Er zijn van die dagen waar alles kan mislopen. Vandaag moest ik in Ieper zijn voor de begeleiding van het EcoTeam bij de stad. Een vrij makkelijke verplaatsing met de trein en plooifiets via Kortrijk. Alles verliep prima tot in het station van Menen. De trein bleef maar staan tot de conducteur kwam vertellen dat iedereen van de trein moest, wegens een ongeval in Ieper.
Er stond echter een bus klaar aan het station van Menen en na enkele minuten onderhandelen tussen NMBS en de Lijn zou de bus de dienst van de trein overnemen. Dus de stations van Wervik, Komen en Ieper aandoen. Vermoedelijke vertraging: een kwartiertje, dat leek me nog net te doen. Op de bus, waar ook drie treinconducteurs meereden, bleek meteen de nodige discussie los te barsten. Een dame zat op de bus en moest ergens naar een klein dorpje waar de opgevorderde bus nu toch niet zou passeren. Dame niet content, chauffeur niet content en andere passagiers ook niet want een chauffeur stopt natuurlijk om de discussiëren.
Als klap op de vuurpijl wist de chauffeur ook niet welke de juiste weg was en reed hij, enthousiast geholpen door de meereizende treinconducteurs een paar keer grandioos verkeerd. Het was al snel duidelijk dat de vertraging een pak meer zou zijn, en na een paar telefoontjes is beslist om het EcoTeam af te schaffen. (Op zo’n moment is de gsm wel nuttig)
Nu moest ik onverricht ter zake terug in Gent zien te raken. Toen ik aan de treinconducteur (op de bus dus) vroeg of er al treinen reden vanuit Ieper moest hij even bellen. Na een paar minuten gesprek zei hij dat hij Infrabel aan de lijn had en die weten dat niet. Mobility weet dat wel, maar die kon hij niet bereiken. En blijkbaar is de communicatie tussen beide dochters van de NMBS niet optimaal.
Voor we in Ieper waren moest er nog een flinke omleiding gevolgd worden, want de spoorlijn was geblokkeerd wegens het ongeval. Een auto die de stoplichten én bareel van de spoorwegovergang negeerde.
Ongeveer drie kwartier later dan voorzien kwam ik in Ieper aan, en kon ik meteen terug op een vervangbus stappen die klaar stond om naar Menen te rijden. Lijkt niet zo moeilijk, maar alweer wist de chauffeur niet waar ze naartoe moest. Tussen de Lijn chauffeur en de nogal uitgelaten treinconducteurs ontsponnen zich interessante gesprekken over het nut van de GPS. Ik zal de conducteurs maar Jef en Paul noemen, omdat ze er zo uitzagen en later in het verhaal nog terugkomen.
Ondertussen bleken we met de bus nog een kwartier vast te zitten in Wervik, want daar was de treinovergang dicht. Wat eigenlijk niet kon want er reden geen treinen. Een kwartier later ging de overweg dan toch weer open zonder dat er een trein was langs gekomen en konden we verder rijden.
Na nog enkele omzwervingen in woonwijken waar nog nooit een bus is gepasseerd kwamen we een uur later toch aan het station van Menen. De grote vraag was, rijden er treinen van Menen naar Kortrijk? Bij aankomst kwam er net een trein aangereden, dus de hele inhoud van de bus stapte snel het perron op. Daar wist de conducteur (Charles) te melden dat dit de trein naar Poperinge was, en die naar Kortrijk op het andere perron zou komen. Dus de hele bende via de spoorwegtunnel naar het ander perron. De hele bende minus ikzelf want ik had al door dat er iets niet klopte.
