Niet echt tijd om een bericht te schrijven, dus speel ik even leentjebuur. Een bericht dat ik mocht ontvangen van Hans. Ooit mocht ik daar eens mijn verhaal vertellen en nu zie ik regelmatig leuke berichten opduiken van hun lokale groep ‘op kleine voet’. Vandaag zat dit in de mailbox, past mooi in het mobiliteitsgesprek dat hier bezig is… (en straks neem ik alweer de trein richting Hasselt, voor een eerste Low Impact optreden in een jeugdhuis, nee liften ga ik nu niet proberen) (bedankt Hans!)
Wat doet een mens die zijn bus heeft gemist ? Om te beginnen : Duimen dat de bus vertraging heeft. Reikhalzend uitzien. Hopen, tegen beter weten in. Met mijn duimen staan draaien.
Deprimerende gedachten houden mij onder de duim : Nog drie kwartier wachten op de volgende bus. Dat is veel. En ik had nog zoveel te doen. En ik sta hier langs die drukke steenweg. Gezellig is anders. Niet eens een bushokje. Wat ga ik nu uit mijn duim zuigen ?
De eerste stap is de moeilijkste. Weg van het oorspronkelijk plan. Weg van de veilige bushalte. Daar stopt tenminste nog een bus. Stap stap stap. Ik ben toch al in beweging. Het heft in eigen handen. Stap stap. Auto’s rijden mij rakelings voorbij. Moet ik niet links van de baan lopen ?
Ineens word ik twintig jaar jonger. Ik zie mijzelf terug liften tussen Geraardsbergen en Gent. Het geld voor de trein spaarde ik voor wat anders. Zou ik ? Wordt dat nog gedaan ?
De eerste twintig auto’s rijden mijn uitstalraam voorbij. Mijn vriendelijke glimlach suggereert nochtans betrouwbaarheid en mijn achteruitwandelen gehaastheid. Ik merk dat velen een stuk over de middellijn gaan rijden om mijn uitgestoken duim te ontwijken. Ook heel wat verontschuldigende gebarentaal, dat is wel fijn.
Een lichtblauwe Opel Corsa. Sorry voor de rommel zegt hij. Op de passagierszetel liggen schroevendraaiers en een hamer. Achteraan nog klusgerief. ‘Vruuger’ heeft hij ook nog ‘veul ottostop’ gedaan. Nen Brusseleir in de Vlaamse Ardennen op weg om zijn huurders te bezoeken. Zonder waarschuwing draait hij een klein baantje in, weg van de steenweg, en dan nog een kleiner, doodlopend. Opeens bekruipt mij een ongemakkelijk gevoel. Even later sta ik opgelucht te kijken naar overhangende boomtakken die op electriciteitsdraden rusten. ‘Mijn huurder weet niet aan wie hij het moet melden’ verklaart hij.
Een glimmende zwarte Audi. Sorry voor de rommel zegt zij en legt een verzameling kinderprulletjes op de achterbank. Ook wat aan de ruiten kleeft en wat aan mijn voeten ligt hoort bij een gezin met jonge kinderen. Vorig jaar zijn ze uit Gent naar Parike komen wonen. In een huis met een grote tuin temidden van de koeien. Zoveel fijner voor de kinderen om hier op te groeien. Werken doen ze nog steeds in Gent. Tot aan de kerk van Parike ? Fijn, dankuwel.
Een grijze peugot. Sorry voor de rommel zegt hij en legt een stapel papieren op de achterbank. Een leraar uit Geraardsbergen, geeft al vijftien jaar les in Oudenaarde. Eerst tien jaar ‘in de privé’ gewerkt. Bij goed weer gaat hij ook wel eens met de fiets gaan werken. 50min langs de kleine baantjes. “Met de racefiets”, verklaart hij glimmend. Hij kijkt geamuseerd opzij als ik hem vertel dat ik net ook met een lerarenopleiding ben gestart. “Module één ?” Wie weet worden we nog collega’s. Hij zet mij af op enkele meters van de bushalte waar ik gewoonlijk afstap.
