Toen ik gisterenavond om 22u43 in Antwerpen Zuid op de trein naar Gent stapte en deur van de coupé opende zag ik meteen twee bekenden zitten. Ik weet niet hoe groot de statistische kans is om in elke trein iemand te kennen, maar het overkomt me de laatste tijd meer en meer. Soms zijn het ook mensen die ik niet echt ken en die mij aanspreken, of reizigers die ik zelf aanspreek omwille van een of ander uiterlijk teken. Zo ben ik onlangs aan de praat geraakt met iemand die in het tijdschrift van Jong-Groen zat te lezen. Verder merk ik dat plooifiets gebruikers ook wel makkelijker met elkaar een babbel doen.
In mijn lezing maakt ik steeds het grapje dat we dankzij de NMBS en de vertragingen nu steeds meer kansen hebben om een babbeltje te doen in de trein. Toch gebeurt het niet zoveel. Mensen zijn heel vaak verdiept in hun lectuur/computer/krant/smartphone, zijn een dutje aan het doen of kijken redelijk wezenloos voor zich uit. Als er iets mis loopt – de conducteur die iets fout of grappig zegt, de trein die plots tien minuten stil staat in het veld – dan komen de tongen los. Meestal om te klagen, maar vaak ook met de nodige humor.
Ik wil niet zo ver gaan als die burgemeester in Frankrijk die inwoners bij wet verplicht om elkaar goedendag te zeggen, maar het zou toch een heel verschil maken mochten we dit wat meer doen. Bij het opstappen op de bus, het binnenkomen van een postkantoor, het plaats nemen naast iemand in de trein. Of terwijl je met de fiets staat te wachten aan het rood licht en er een fietser naast je komt staan. Zo moeilijk is dat toch niet, en het zou een groot verschil maken.
Straks zal ik in elk geval vaak goedendag zeggen. Om 12u12 start namelijk de eerste officiële ministerraad van het Ministerie van Ideeën. Zo’n 200 mensen worden verwacht voor een bad vol ideeën en uitwisseling. We willen laten zien dat er naast reden voor ongerustheid ook heel veel redenen zijn voor optimisme. Mensen die de rug rechten en hun eigen initiatief nemen om alvast de wereld waar zij leven een stukje beter te maken. We verwachten ook wat pers, dus wie weet krijg je er vandaag en morgen nog iets over te lezen. Kan misschien een thema zijn om een praatje over te slaan in de bus of trein.
Over media gesproken, hier kan je een kleine reportage zien (gemaakt door studenten) over de te Gecke Gentenaar 2012.
Low Impact Man 
Gewoon een gemeende glimlach of eens wuiven naar de mens die je onderweg ontmoet, zou onze maatschappij reeds héél wat warmer kunnen maken.
Als kind deden de meesten onder ons dit spontaan…
LikeLike
Congratz Gecke Mens ;o)
LikeLike
Ik probeer dit regelmatig te doen. Ik geef toe, voornamelijk als ik in een goede bui ben… Maar zo werden de conducteur en de man die voor zijn huis hout aan het zagen was, al met een ‘goeiemorgen’ beloond voor hun aanwezigheid op mijn pad naar de les. 🙂
LikeLike
Het maakt werkelijk verschil. Zo leerde ik het van een buschauffeur die zijn reizigers aan de eindhalte een goede dag toewenste. Ik heb de gewoonte sindsdien Bond zonder Naamgewijs overgenomen en ik moet zeggen, het werkt gunstig in op jouw en andermans humeur. Doen dus, ik kan het alleen maar aanraden.
LikeLike
Ik heb op deze manier al veel interessante mensen leren kennen op de trein. En in de Dominikaanse Republiek, waar ik gewoond heb, is het niet minder dan normaal om goeiedag te zeggen aan iedereen als je een bus, busje of publieke auto instapt. Het is volgens mij zowel een indicator als een voorwaarde voor sociale cohesie, denk ik.
LikeLike