Gisteren was ik op de Landelijke Genoegdag – waar ik best wel enthousiaste reacties kreeg op de nieuwe voorstelling – en leerde ik meteen ook de ‘Landelijke loslaatdag‘ kennen. Jawel, daar in Nederland hebben ze toch een aantal dagen die wij niet kennen.
Op deze dag (22 maart) zullen op meer dan twintig plaatsen in Nederland workshops en activiteiten georganiseerd worden rond het thema ‘loslaten’. Het idee is dat we allemaal wel weten dat het best kan met minder spullen, maar dat we nogal eens moeite hebben om er afstand van te nemen. Ik heb de workshop gevolgd over loslaten en onder andere geleerd dat dit te maken heeft met herinneringen die we aan spullen koppelen, maar vaker nog aan het beeld dat we van onszelf hebben, met name van wie we zouden willen zijn.
Bijvoorbeeld. Ik heb vele jaren terug eens een pasta machine gekocht, waarmee je dus zelf spaghetti en lasagne kan maken. Vanuit het idee ‘het lijkt me wel leuk iemand te zijn die zelf verse pasta maakt’. Maar eerlijk gezegd heb ik het toestel misschien nog maar 10 keer gebruikt. En toch is het moeilijk om dit toestel weg te doen, want misschien wordt ik op een dag wél iemand die zelf verse pasta maakt. En zo hebben we allemaal wel wat dingen die bij onze wensdromen horen.
Hoeveel mensen hebben geen muziekinstrumenten, keukenspullen of gereedschappen in huis omdat ze zo graag ooit muzikant, chef-kok of klusjesman zouden willen zijn. Boeken zijn ook een goed voorbeeld, boeken worden niet steeds gekocht om te lezen, maar omdat ze bij het beeld horen van wie je wil zijn. Dus het loslaten begint al met realiseren wat je nu echt bij je past, wat je echt nodig hebt.
Een volgende actie is dan voor jezelf een ‘loslaatuitdaging’ te formuleren. Bijvoorbeeld 80 dagen na elkaar minstens 1 ding wegdoen (naar de kringwinkel, of weggeefwinkel of buren – tenzij die ook net met een loslaatuitdaging bezig zijn natuurlijk). Je kan ook tijdens de vasten bijvoorbeeld 20 kilo spullen opruimen, of je kleerkast halveren enzovoort. Als je zo’n loslaatuitdaging aangaat kan het wel eens gebeuren dat je met een loslaatdip geconfronteerd wordt. Maar geen erg, die moet je gewoon loslaten zodat je verder kan gaan met je uitdaging.
Ik geeft toe, de stijl bij onze Noorderburen is misschien wat verschillend dan die bij ons, maar de vaststelling is overal het zelfde. We hebben te veel spullen en kunnen ons er niet makkelijk van ontdoen.
Mijn uitdaging is ondertussen duidelijk, omdat ik in het cohousing project een pak compacter ga wonen dan vandaag zal ik een zeer grondige selectie maken van wat er mee gaat verhuizen. En die pastamachine kan dan misschien in de gemeenschappelijke keuken, want hopelijk is er toch minstens 1 bewoner die graag verse pasta draait…
Low Impact Man 
Los laten is moielijk niet meteen omdat het verankerd zit aan herinneringen, hoewel bepaalde zaken emotionele waarde kunnen hebben.
Die waarde herkent men meteen.
Het meeste is niet kunnen loslaten gebonden aan Onderbewuste.
Ikzelf heb enorm veel zaken die ik amper benutte, en waar strijd voor was tegen ze weg te doen, gewoon even doorgebeten en weg gedaan.
En nadien voelt men de bevrijding innerlijk.
Emotionele waarde is gekoppeld aan herinneringen zoals een foto van iemand die men goed kende een bepaald voorwerp van ouders of familie of iets persoonlijk uit de jeugd waar men plezier meer kende.
Eveneens bestaan er emotionele zaken die men bijhoud uit zelfs dingen waar woede aan gekoppeld is, een foto bvb van iemand die je de duivel aangedaan heeft, zodat je hun smoel nog eens kunt herinneren.
Dat kan uit onderbewuste samen met herinnering komen dus.
En kan psychologisch gebonden zijn aan andere zaken.
Ik opteer hierin voor dat is voorbij de dreiging is weg het is uit mijn leven en houd die zaken niet vast of bij.
Zich voorhouden van dat ga ik nog eens nodig hebben is ook onderbewust gebonden.
En zit zeker deels verankerd aan persoonlijkheid.
Meestal is het onschuldig maar inderdaad een mens kan rommel opstapelen zo.
Stel je gewoon de vraag zou ik het leuk vinden pasta maken of deze gewoon kopen.
Ja of neen dus.
By the way ego is geen persoonlijkheid, ego is niets meer dan de aspecten van kennis waar de persoonlijkheid deels uit bestaat.
egoisme dus is zich projecteren op eventuele eigen tekortkomingen zich beter te voelen dan men waarlijk is.
Zichzelf aanvaarden is heel makkelijk en heel bevrijdend, hangt af van wil en intentie.
Als de dwazen dansen dan lacht de meester omdat ze denken dat ze meester zijn.
Wijsheid begint bij zelfkennis.
Aanvaard men zichzelf niet zoals men is in eventueel zijn grenzen dan gaat men vanuit ego proberen die grenzen te verleggen, soms meer dan eens met illusie als gevolg.
LikeLike
en als er plots 3 pastamchines in de gemeentelijke keuken staan?
LikeLike