Groen in Nieuwpoort

Dit weekend is het politieke werkjaar gestart met het zomerweekend van Groen. Twee dagen vol debatten, lezingen, uitstappen en netwerken met heel wat Groene verkozenen en sympathisanten. Er is ook tijd voor ontspanning, met een uitgebreide quiz, een voetbaltornooi, een heel mooi circusoptreden een spetterende fuif. Een eervolle vermelding trouwens voor Lies Lefever voor de verfrissende en grappige intermezzo’s.

Ik heb een paar workshops gevolgd, waaronder eentje over de toekomst van de groene beweging en een ander over de relevantie van links. Verder ook een introductie over het document dat de basis moet vormen voor het impulscongres dat binnen zes weken de start van de verkiezingscampagne moet betekenen. Het programma en de sprekers van het zomerweekend kan je hier bekijken, de teksten voor het congres hier.

De woorden die ik het meest gehoord heb tijdens het weekend zijn ‘crisis’ en ‘neoliberale dominantie’. Ik heb heel wat analyses gekregen over alles wat er mis loopt, en ik lees in de congresteksten 102 concrete en verstandige voorstellen. Toch heb ik het gevoel dat een aantal belangrijke vragen uit de weg worden gegaan. Bijvoorbeeld hoe Groen nu echt nadenkt over kwesties als economische groei en concurrentie, of wat we nu eigenlijk vinden van onze vrije-markt economie.

Hoewel heel veel analyses, onder ander van de groene denktank Oikos, heel duidelijk wijzen op ons economische model als oorzaak van zowat alle mondiale problemen, blijft Groen voorzichtig in het veroordelen van het model. Groei moet dan vooral ‘duurzaam’ en ‘groen’ zijn, de vrije markt moet meer gereguleerd worden, excessen en bonussen moeten verdwijnen. Dat wel, maar de basisuitgangspunten van ons paradigma in vraag stellen ligt moeilijk.

Mijn rol als kleine garnaal in dit geheel is daar af en toe eens op wijzen, en de volgende weken kijken welke voorstellen en amendementen misschien nog kunnen ingediend worden voor de congresteksten. Ik begrijp steeds beter dat politiek te maken heeft met zoeken naar compromissen en haalbare voorstellen, maar ik geloof wel dat een partij een helder, breed en wat mij betreft radicaal toekomstbeeld aan de kiezer moet presenteren. Chantal Mouffe (waarvan je hier een interessant MO* interview kan lezen) stelt onder andere dat ‘de traditionele partijen zich allemaal achter hetzelfde economische model hebben geschaard – de neoliberale consensus – waardoor het voor burgers allengs moeilijker is om te geloven dat hun stem nog een verschil kan maken. Beter kan ik het niet zeggen, dus ik hoop dat Wouter ook soms eens mijn blog leest.