Van toeval gesproken.
men zegge het voort
groetjes,
Hans
Low Impact Man 
Ik heb gelukkig ook geen auto….en ja je moet veel geduld hebben als je altijd met het openbaar vervoer reist.. Maar eerlijk gezegd ik kan er ook erg van genieten even niet haasten ,lekker wat lezen of mensen kijken..
Wel eens gedacht aan een vouwfiets? Kan je wat kilometertjes de bus of trein tegemoed rijden en je ziet nog leuke dingen onderweg ook..
LikeLike
@Mirjam : Ja er komen andere dingen in de plaats van die auto hé. Absoluut geen gemis. Vouwfiets is inderdaad een zaligheid, dié wil ik niet meer missen. Dank je en groetjes
Hans
LikeLike
Dit was een hele onderneming met de nodige zin voor wat avontuur ;o).
Ik heb zelf ook geen auto, huur er wel af en toe ééntje via Cambio.
Wat ik even kwijt wilde:
als er zulke onverwachte wendingen zijn, heb ik al veel gehad aan het boek “Leve de vrijheid” van Tom Hodgkinson waarin hij, bijvoorbeeld, stelt dat, indien hij een bus mist of in panne staat met zijn wagen, hij daar gewoon ten volle van geniet…jà, hij zal een bepaalde afspraak missen doch neemt die tijd die zogezegd verloren is, aan om na te denken, wat te filosoferen en vooral te geniéten van de dingen die hij rondom zich ziet. Keileuk boek, over een moderne anarchist, lanterfanter, doch levensgenieter à fond…Om misschien in je tas te steken, moést de bus gemist worden ;o))) grtz.
LikeLike
..of om je halte mee voorbij te rijden, neus in boek. Weer de start van een nieuw avontuur ;o) dank je voor de tip, ga ik zeker opvolgen
groetjes
Hans
LikeLike
Sommige mensen die hun afspraak missen, zouden wel eens een C4 kunnen ontvangen. De ene heeft nu eenmaal meer vrijheden dan de ander. Als individu heb je ook verantwoordelijkheden die je moet opnemen. Als ik gevraagd wordt om een lezing te geven, dan wordt er van mij verwacht dat ik er tijdig zal zijn. Als iedereen gaat leven met een zuiderse mentaliteit, dan krijg je ook een zuiderse samenleving. Een kraan die lekt mag daar gerust jaren blijven lekken, een weg die stuk is gaan we markeren dat het stuk is maar zeker niet maken, een klant met een probleem mag weken wachten eer er een antwoord komt etc.
Ik weet niet of we daarop staan te wachten. De druk op de mensen is groot, soms veel te groot, maar of we nu naar de volledige andere kant van het spectrum moeten? Neen, dank u.
Dus nogmaals, veel tijd en weinig verplichtingen geeft een klimaat waarbij alles kan en niets moet, maar er zijn mensen die dingen draaiende moeten houden. Want als bij de volgende stroompanne je 6 weken moet wachten eer het gemaakt is, ga je dan nog met plezier 6 weken in de kou zitten en boeken lezen? Ik heb dan eerlijk gezegd graag dat een technieker in een bestelwagen het probleem snel komt oplossen. Anders is al mijn eten in de diepvriezer stuk, geen CV meer en geen warm water …
De wereld draait verder en dat gaat niet alleen met ontspanning en boeken lezen.
LikeLike
Verkleinen van je voetafdruk biedt kansen om mensen te ontmoeten. Meer staat er niet.
