Gisteren is het clipje van Sing for the Climate gelanceerd. Een mooi filmpje, veel enthousiasme, goed gemaakt. Ik heb zelf ook meegezongen en sta helemaal achter de campagne van 11-11-11 en de klimaatcoalitie. Maar het doet toch een beetje pijn aan de ogen om te zien hoe politici nu uit volle borst meezingen en het filmpje misbruiken voor eigen doeleinden. Schauvlieghe durft beweren dat ze er helemaal achter staat en tegelijk slaagt ze er niet in een deftig klimaatplan uit te werken. Daar zit Wathelet glunderend te zingen terwijl zijn regering de steun aan de slachtoffers van klimaatverandering drastisch vermindert. Hoe cynisch kan je zijn?
Ik kan toch niet anders dan Anneleen Kenis gelijk geven die dit soort post-politieke acties niet zo zinvol vindt. ‘Dot is Now’ bekt wel goed, maar vermijdt elke duiding of analyse. Ik ga het filmpje ook mee promoten, maar uiteindelijk vind ik de saaie speech van deze oude man (president van Uruguay) veel zinvoller. Het loont de moeite om de 10 minuten uit te zitten en rustig te luisteren naar wat José Mujica te zeggen heeft.
Een vergelijkbare opinie is hier te lezen in een stuk van Gert Goeminne, de man die half Vlaanderen over zich heen kreeg met een kritisch stuk over Sing for the Climate. Gert gaat in op de kwestie van vrijheid en geluk en levenskwaliteit, net als Mujica. Dit citaat maakt duidelijk wat de uitdaging is:
De cruciale vraag die het inzicht van de relativiteit van onze vrijheid opwerpt, is dus niet of we meer of minder vrijheid nodig hebben, maar wel wélke vrijheid we willen. Zijn er met andere woorden andere vrijheidsvormen denkbaar, die niet alleen op een sociaal en ecologisch verantwoorde manier georganiseerd kunnen worden, maar die ook levenskwaliteit garanderen? Nog anders gesteld: kan een klimaatvriendelijke levensstijl op een andere manier onderhandeld worden dan via de hoeveelheid CO2 die daarbij wordt uitgestoten?
Alleen kunnen we daar moeilijk een liedje van maken natuurlijk.
Low Impact Man 
Levenskwaliteit kan je niet garanderen! Die kreet uit het citaat van Gert slaat op de vertwijfeling die teveel vrijheid, een negatieve vrijheid, en dus keuzestress, met zich meebrengt. (zie De Risicomaatschappij van Dirk Geldof) Men is bereid een deel van de vrijheid, en dus keuzemogelijkheden op te geven, in ruil voor (al dan niet valse) zekerheden. En over het thema vrijheid wil ik verwijzen naar ‘De verovering van de vrijheid’ van Alicja Gescinska. Anneleen Kenis verpakt een ideologie van verminderde vrijheid ten voordele van meer ‘ecologische zekerheid’ in een groene jas van emancipatie, maar pleit eigenlijk voor een centraal en sterk leiderschap omdat we op het volk niet kunnen wachten, niet kunnen rekenen om de omslag te maken. De facto hebben een aantal ‘groene denkers’ last van het ‘plebs’ dat niet weet wat goed voor hen is. Tiens, ik dacht dat we en passant ook de democratie willen versterken? Ook al brengt dat proces niet de inhoud die wij, weldenkenen , voor ogen hebben?
De ondertoon van Gert , Anneleen en bij uitbreiding PT Jones, is erg gevaarlijk. Vooral voor de stemloze, ‘domme’ bevolking die niet meegenomen wordt in dit verhaal, want zingen is toch nutteloos, niet? Dat zingen in niet nutteloos, het is het inoefenen van transitie op ‘anekdotisch’ niveau, zodat – als straks transitie op regime niveau onvermijdelijk wordt – de mensen al hebben kunnen ‘oefenen’ in veranderingen.
Want hoezeer ik ook pleit voor een grondige transitie naar echte duurzaamheid, ik pleit niet voor een centraal gestuurd systeem waar mensen precies verteld wordt wat ze niet of wel mogen kopen, doen of denken. Liever een marktwerking, maar dan eentje waar de overheid de randvoorwaarden voor bepaalt en controleert, inclusief sociale en ecologische grenzen, waar individueel en groepsinitiatieven welig tieren en waar het triviale, anekdotische een warme plek krijgt in een voortdurende transitie die ons deel zal zijn.
