Het was best een pittig debat gisteren in het Science café in Brussel. Vooral klimaatontkenner Salomon Kroonenberg haalde alles uit de kast om de nodige verwarring en onzekerheid te zaaien. En als je kwistig bent met allerlei voorbeelden en feiten, of details gaat belichten en dan nog behoorlijk veel sprekerstijd krijgt van de moderator lukt dat behoorlijk.
De basis van zijn stelling is; we weten nog niet genoeg over de gevoeligheid van het klimaat, er is op dit moment niks aan de hand met het klimaat én we hoeven daar dus geen geld aan te besteden. Gelukkig konden enkele andere panelleden (David De Vleeshouwer en Tom Van Ierland) stevig weerwerk bieden en hem meermaals terechtwijzen.
Op het einde kwam er nog een stukje discussie over vooruitgang, wat aansluit bij enkele opinies in het GGO-debat. Namelijk; vooruitgang is onvermijdelijk en niet te stoppen, en dus is ook groei nodig en wenselijk. Het was vooral Tom (die bij de Europese commissie werkt rond klimaat) die zei dat we volop moeten inzetten op technologie, economische groei en zaken als emissiehandel. Het kiezen voor sufficiëntie, waar ik een pleidooi voor hield vond hij geen goed idee. Het is politiek niet mogelijk om dit aan te brengen en de mensen willen dit niet horen.
Klein detail, ook Tom gaf toe dat we met het huidig beleid afsteven op een opwarming van rond de 4 graden waarvan we allen weten dat het rampzalige gevolgen zal hebben. Maar zelfs al staan we op de rand van de afgrond, dan nog past de boodschap ‘stop, laat ons een stapje achteruit zetten’ niet. Dus volle kracht vooruit, ondanks alle risico’s en limieten.
Tja, als dit de politieke en economische optie is, dan ziet het er niet goed uit. Liever in volle vaart tegen de muur knallen dan onze levensstijl in vraag stellen. Ik vermoed dat dit morgen ook een thema zal zijn als ik het mag gaan uitleggen bij de Open-VLD vrouwen. Je mag een verslagje verwachten…
Low Impact Man 
tja, als je mensen dreigt te beperken in hun levensstijl, hun luxe en hun keuzevrijheid, dan kun je heel wat weerwerk verwachten. En politici hebben niet de moed om die stap te zetten.
Wat de meeste mensen nodig hebben is een onontkoombare belemmering, iets waar ze niet naast kunnen kijken, niet omheen kunnen en ook niet kunnen negeren.
Dat is natuurlijk het probleem met een afgrond, als je er volle vaart op afstevent, en met je neus in de lucht loopt… Dan zie je het niet afkomen, totdat je erin aan het vallen bent. Maar dan is het een beetje te laat.
De metafoor van een reusachtige muur zou beter zichtbaar zijn, maar geeft niet dezelfde associatie van katastrofale afgang die eraan gekoppeld is.
Ik denk dat ze in Japan op het ogenblik een “wake-up-call” gekregen hebben. Ik vraag me af of ze het zullen merken, de kans zullen grijpen om de juiste weg in te slaan. Als ze nu toch alles moeten heropbouwen, kunnen ze kiezen om het op een duurzame manier te doen. Of ze kunnen kiezen om al hun energie te steken in het terugkeren naar de manier dat ze het vorige maand deden.
Ik vrees een beetje dat de mondiale wake-up call er één zal zijn die zodanig catastrofaal is dat we niet de kans zullen krijgen om de boel te heropbouwen. Maar de optimist in mij hoopt toch dat er een tussenscenario mogelijk is waarbij een kleine ramp de samenleving voldoende zal wakker schudden om het roer om te gooien.
LikeLike
“En politici hebben niet de moed om die stap te zetten….”
Het is alweer eens heel gemakkelijk om de schuld bij de politici te leggen.
Het echte probleem is dat een politicus die die moed wel heeft en die stap wel zet, momenteel bijna geen enkele kans heeft om verkozen te worden op een plaats die er toe doet.
Kijk maar waar de groene partijen – waarvan we even aannemen dat zij wel de moed hebben – bengelen in de verkiezingsuitslagen.
LikeLike
“Namelijk; vooruitgang is onvermijdelijk en niet te stoppen, en dus is ook groei nodig en wenselijk. ”
Vooruitgang kan toch ook zonder groei? Maar het is wel een feit dat die groei (dus: winst) vaak nodig is om het onderzoek naar die vooruitgang te financieren…
LikeLike
Als consument kunnen we toch voor de andere weg kiezen. Als er maar genoeg consumenten zijn die duurzaam handelen, duurzaam kopen komen we al een heel eind.
Misschien is die kant toch te verkiezen boven het wachten tot politici zover zijn.
Toch kan een kleine politieke partij zoals bij ons in Nederland ‘De partij voor de Dieren’ grote invloed hebben. Het ziet er naar uit de ritueel slachten in Nederland verboden gaat worden.
Daarom nog een passend eind van dit stukje:
‘En tenslotte vind ik dat er een einde moet komen aan de bio-industrie.’
LikeLike
We zijn allemaal kikkers in een pan water die langzaam maar zeker opwarmt. Enkelen onder ons weten het, en proberen er uit te springen, maar kunnen niet omdat zoveel anderen rondom ons gewoon blijven zitten en springen onmogelijk maken. Sommigen zijn zelfs gelukkig met het warme bad…
Ik doe mijn best, maar het maakt me soms moedeloos dat ik maar een druppel ben op een hete plaat. Maar zoals reeds eerder gezegd: Nie Pleuje.
Al in 1970 verscheen er het boek ‘Limits to Growth’, waarvan een jaar of twee geleden een update werd uitgebracht. Het is één van de boeken die mijn ogen geopend heeft, en volgens mij zou het verplichte kost moeten zijn voor iedereen. Het toont aan – reeds 40 jaar geleden – dat we enkel kunnen overleven op en mét de planeet als we alle middelen inzetten: tevreden zijn met minder is heel belangrijk, maar evengoed onze economie optimaliseren om investeringen aantrekkelijk te houden, rekening houden met alle nu nog te vaak ‘geëxternaliseerde’ kosten, beschermen van nu bijna volledig uitgeputte resources (zowel olie als vruchtbare grond en biodiversiteit), bevolkingsgroei remmen (oa door investeren in opleiding, en daar is geld voor nodig, dus een stabiele economie), en alle mogelijke technologie inzetten, want vele marginale verschillen maken op het eind een groot (dus ook zonnepanelen en GGO’s). Het is geen kwestie van ‘of’ maar van ‘en’ – of we komen er niet.
Het grote verschil is de mentaliteit waarmee we handelen. Het maakt het verschil tussen een weldoener of profiteur, een kankeraar of coach, een visionair of een gek. Maar mentaliteit veranderen is een heel moeilijke taak, en bovendien van lange duur. En stilaan raakt onze tijd op…
LikeLike