generatie na generatie

Zondagavond. Moerkensheide in de Pinte. Ik kom aangefietst en zie enkele rokende jongeren voor de deur. Binnen in het vormingscentrum overal kleurrijk uitgedoste jongeren aan het babbelen, het spelen of aan het afwassen. Ik ben op het ‘prikkelweekend’ van de Oxfam Wereldwinkel jongeren.

Maandagavond. Ik stap van het station naar het Sint-Lodewijkscollege in Brugge voor een avond van Broederlijk Delen. Er is een solidariteitsmarkt, in zaal zitten al een pak mensen te wachten en op het podium staat een strijdkoor te zingen.

Het duurt even voor iemand van de verantwoordelijken in de gaten heeft dat ik er ben. De technische verantwoordelijke komt de beamer aansluiten en hangt met kleefband een laken aan de muur. Enkele minuten later valt het scherm van de muur, maar met nog wat extra kleefband lukt het toch. Ik wordt ingelicht dat de show wellicht wat later zal beginnen.

Stipt om 20 uur gaan de lichten uit en kondigt Vincent, een jonge enthousiaste priester die er uitziet als een van jongeren van de avond ervoor, de start van de avond aan. Met een professioneel filmpje op een professioneel scherm wordt de avond op gang gebracht. Ik kijk even de goedgevulde zaal rond, de gemiddelde leeftijd zal een stuk boven de vijftig zijn. Veel grijs haar en brillen, een mooi evenwicht van mannen en vrouwen.

Ik vraag in afwachting een kopje thee maar dat lukt even niet (en dat op een wereldwinkelweekend). Een glas water is prima. Na een half uurtje wachten komen de jongeren het zaaltje binnen. Ze slepen kussens aan en verspreiden zich over de grond, de tafels en enkele stoelen. Opvallend is dat de grote meerderheid meisjes zijn. Geen brillen maar wijde broeken, kleurrijke haarbanden, hier en daar een tatoeage. Iemand zegt dat ik mag beginnen. Dus ik begin met de Low Impact Man klimaatshow.

Op het podium komen de gasten in een ware Laatste Show stijl hun verhaal vertellen. Martine was op inleefreis in Guatemala, Bart Bode komt als directeur van Ode vertellen over hernieuwbare energie. En dan komt er als intermezzo een grappig filmpje met als titel ‘koken met Christiane’. Ze leert ons hoe we pastinaak en postelein klaarmaken. De mensen lusten het wel.

Tijdens de show groeit het enthousiasme bij de jongeren. Ze lachen hartelijk (vooral met de grapjes over 4×4’s en domme blondjes). Ze zijn verontwaardigd bij het verhaal over de gevolgen van de klimaatverandering. De kwis is een voltreffer, en vooral het fair-trade condoom zorgt voor de nodige hilariteit. Ik ben mijn ukelele vergeten dus zing voor het eerst helemaal A Capella ‘Stand by Nie’. Gelukkig zingen ze luidkeels mee.

Het is mijn beurt. Als ik opkom zingt de laatste show band – het strijdkoor Solied – een passende intro. Vincent vraagt me wat te vertellen over wat ik doe, en waarom ik het doe. Aan de vooravond van de vasten is een verhaal over ‘goed leven binnen de grenzen van 1 planeet’ uiteraard een thuismatch. Mijn praatje van 20 minuten is zo om en ik ga bij de andere gasten zitten.

Na mijn voorstelling moet ik nog even wachten voor in naar de trein kan fietsen. Er worden een aantal praktische mededelingen gedaan, en zie, 1 na 1 komen jongeren een oproep lanceren. De organisatie ‘student en noord zuid’ organiseert acties. Act4change organiseert debatten. Er is de actie tegen de NATO op 1 april. De wereldwinkel jongeren voorzien nog een hoop activiteiten. Er is een Brainbattle tussen Gent en Leuven ten voordele van Broederlijk Delen. Volgende zomer is er het wereldkamp. Ik vergeet er wellicht nog een paar, maar het is dus een indrukwekkende lijst.

Tijdens het laatste deel worden liederen gezongen en teksten gelezen. De teksten worden op het scherm geprojecteerd en gaan over het omverwerpen van de dictatuur van het geld. Over de armen die de ketens van onderdrukking van zich afgooien. Over de nieuwe wereld die er zit aan te komen. Ik denk aan de jongeren van gisteren, die wat leeftijd betreft de kinderen of kleinkinderen kunnen zijn van het Brugse publiek. Ze willen precies hetzelfde.

Twee generaties (of drie) van engagement, van actie, van solidariteit. Ik weet dat er overal groepen zijn die opstaan tegen onrecht. Die zelf hun leven en toekomst in hun handen willen nemen. Een andere stijl, een andere look, een andere taal, maar dezelfde gedrevenheid. Zolang er mannen en vrouwen zijn die opkomen voor een betere wereld is er nog hoop. Ongeacht de leeftijd of haarsnit.

(opgelet het laatste beeld kan aanstootgevend zijn voor vegetariërs)