceerder mee omga. Als je de grote dingen goed doet dan is het niet perse nodig om obsessief milieubewust te leven. De grote dingen zijn; geen vlees, geen auto, geen vliegtuig in combinatie met hernieuwbare energie, tweedehands spullen, lokaal voedsel en vermijden van verspilling. Als je dan ook nog een geëngageerde burger bent (door bijvoorbeeld mee te doen met de Klimaatzaak of het steunen van burgercoöperatieven) dan lijkt me dat al ruim voldoende. Mijn base-line is tenslotte ‘meer geluk met minder voetafdruk’. Ik weet dat onze baby niet goed is voor de voetafdruk, maar wel belangrijk voor ons geluk. En ik ga er van uit dat iedereen zelf de juiste afwegingen kan maken en beslissen hoe ver hij of zij gaat.
Eigenlijk wil ik nog iets anders zeggen. Als er een groep mensen misschien een neiging tot Ecorexia heeft, komt dat misschien omdat er een nog veel grotere epidemie is van ‘Ecofoertisme’. Het totaal negeren van ecologische grenzen en dus ongebreideld consumeren, vliegen, rijden, kopen, weggooien en verspillen. Het zullen deze Ecofoertisten zijn die nu maar al te graag het woord Ecorexia zullen gebruiken als iemand in hun omgeving voorstelt om eens vegetarische te eten, of een uitstap met de trein te maken.
Volgens mij beseffen meer en meer mensen, ook Ecofoertisten, dat onze huidige levensstijl onhoudbaar is. We zijn tenslotte op weg naar een wereld waar het drie tot vier graden warmer wordt. Het feestje van consumeren en verspillen loopt op zijn einde. Maar dit is een ongemakkelijke waarheid die veel mensen niet onder ogen willen zien. Voor die mensen is het dan ook bedreigend te merken dat er een groeiende groep mensen wel bewuster, trager en met minder wil leven. En dus is een nieuw stigma of scheldwoord wel handig om zo de eigen manier van leven buiten schot te laten.
Als je het etiket ‘Ecorexia’ krijgt opgeplakt, verwijt dan de mensen vooral niet dat ze aan Ecofoertisme lijden. Begrijp dat je te maken hebt met angstige mensen die zich vast willen klampen aan wat ze kennen. Het beste wat je kan doen is zonder anderen te veroordelen je eigen keuzes te maken, en tonen dat het perfect mogelijk is te leven met meer geluk en een kleinere voetafdruk.
Low Impact Man 
leuke schoenen … De ‘ziekelijke’ versie van ecologisch leven bestaat al sinds het begin van de beweging (en vele andere bewegingen). Dat gaat dan niet over de keuzes, maar de wijze waarop en de mate waarin ze gemaakt worden. Beschadigde mensen hebben nu eenmaal ‘coping’ nodig, maar dat geen afbreuk aan welke inspanning doen ook van wie dan ook…
LikeLike
Bij de grote zaken ben je vergeten isolatie te vermelden… Maar helemaal akkoord met je visie. Blij dat er meer nuance in het verhaal zit dan in het begin, Steven. Hetzelfde geld voor het dierenleed verhaal : mijd je elke koekje, onder elke omstandigheid ? Of ga je voor de grote lijnen ? Het laatste levert in beide gevallen meer geluk op 😉
LikeLike
Als ecorexia gelijk staat aan het leven in evenwicht met de draagkracht van het ecosysteem op onze planeet. Wat is niet aan ecorexia doen dan? Valt dat dan niet onder de noemer ecocide plegen?
Dus de premisse van hun etiket ecorexia is gewoon volledig onjuist.
Zoals sommige politici enkel in een soort boksring aan politiek willen doen in plaats van aan een ronde tafel te overleggen. In een boksring kan men scoren tegen een tegenstander, maar dat lost bitter weinig van de problemen en uitdagingen voor de mensheid op. Dus kiezen volgens mij politici/iedere persoon met verantwoordelijkheid best andere arena’s op om – figuurlijk – in te vechten voor een degelijke oplossing.
LikeLike