Bij navraag in het loket: ‘da weet ik niet zulle’ en bij Jef en Paul: ‘we zijn aan het informeren’ bleek dat de trein naar Kortrijk vertrokken was 6 minuten na aankomst van de bus. In het station van Menen wist men van de volle bus die op komst was, maar men kreeg bevel om te vertrekken. En toen konden Jef en Paul zich niet meer inhouden. Ze werken al 30 jaar bij de NMBS en het wordt alleen maar slechter. De managers zijn enkel geïnteresseerd in de grote lijnen, en wat er met de reizigers gebeurt in Godbetert Wervik kan hun niks schelen. Sinds de splitsing van de spoorwegen zijn er vooral goed betaalde managers bijgekomen die er niks van kennen. En klagen helpt niet want ze luisteren toch niet. Kortom een gezellig gesprekje daar op het perron.
Toen kwam het bericht dat de bus van daarstraks ons naar Kortrijk zou brengen. Alle reizigers met veel gezucht terug trappen af, trappen op en met zijn allen weer de bus in. We begonnen zowaar een schoolreis-gevoel te krijgen. Maar zo simpel is het ook niet, want de chauffeur van de bus kreeg net een bericht dat de pendeldienst zou opgegeven worden. Dus moest ze terug naar het station om bevestiging te vragen – blijkbaar ging dit niet via de communicatielijnen op de bus. Terwijl de chauffeur weg was kregen Paul en Jef het steeds meer naar hun zin. Jef stond naast de bus op zijn fluitje te blazen alsof het een trein was. Lachen geblazen.
Maar kijk, na een tijdje kwam de chauffeur terug (zal ik ze maar Denise noemen) en we mochten vertrekken naar Kortrijk. Een emotioneel gejuich steeg op in de bus, en Paul gooide zowaar de pet van Jef door de lucht. Deze verplaatsing verliep behoorlijk vlot, al waren nog een paar mensen wat ontgoocheld. Zoals de dame die vandaag voor de eerste keer in haar leven de trein ging nemen en zichzelf uren op een bus moest amuseren. Of het meisje dat het niet eerlijk vond dat ze op de bus met een treinticket zat, want ze had een busabonnement!
We kwamen zonder omwegen aan in Kortrijk, en naar goede gewoonte reed de trein naar Gent net weg toen de bus aankwam. Daarmee had ik nog een half uurtje om dit stukje te schrijven (leve internet everywhere).
Ik zal (als er geen meteoriet op deze trein valt) rond 17u15 terug thuis zijn, ik ben vertrokken om 11u30. Ik heb mijn vergadering gemist, prachtige plekjes gezien in de Westhoek, een intense band opgebouwd met de medereizigers, flink wat geleerd over de NMBS en dat voor nauwelijks 14,8 euro. En met het invullen van een papierwinkel zou het nog kunnen dat ik dat geld terug krijg.
Maar mij hoor je niet klagen, geef toe, zo’n avonturen leveren toch mooie stukjes op voor mijn blog.
Low Impact Man 
pfff,
al bij al sjans dat niemand zich van miserie onder de trein smeet..
Aja neen dat kon niet, hij reed niet.
en hopelijk komt alles nog goed met het echtpaar dat zwaargewond raakte in het ongeval.
LikeLike
LOL
LikeLike
prachtig verhaal steven! in de onvolmaaktheid der dingen is het leven het mooist. Ik zou de filmrechten alvast aanvragen.Dit wordt een heel mooi Belgisch verhaal gedragen door olijke stripfiguren
LikeLike
jongjong, ik heb met een steeds toenemend “ocharmegevoel” dit logje gelezen…..
Maarrreee…zelf in de grootste miserie vind je een vatje optimisme dat je nog kan aanboren blijkbaar….en gooit iedereen alles overboord( of de pet in de lucht) en kan het zelfs lollig worden…..
Groetjes
MV
LikeLike
Tof dat je al 2 blogjes per dag schrijft, van mij mag je er gerust een gewoonte van maken.
En de commentaren van hierboven zijn ook best hilarisch.
LikeLike
Miserie, miserie!
’t is er inderdaad niet op verbeterd de laatste 2 jaar, daar kan ik als dagelijkse pendelaar van meespreken.
