Het was al een tijdje geleden, maar vorige week had ik nog eens een ‘draaidag’; een dagje met een cameraploeg in mijn zog. Terwijl ik mijn verhaal deed besefte ik ondertussen aan ‘low impact leven 2.0’ ben aangekomen. De verhuis naar onze cohousing zorgt ervoor dat ik niet meer met emmers regenwater moet sleuren, dat ik niet moet fietsen voor groene stroom, geen kou moet lijden in huis, een douche kan nemen met warm water van de zonneboilers. Kortom wat wonen betreft is de situatie nu helemaal anders dan toen ik 8 jaar geleden in mijn loft met een EPC van 917 kWh/m² mijn voetafdruk wou verkleinen. In mijn nieuwe unit in de cohousing is de voorziene energiebehoefte nog 20kWh/m² (en doe ik het met 25% minder oppervlakte). Dat scheelt alvast een stuk.
Wat mobiliteit, voeding en aankopen betreft blijft ik het vertrouwde patroon volgen. Geen vlees noch vis, geen auto, geen vliegtuig, tweedehands spullen, ruilen en delen. Meer nog, het samenleven met anderen biedt nog extra mogelijkheden om spullen te delen. Die zaken komen goed aan bod in de reportage. Alleen de titel is natuurlijk helemaal fout. Er zijn miljarden mensen op de planeet die een veel kleinere voetafdruk hebben dan ikzelf. Zo zie je maar dat je niet alles moet geloven wat de media vertellen. (en let ook op mijn nieuwe zonne-oven, die ook wel de titel 2.0 verdient)
Hier kan je de reportage bekijken.
Low Impact Man 