LikeLike
Ik heb er te veel horen “zingen voor het klimaat”, om dan een dag later het vliegtuig op te stappen voor een korte uitstap (de derde vliegtuigreis dit jaar) . Beetje hetzelfde. Zo’n actie is beter dan niks, maar het is niet echt veel vrees is.
LikeLike
Heb je enig idee hoe incongruent de meesten onder ons leven? Daarom zullen we het nooit halen op morele argumenten, maar met de belofte dat een of andere groene keuze zal bijdragen tot ‘uw geluk’. En dat is dezelfde premise waarmee waspoeder verkocht wordt. Zo werkt het beestje mens. Ik doe daar niet negatief over, maar respecteer dat en ga ermee aan de slag. Daarom moeten we het onze even slim ‘verkopen’ als waspoeder in plaats van te katten op ‘de markt en marketing’.
LikeLike
das waar! Ik laat me daar niet negatief over uit in “het echte leven”. Ik doe gewoon niet mee. Met zingen hé…met milieubewust leven kan ik niet stoppen. Dat is verslavend.
LikeLike
Ik heb hetzelfde ondervonden en kan het onmogelijk over mijn hart krijgen om dit filmpje mee te promoten:-(
Er vallen steeds meer slachtoffers bij de zwakkere groepen… elke mens moet dringend zelf zijn verantwoordelijkheid opnemen en er nu aan beginnen!!!
LikeLike
Ecologisch leven is een evolutie. In miserie willen we gesoigneerd worden (winkelen, heet bad, vliegtuigreis,…om te ontstressen). Gelukkig zijn we als we vol energie zijn. Kunst is elkaar heel veel energie te geven om de stress op een andere manier op te lossen.
LikeLike
Nog een krachtig filmpje over onze groeiverslaving:
En steeds minder mensen worden er nog beter van, wat houdt ons toch tegen? Misschien kan Spinoza ons afhelpen van onze innerlijke groeifobie:
http://books.google.be/books?id=aUSeIoQQbMYC&printsec=frontcover&hl=nl#v=onepage&q&f=false
LikeLike
Voor de meer haastige mens is er nu ook de meeneemSpinoza:
Wie wat meer tijd heeft kan zijn of anderen hun uiterlijk groeivertoon eens onder de Spinozistische loep nemen:
En tot de ‘verschrikkelijke’ conclusie komen dat al dat uiterlijke groeivertoon allemaal het gevolg is van diepe innerlijke armoede. Het lijkt er steeds meer op dat innerlijke en uiterlijke rijkdom functioneren als communicerende vaten of innerlijke armoede en buitensporige uiterlijke rijkdom een onsplijtbare siamese tweeling vormen. In die zin zouden we een metafysische behoudswet kunnen formuleren waarbij de totale (innerlijke+uiterlijke) rijkdom van een individu constant is.
Deze zienswijze draagt de potentiële verandering in zich het onbehagen jegens buitensporige uiterlijke rijkdom om te buigen naar begrip en compassie die een betere basis kunnen vormen voor een constructieve dialoog al dan niet ingezet met een ‘nietsontziende’ knuffeloorlog. Het kan ook het accent verleggen van de onvermijdelijke en paralyserende materiële verlieservaring, naar een mogelijks even onvermijdelijke en uiterst bejenswaardige innerlijke winst. Op die manier kan de opgebouwde spanning tussen innerlijke armoede en uiterlijke rijkdom gemakkelijker kortgesloten worden en verhoogt automatisch de harmonie met de omgeving. Volgens Gabor Maté vormt een totaal gebrek aan affectie in de kinderjaren de meest krachtige vaccinatie tegen het ontstaan van zo een harmonieuze band met de omgeving. Dit geeft ons gelijk de meest belangrijke tool om een meer harmonieuze wereld te creëren: de aandacht per kind drastisch verhogen. Ik laat het aan de verbeelding en de vrijheid van ieder om te beslissen op welke verschillende wijzen dit dan kan bewerkstelligd worden.
LikeLike
Dien José heeft precies echt wel serieus wat lijntjes Spinoza gesnoven:
Mogelijks hebben we hier vandoen met de eerste, bewuste LIP (Low Impact President). Dat ze zich maar snel vermenigvuldigen bedunkt ;).
LikeLike