Aan de anderen kant, je kunt er maar beter mee lachen. Als je er depressief van wordt gaan de treinen niet stipter gaan rijden hé.
Wat ik ook gemerkt heb, op die momenten dat er iets begint scheef te lopen beginnen de mensen met elkaar te praten. Iets wat anders zelden of nooit gebeurt op de trein. Dat is dan weer goed voor de sociale cohesie. In de file zie je dat niet gebeuren hé 🙂
En het is natuurlijk niet alleen met de trein dat je vertragingen en verloren verplaatsingen tegenkomt. Het grote verschil met de auto is dat je in de auto het gevoel hebt dat je het zelf (een beetje) in de hand hebt en misschien nog wat kunt rechttrekken. Bijvoorbeeld door elke 2 minuten van rijstrook te veranderen of zo. 😉
Zou het kunnen dat het vooral tekenend is voor onze gejaagde maatschappij? Time is money!
LikeLike
‘Het leven zoals het is : De Trein’
Starring : Jef, Paul, Charles, Denise en LIM (Lijdende Immobiliteit Man)….
LikeLike
goed dat je er mee kan lachen, maar eigenlijk zijn dit wraakroepende toestanden.
dat men er nog niet in slaagt om met elkaar te communiceren in dergelijk geval laat het ergste vermoeden hoe de communicatie dan verloopt wanneer het om een ongeval of iets dergelijks gaat …
dit soort openbaar vervoer zal het autoverkeer niet terugdringen en drijft alleen maar mensen naar de auto.
LikeLike
Interessant en tegelijkertijd een voorbeeld van een totaal foute mobiliteit in ons land. Ik sta er niet van te kijken dat mensen de auto kiezen. Niet dat ik ze gelijk geef, maar de alternatieven die betrouwbaar zijn, op tijd, flexibel etc blijven uit.
En bij gebrek aan keuze blijven de mensen bij de auto.
In het verleden moest ik altijd een uur wachten als ik van de bus moest overstappen op de trein. Het is dan leuk als je een keer een pintje kunt drinken in een café, maar als je ALLE dagen een uur op en een uur af verliest, dan zakt de moed in je schoenen en zou je voor minder de auto kiezen!
LikeLike
Ook niet steeds de allerbeste manier maar zelf kies ik mijn vervoermiddel meestal vanuit het volgende (of ik probeer dat te doen):
1.
Ga ik dingen vervoeren waarvoor ik een auto nodig heb? Dan gebruik ik mijn oude maar qua laadvloer praktische stadswagentje vol blutsen en leg er de koffer van plat. Met zijn leeftijd (10 jaar) niet zeer ecologisch meer qua techniek (CO, verbruik,…) maar nu een nieuwe(re) auto kopen terwijl je die doorgaans al zo weinig mogelijk verbruikt is zeker niet goed. En autodelen is waar ik woon nog iets zoals koeien die naar een stilstaande trein (of een bus) zitten te kijken. in gedachten ruil ik mijn kleine woning in een zeer landelijke gemeente het liefst voor een appartement in de stad… maar dat blijkt financieel, met maar één inkomen, haast niet meer mogelijk.
2.
Geen grootse transportplannen? De motorscooter die ik enkele jaren geleden tweedehands kocht van iemand die na één motorseizoen alweer ‘iets zwaarder’ wou. Mijn scooter brengt me overal, heeft de properste technologie die dit vervoermiddel kan hebben en verbruikt nog niet de helft van wat mijn stadswagen verbruikt. Files zijn me doorgaans vreemd (tenzij de SUV’s en andere breder dan nodig karren hun schouders tegen elkaar zetten). Alleen glad weer (ijs, sneeuw) schrikt me af, voor regen is er aangepaste regenkledij. En het is wat oppassen geblazen voor andere weggebruikers die niet begrijpen dat je je als gemotoriseerde tweewieler aan de snelheidslimieten wenst te houden (the killing season seams to have begun… seizoenrijders die met doodsverachting in t-shirt en short langs je heen scheuren).