Groetjes
LikeLike
Weet je, ik bewonder iedereen die een levensstijl heeft aangenomen dat het allemaal niet meer zo “moet”. Maar tot op heden heb ik verantwoordelijkheden en dan wordt er vanalles verwacht. Er wordt verwacht dat ik tijdig op mijn werk ben, er wordt verwacht dat als ik een infoavond geef, dat ik er ook zal zijn, …
Als iedereen alles aan het toeval overlaat, dan kan mijn werkgever nergens nog op rekenen en ben ik er rotsvast van overtuigd dat heel wat organisaties hun infosessies en bijeenkomsten kunnen afschaffen.
Eerlijk gezegd heb ik een dubbel gevoel. Een gevoel van blijdschap dat er mensen zijn die de wereld willen veranderen en de ratrace willen doen stoppen. Maar tegelijkertijd een gevoel van frustratie, omdat ze ook een beeld ophangen dat we terug achteruit moeten om onze impact te verkleinen. En mijn frustratie berust op 2 belangrijke punten:
Ten eerste:
Je gaat geen vliegen vangen met azijn. Als je wilt dat de samenleving gaat veranderen, geef dan het grote publiek een redelijke visie en vooral een haalbare kaart. Stop dan met uitspraken van “boeken lezen omdat we de bus gemist hebben”, “hopen dat er iemand ons oppikt tijdens het liften”, “leven zonder auto”, “de verwarming drastisch naar beneden, tot het zelfs oncomfortabel wordt”, …
Aan mensen verkondigen dat we onze levensstandaard moeten laten vallen is gewoon onzin. Je gaat de mensen niet meekrijgen maar ook weer een beeld schetsen dat de groenen graag leven in het stenen tijdperk. En ik doe nu net zo hard mijn best om aan mensen te vertellen dat het anders kan zonder in eigen vlees te snijden.
Ten tweede:
Het kan dus wel degelijk anders. Als iedereen al eens de stappen zou ondernemen (of een deel ervan) die wij ondernomen hebben, dan zou onze samenleving er totaal anders gaan uitzien. Ik geloof nog altijd rotsvast dat we kunnen blijven comfortabel leven, maar dan moeten er enkele aanpassingen komen. Om te beginnen onmiddellijk starten met de passiefnorm voor nieuwbouw en de conversie van oude gebouwen naar laagenergiewoningen tegen 2020. Een verbod op energievretende auto’s, die bijvoorbeeld meer dan 10L/100km verbruiken (zoals SUV’s). Verder uitbouwen van telewerk, om zo het pendelen voor een deel weg te nemen. Overschakelen naar flexfuel-motoren (zoals in Zweden) en verplicht een biobrandstofpomp in elk tankstation (mensen de keuze geven). Investeren in innovatie van waterstof, biobrandstoffen van de derde generatie, elektriciteit, enz.
Het grote vrachtverkeer van de baan halen door in te zetten op transport in rivieren en kanalen. Inzetten op spoorvervoer om goederen te vervoeren. Vrachtwagens op treinen zetten om lange afstanden te overbruggen en enkel de laatste stukken van een traject met de vrachtwagen zelf laten doen. Plaatsen van zonnepanelen op elke woning verplicht maken. Het transport van voeding in de prijs laten meetellen (een kiwi van Nieuw-Zeeland moet gewoon veel duurder zijn dan lokaal fruit). Kortingen op het K.I. voor mensen die op minder dan 5km van hun werk gaan wonen. Brandstof duurder maken om recreatieve ritten te ontmoedigen. Afschaffen van bedrijfsvoertuigen en vooral de fiscale gunstmaatregelen zoals 80% aftrek van zuinige bedrijfswagens en het gebruik van tankkaarten.
Want voor elk persoon die hier staat te vertellen dat ze blij zijn om zonder auto te leven, rijden er 1000 bedrijfsvoertuigen rond die door ons allen gesponsord wordt en waarbij de bestuurder nog eens gratis mag gaan tanken met zijn tankkaart.
Over wat zijn we dan eigenlijk aan het bazelen?
