11 september 1973. Ik was toen 13 jaar, zat op het eerste jaar van de middelbare school in het college in Tielt en herinner me nog heel goed de spannende dagen in Chili. Op 11 september is toen een democratisch verkozen president, Salvador Allende, met geweld omvergeworpen met de actieve steun van de Verenigde Staten.
Deze gebeurtenissen waren voor mij het bewuste begin van maatschappelijke verontwaardiging en van opstand tegen onrecht. Want Allende ging duidelijk voor een socialistisch model waarbij het belang van het gewone volk voorop stond. Dit mocht dus niet.
Ik weet niet meer precies waarom deze gebeurtenissen me zo toen hebben aangegrepen. De invloed van mijn 2 jaar oudere broer Lieven en zijn compagnon en neef Jan spelen zeker mee. Zij waren het die met nog een groepje rebelse jongeren in het zo rustige Wingene de ‘alternatievelingen’ waren.
Ik heb toen – ik denk voor de les Nederlands – een werkje gemaakt en een voordracht gehouden over de coup in Chili. Terwijl mijn klasgenoten het hadden over Eddy Merckx of hun hobby, het kweken van vissen ofzo. Achteraf gezien was het mijn eerste ‘lezing’ en heb ik de rest van mijn leven min of meer hetzelfde gedaan, in vele variaties.
Wie het verhaal van Chili nog even in een samenvatting wil zien:
Deze opinie in MO* maakt duidelijk dat deze 11 september niet alleen het einde was van een mooie droom maar de start van een golf van neo-liberalisme die nog steeds aanhoudt. De betekenis hiervan staat ook haarfijn beschreven in de ‘shock-docrine’ van Naomi Klein.
Nu veertig jaar later is de vaststelling dat er nog steeds heel veel onrecht is geen reden tot cynisme of berusting, maar een aanmoediging om er zoveel mogelijk iets aan te doen. Het is pas als we de droom voor een rechtvaardige en ecologische samenleving opgeven dat meteen alle hoop verdwijnt.
Low Impact Man 
Het grote probleem is misschien dat we de balans in onze maatschappij missen. En hierdoor is de kans groot dat we in zo’n cyclische systemen blijven steken. Onrecht wakkert de burger zin aan, en op lange termijn geeft dat meer democratie, een betere samenleving. Echter, hierdoor krijg je ook een onderstroom van profitariaat, waardoor er misbruiken optreden binnen een tolerante samenleving. En dan veranderd de koers van de samenleving terug meer naar rechts en valt de tolerantie terug weg.
En zo schommelt onze samenleving constant in periodes. Er is een duidelijk shift naar rechts aan de gang, omdat er de laatste jaren in ons land duidelijke grote misbruiken zijn geweest. Je moet maar kijken naar de laksheid in het migrantenbeleid, VISA-schandalen, etc… De bevolking kiest dat voor het nationalisme als oplossing voor het probleem. En een partij als N-VA profiteert daar natuurlijk van.
Op dat gebied geef ik de Zwitsers gelijk. Voor elke belangrijke beslissing een referendum organiseren, een streng migrantenbeleid en een maatschappij waar misbruiken veel moeilijker zijn als bij ons.
Het is misschien tijd voor een neutrale partij om op te staan. Een partij tegen de verzuiling, die geen achterban hoeft te verdedigen. Een partij die niet links of rechts hoeft te ondersteunen. Waarom moet links altijd te losjes zijn en met geld gooien, waardoor misbruiken ontstaan? Waarom moet rechts altijd superstreng zijn en de leefbaarheid van onze samenleving op het spel zetten?
Een goed migrantenbeleid, een stevig sociaal vangnet, een duidelijk traject om iedereen er bovenop te helpen. De verkiezingen die eraan staan te komen, gaan de verzuiling terug extra in de verf zetten.
Arm Vlaanderen…
LikeLike