Ik was eigenlijk van plan het vandaag niet over Gent te hebben, want er gebeuren ook ongelofelijk veel boeiende zaken op heel veel andere plaatsen.
Maar ja, dan publiceert de Gentenaar een stuk over hoe co-housing aan het boomen is, en kan ik het weer niet laten. Het is volgens mij een zoveelste illustratie van hoe mensen zelf op zoek gaan naar alternatieven. En natuurlijk, een samenhuizen project opzetten is een pak complexer dan pakweg een geveltuintje aanleggen. Daarom lijkt het op dit vlak nogal traag te gaan, maar is de trend nu duidelijk aan het groeien.
Toen ik in 1997 bij een eerste project betrokken was (Luchtkasteel in Doornik) was het behoorlijk zoeken (enja, we waren wel een beetje hippies). Ondertussen zien we dat groepen zich beter organiseren, dat er ondersteuning is van organisaties zoals Samenhuizen en Coho9000, ook ondernemers zoals Cohousingprojects en Abbeyfield zetten projecten op, en ook overheden starten op verschillende manieren met de ondersteuning.
Het blijft een moeilijk proces en jammer genoeg duur (een cohousing woning is van prijs vergelijkbaar met een andere woning). Hier is nog ruimte voor nieuwe experimenten zoals CLT, waarbij de grond niet kan gekocht en verkocht worden en woningen een stuk goedkoper worden. Graag meer van dat dus.
En plechtig beloofd, morgen schrijf ik geen woord over wat in Gent aan het gebeuren is (dus nu nog snel even deze link naar succesvolle groene ondernemers van het nieuwe tijdperk). En natuurlijk in ons cohousingsproject gaan we niet samenwonen in de lift, maar er is wel een lift – op vraag de brandweer.
Low Impact Man 
Ik vind co-housing een goede zaak, zowel sociaal als ecologisch. Maar zoals je zelf schrijft, het kost (minstens) evenveel als iets zelf kopen. En voor talloze mensen is iets kopen onbetaalbaar. Voor al die mensen die nu gebruik maken van sociale woningen is er geen plaats in co-housingprojecten en dat beschouw ik als een fundamenteel probleem.
Eigenlijk zou in elk co-housingproject de overheid mee moeten instappen om een deel sociale woningen te voorzien, maar dan wel met een regeling dat de bestaande bewoners een zekere zeggenschap hebben over wie er mag komen wonen. Daarvoor ontbreekt spijtig genoeg enig wettelijk kader.
LikeLike
Renaat,
uit verschillende ervaringen en verhalen is toch gebleken dat een sociale mix in een cohousing verre van evident is. Je moet immers gedeelde taal, gedeelde waarden en gedeelde dagdagelijkse cultuur hebben om te leven in eerder compacte cohousing. Het is heel menselijk, want ‘soort zoekt soort’.
Bovendien is er altijd een spanningsveld tussen de bijdrage van de ‘arme’ en van de ‘rijke’ leden van de groep. De verdeling van kosten en baten kan behoorlijk ingewikkeld worden.
Wat wel nu het geval is, is dat projectontwikkelaars in hun bestek een percentage sociale woningen moeten voorzien (in sommige gevallen) en daar meestal in onderaanneming geven van een sociale huisvestingsmaatschappij.
Wat mij wel interessant lijkt is het bouwprogramma van de sociale huisvestingsmaatschappij ombuigen naar iets wat op cohousing lijkt.
Immers, net arme mensen zijn meer gebaat bij sociale cohesie en andere hefbomen die mogelijk maken dat ze met weinig geld toch tot enige kwaliteit van leven komen.
Bovendien is er toch een groot verschil tussen de vierkante meter prijs van bio ecologische cohousing (aan de ene kant) en traditionele sociale woningbouw (aan de andere kant). Dat verschil is nu zeker ‘een brug te ver’ voor een samenleving die niet langer echt solidair wordt georganiseerd en een doorzetten van de afbouw van de overheid tvv de privatisering van publieke dienstverlening…
LikeLike