Terwijl een half miljard mensen kreunt onder temperaturen van meer dan 40 graden zorgt de oorlog in Oekraïne ervoor dat er volop geïnvesteerd wordt in extra capaciteit voor fossiele brandstoffen. Zo worden kolencentrales die uit dienst waren terug opgestart in Italië en Duitsland. China opent nieuwe steenkoolmijnen. Wat een kans zou kunnen zijn om sneller af te geraken van fossiel zorgt voor het omgekeerde, we blijven vasthouden aan onze dodelijke verslaving. De voorbije twee maanden is door Europa naar schatting 47 miljard euro betaald aan Rusland voor olie en gas.
We staan op de rand van de afgrond en onze ‘leiders’ zijn vastbesloten nog eens plankgas vooruit te geven.
De gevolgen kunnen we al raden, wellicht worden in 2022 opnieuw alle records voor uitstoot van broeikasgassen gebroken. De twee graden grens komt steeds dichterbij (in mijn boek schat ik in 2046, misschien is dat te optimistisch). De ellende zal voor steeds meer mensen groter worden. Een globale verarming voor het grootste deel van wereldbevolking is zo goed als onvermijdelijk.
Nee, het zal niet het einde van de beschaving of van de mensheid betekenen. Veel dieren en planten zullen verdwijnen, maar het leven zelf niet. De planeet zelf is niet in gevaar. Wij zullen de rekening zelf moeten betalen.
Wat ik me steeds meer afvraag is hoe we dit zullen uitleggen aan onze kinderen. Als we binnen een jaar of tien in een wereld leven met voedselschaarste, een kwakkelende economie, een pak gezondheidsproblemen en conflicten.
Misschien ben je in zo’n geval toch liever bij de groep mensen die er alles aan gedaan heeft om de waanzin te stoppen…
Low Impact Man 
Ik weet het ook niet of we binnen 10 jaar nog gaan kunnen ‘Onze Aarde Vieren’. Maar ben wel heel blij dat ik bij die groep mensen hoor. Vechten en er iets aan doen, geeft energie. Lijdzaam toezien, niet.
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Steven,
Een zeer zwaar bericht (alweer). De moed zakt me ervan in de schoenen. Hoezeer we zelf ook kleinschalige acties ondernemen, zolang de ‘grote’ of zoals je benoemt ‘leiders’ het oude spoor halsstarrig blijven volgen lijkt het soms zo zinloos. Steeds weer op die barricade staan en proberen verdedigen waarom jij ergens voor kiest, ten voordele van het grotere geheel, wordt vaak weggezet als idealistisch of naïef. Maar stilzwijgend een voorbeeld zijn levert volgens mij ook niet voldoende tegenwicht.
Als jong koppel dat hier veel mee bezig is lijkt het zo’n tweestrijd. Je wilt niet elk familiefeest in discussie eindigen. Je wilt niet elke keer weer in discussie moeten gaan met rechtse nonkels of neven. Tegelijk wil je dat wel, wie weet welk zaadje wordt geplant. Je wilt geen kritiek leveren op keuzes die geliefden maken, terwijl je diep vanbinnen voelt dat dit niet de juiste zijn voor de toekomst van ons allen. Anderzijds word je zelf ook bekritiseerd op het ‘niet perfect zijn’ of argumenten waar je zelf even geen antwoord op weet.
Al bij al wou ik je graag laten weten dat ik enorm blij ben met je nieuwsbrief, praktische tips en argumenten die me woorden geven. Ik bewonder je moed en strijdlust. Anderzijds zakt de moed me soms ook in de schoenen om het telkens zo goed te willen doen maar weinig lijkt te veranderen. Geen idee hoe we dit ooit gaan uitleggen…
Maar alle beetjes helpen?
groetjes, Carolien
________________________________
LikeGeliked door 1 persoon
Dag Carolien, mag ik je nog een inspirerend blog aanraden? Loessoep haalt ergens ook de moed vandaan om te blijven gaan, en zelfs die moeilijke gesprekken aan te gaan.
Weet dat je niet alleen bent en dat alles wat je doet van waarde is.
LikeLike
De titel van uw blogpost doet me denken aan het boek met gelijkaardige titel van Jelmer Mommers.
Mogelijk hebt u het gelezen?
LikeLike