Ik blijf geloven in een samenleving waar persoonlijke vrijheden mogelijk zijn, maar niet ten koste van alles. En het bewijs daarvan is mijn voetafdruk, die volgens de berekening van Ecolife uitkomt op: 3,2Ha (volgens de WWF teller). Als ik dan zie dat de gemiddelde Belg op 8Ha zit, dan zou heel het land op bijna 1/3 terugvallen moesten ze hetzelfde doen als wij. Laat ons dus in eerste instantie dat verhaal verkondigen. De gevolgen van zulke veranderingen zouden zonder moeite het nieuws halen!
LikeLike
Ik zie het niet zozeer zwart-wit dan wel zwart in.
Je opsomming van maatregelen die zouden moeten genomen worden is zeer valabel.
Alleen … hoe krijgen we de regering (als er al een komt) zover?
Je weet ook wel dat het maatschappelijk draagvlak nog niet erg groot is voor vele van deze suggesties. En als je dan ziet dat zelfs een regeringsakkoord over de kleur van de autonummerplaten al bloed, zweet en tranen kost dan heb ik het wel begrepen …
LikeLike
@Luk
Zucht. Ik weet het. Maar een maatschappij moet goed beseffen dat als ze enige vorm van beschaving wensen over te houden, ze dringend het geweer van schouder moeten veranderen. En dat zijn maatregelen die geen zware inspanning vragen, het gemiddelde comfort behouden en een grote impact hebben. En als we al deze maatregelen hebben genomen, dan kunnen we nog altijd overschakelen naar meer drastische maatregelen. Maar we moeten dat gradueel en snel invoeren om er te geraken.
LikeLike
Helemaal akkoord … we doen ons best … nu de anderen nog …
LikeLike
Ja…
Diepe zucht…
Er is nog veel werk aan de winkel…
Probeer maar eens superindividualistische egocentrische verspilzuchtige overconsumenten te overtuigen. Het is alsof je hen wil bekeren naar een andere religie, alsof je hen hun pleziertjes van hun verslaving wil afpakken.
Maar eigenlijk schieten ze gewoon op de boodschapper.
De mensen in onze maatschappij zijn precies in rouw.
Ze zitten in 1 van de 5 fasen van rouwverwerking (volgens Kübler-Ross, zie ook Wikipedia):
1) Ontkenning (“Er is geen probleem met onze levenswijze, alles is in orde zoals het nu is”)
2) Protest of boosheid (“Nee! Geen verandering van mijn levenswijze!” of “Waar maak jij je druk om, dat is toch mijn keuze van leven?”)
3) Onderhandelen en vechten (Onderhandelen: “Als ik nu eens een ecologisch product koop, komt het daarmee allemaal in orde?” of Vechten: “Nee! Ik wil niet extra betalen daarvoor en al helemaal geen verbod erop dat ik dat nog mag kopen. Waar is mijn vrijheid, zeg!”).
4) Depressie (“Is het echt zo veel dat er moet veranderen, dat gaat nooit lukken”).
5) Aanvaarding (“Wat we moeten veranderen, zullen we veranderen. Al is het maar stap voor stap, we kunnen het samen aan”).
Dus blijf het goede voorbeeld tonen en mensen informeren.
De maatschappij zal dan hopelijk snel beseffen dat verandering wenselijk is en eigenlijk niet zo moeilijk.
Nu ik toch even aan het spreken ben vanop de brandstapel:
“De aarde is niet plat en de aarde staat niet in het middelpunt van het universum, de zon ook niet en onze melkweg ook niet.”
Oops, sorry even updaten van tweede naar derde millenium:
“We leven op een eindige planeet , we leven niet om te consumeren, met geld koop je niet alles en economische groei is niet oneindig.”
Het is misschien een absurd voorbeeld, maar zo voelt het soms toch aan…
LikeLike
Als ik mezelf even herlees, waarschijnlijk zit ik in fase 4.
Dus op naar fase 5… was het maar zo makkelijk. 😉
LikeLike