3.
De fiets(en).
Een gewone voor het ‘gewone’ met de fiets rijden (voorzien van twee goede, waterdichte bagagetassen uit een doe-het-zelfzaak).
Een Ikea plooifietsje (enkele jaren geleden een éénmalige aanbieding) voor combinaties met trein, bus en soms ook de auto (parkeren aan de stadsrand en vanaf daar verder met de fiets). Vooral handig als je het nakeek en er ’s avonds geen bus of trein retour meer is. Dat is vaak al vroeger dan je denkt. Als deze ooit onherroepelijk stuk geraakt komt er een nieuwe (maar geen dure Brompton of ander statussymbool) maar dan wel met twee gewone remmen (een terugtraprem is niet echt handig op een plooifiets) en enkele versnellingen.
Een wrakkerig aandoende fiets die je met een vrij gerust hart aan eender welk station of bushalte achter kan laten zonder dat die snel gestolen wordt. Voor een klein bedragje gekocht op E-Bay. Het kostte meer om hem technisch voldoende in orde te laten brengen. Ook handig als tweede fiets als je met vrienden een toertje wil gaan doen in de groene buurt van je woning.
4.
Het openbaar vervoer. Ik heb altijd een Key-Card en een lijnkaart (bus) op zak. Ik hoop op verdere ontwikkeling van de manier waarop de NMBS en De Lijn hun klanten informeren over de treinen en bussen die ze kunnen nemen. Zou het (utopisch?) niet superhandig zijn als je met een (nog niet in bezit) smartphone aan elke halte een overzicht uit de lucht kon plukken van waar elke lijn allemaal naartoe gaat? Dan wordt het gebruik van openbaar vervoer laagdrempeliger. En maak dan meteen ook zaken zoals een Key-Card (10 ritten naar een nabij treinstation) terug goedkoper. Er werd weinig ruchtbaarheid aan gegeven maar deze rittenkaart die korte treinritten moest helpen promoten werd begin dit jaar met één klap bijna 20% duurder. Niet echt van zo’n aard dat iemand die twijfelt tussen auto (meer flexibel qua tijden) en trein (gaat die rijden en hoeveel wordt de vertraging) zonder verpinken kiest voor het ecologischer alternatief.
5.
De benenwagen voor de echt korte verplaatsingen (op minder dan 10 minuten wandelen).
6.
Kostendelend meerijden met anderen. Liefst vanaf een plaats waar er goed georganiseerd openbaar vervoer is of waar je je eigen tot daar maar niet verder vervoermiddel met een gerust hart kan achterlaten.
En tenslotte: zoveel mogelijk je verplaatsingen proberen te combineren. Zodat je op één traject meerdere dingen kan doen. Het vraagt wel wat planning en dat lukt echt niet altijd.
Aanvullingen? Andere mogelijkheden?
LikeLike
Ha ha, de trein is altijd een beetje lijden 😉
LikeLike
De trein… altijd 1001 klokvaste verbindingen. 🙂 Dat was in de jaren ’80 al hun motto. Ik slaagde er nogal geregeld in om in te stappen op verbinding 1002. En over de klantvriendelijkheid van het personeel kan ik zéér gemengde verhalen vertellen. Van ongelooflijk onbeschoft tot warme mensen die het bedrijf een ongelooflijke meerwaarde geven… waardoor je toch blijft terugkeren. (maar dat is dan weer een andere slogan)
LikeLike
Hier in Indonesia heb ik de voorbije weken moeten ‘commuten’ tussen Depok en Bogor (Depok ligt knal in het midden op de lijn tussen Jakarta en Bogor). Treinen in Indonesia (Java), dat ziet er zo uit: http://www.damncoolpictures.com/2010/06/taking-train-in-jakarta.html. Ik moest gelukkig steeds de andere richting uit…
LikeLike