Leve de chaos?

Lege winkelrekken in speelgoedwinkels. Steeds meer scholen moeten sluiten. Steeds grotere uitval van het zorgpersoneel. Tientallen asielzoekers moeten buiten slapen in Brussel. Bedrijven verlagen de productie door te weinig personeel. Hoogste hongercijfers in Latijns Amerika in twintig jaar. NMBS schrapt 120 treinen per dag. Steeds meer jongeren en kinderen met depressieve gevoelens en angstaanvallen. Nieuwe overstromingen in de Westhoek, terwijl veel slachtoffers van de waterramp deze zomer nog geen verwarmd huis hebben. Beurzen in vrije val door nieuwe Corona variant. Politiek panikeert over de overvolle ziekenhuizen.

Het zijn allemaal krantenkoppen van de voorbije dagen. Als je dit allemaal op een rijtje zet, dan lijkt het erop dat we stilaan naar chaos afglijden. Gelukkig ben ik net een nieuw boek aan het lezen. ‘Omarm de Chaos’. Van Micha Verheijden (mede oprichter van Re-story) en Jan Rotmans, o.a. bekend van de klimaatreeks van Jill Peeters.

In het boek stellen de auteurs dat de chaos die we nu zien een goede zaak is! Het wil namelijk zeggen dat het oude model op zijn einde loopt en we ons in een tussenfase bevinden.

Een eerste belangrijke inzicht uit het boek is dat we naar de onderliggende patronen moeten kijken van al deze losse gebeurtenissen. Want ze houden allen met elkaar verband en wijzen op de onderliggende fundamentele veranderingen. Volgens Rotmans en Verheijden zitten we midden in een meervoudige systeemcrisis. Er loopt steeds meer mis in ons voedselsysteem, de democratie, het financieel systeem, mobiliteit, zorg en natuurlijk met het klimaat en de biodiversiteit. Het goede nieuws is dat we midden in het kantelpunt zitten dat nodig is om nieuwe oplossingen te vinden. De chaos zal wellicht nog een tijdje aanhouden en toenemen, tegelijk is deze periode een uitgelezen kans om nieuwe systemen gebaseerd op nieuwe waarden te ontwikkelen.

Ik heb nog maar het eerste stukje uit het boek gelezen, en ben wel heel benieuwd welke concrete voorstellen er nog uitkomen. Maar elke keer ik zo’n verontrustende krantenkop zie denk ik, voila, weer een stapje dichter bij het kantelpunt. De volgende dagen schrijf ik zeker nog wat meer over dit boeiende boek!