Vorig jaar was een bijzondere dag met het mooie resultaat bij de gemeenteraadsverkiezingen. Het begin ook van een nieuwe fase in mijn leven, dat als politicus.
Ik krijg sindsdien regelmatig de vraag hoe het is ‘in de gemeenteraad’. Eerste vaststelling is dat lokale politiek veel meer is dan de twee avonden gemeenteraad per maand. De raad is slechts het topje van een ijsberg vol commissievergaderingen, overlegmomenten en fractievergaderingen. Het gezegde dat politiek vooral ‘to many meetings’ is, kan ik ondertussen wel beamen.
Wat me nog opvalt, is dat politiek vaak ingewikkeld is, je hebt niet alleen de gemeentewet die bepaalt hoe een stad moet bestuurd worden, maar er zijn steeds meer regels en afspraken bijgekomen. Dit allemaal begrijpen is op zich al een huzarenwerk. Voor onze gemeenteraad bijvoorbeeld hebben we een huishoudelijk reglement van 33 pagina’s over hoe we moeten vergaderen én daarbij nog een memorie van toelichting van 23 pagina’s over hoe de andere 33 pagina’s moeten geïnterpreteerd worden.
Dit is een van de redenen waarom het allemaal een beetje traag gaat. Voor een voorstel omgezet wordt in een beslissing, en voor een beslissing dan ook uitgevoerd wordt kan er wel eens wat tijd overgaan. Dat is soms lastig aangezien er heel wat (terechte) verwachtingen zijn van burgers en groepen die hopen op een oplossing voor een sluipweg, een sluikstort of overlast van auto’s of katten.
Wat me ook opvalt is dat we, als ‘vertegenwoordigers’ van het volk heel wat mails en vragen krijgen van mensen die een probleem aankaarten en vinden dat de stad het moet aanpakken. Ik merk dat veel van de commissie vergadering gaan over deze talloze kwesties, waardoor een naar mijn gevoel te weinig tijd is om actieve visie te ontwikkelen. We zijn te weinig bezig met de vraag ‘welke soort samenleving willen we’, en te veel met ‘hoe lossen we probleem x of y op’.
Ik begrijp dan ook David Van Reybrouck die pleit voor experimenten om democratie om andere manieren in te vullen. Ik heb zijn nieuwe boek ‘tegen verkiezingen’ nog niet gelezen maar wil dit zeker doen. Want ik vrees soms dat onze beslissingsmodellen niet zullen volstaan als we echt in een storm terecht komen.
Verder heb ik veel geleerd over mijn collega’s politici. De cliché’s dat het allemaal zakkenvullers zijn kloppen natuurlijk niet, al zijn er grote onderlinge verschillen. Er zijn hardwerkende raadsleden die hun dossiers kennen en zich in de debatten mengen. Er zijn er anderen die zich niet laten horen. Er zijn er die zeer strategisch denken en vooral een persoonlijke agenda nastreven, anderen die gemeend opkomen voor het algemeen belang.
Maar één ding is zeker, ik heb nog geen moment spijt gehad van de kans die ik heb gekregen dank zij de 2 495 mensen die vorig jaar mijn bolletje hebben gekleurd. Ik leer elke dag bij en kan hier en daar met vragen en voorstellen toch wat zaken realiseren. Ik hoop de volgende jaren hier en daar nog wat verschil te maken.
Tenslotte is 14 oktober elk jaar voor mij een feestelijke dag is. Zo ook vanavond, met een dochter die net 18 jaar is geworden. Wie weet stemt ze volgende keer ook voor mij?
Low Impact Man 
Steven,
Ondertussen is 14 oktober 2013 achter de rug. Ik hoop dat je genoten hebt van een gezellig verjaardagsfeestje.
Ik kom nog even bij jou terug n.a.v. jouw tekst over 14 oktober: een jaar later. Ik heb het je al verteld: ik ben een fan van jouw blog, omdat de teksten een verfrissende inkijk geven op het leven van een politieker, en meer bepaald van een Gents gemeenteraadslid. Ik heb alle begrip voor jouw verzuchtingen: wat een hoop wetten, decreten, besluiten, regels, reglementen, procedures, processen, enz. vooraleer een beslissing valt, om nog maar niet te spreken over de uitvoering, en de opvolging ervan.
Toch ben ik ben verwonderd over één specifieke klacht van jou. Ik citeer je:
‘We zijn te weinig bezig met de vraag ‘welke soort samenleving willen we’, en te veel met ‘hoe lossen we probleem x of y op’.’
Waarom zie jij dat als een tegenstelling?
Is het oplossen van concrete problemen niet telkens de toets van een actieve visie op het soort samenleving die jij en/of het stadsbestuur wil?
Ik meen dat het wel snor zit met jouw uitgangspunten op de noodzakelijke veranderingen van het maatschappelijk functioneren, maar zou het kunnen dat er nog werk is aan de uitwerking van jouw visie op de gewenste samenleving in Gent? Kunnen die uitgangspunten/visie verder geoperationaliseerd worden zodat ze actiever kunnen ingezet worden in de benadering van alledaagse problemen van de burgers/bewoners? Bestaan daar richtlijnen en/of vuistregels voor?
Ik heb daar alleszins een aantal ideeën over. Net zoals mijn jaren onderzoek naar de operationalisering van leefbare en duurzame steden toch tot een reeks handige indicatoren geleid hebben zo heeft het gehanteerde denkkader ook geleid tot een aantal handvaten om concrete dagdagelijkse problemen van burgers/bewoners aan te pakken. En daarmee bedoel ik: aan te pakken in de richting van een meer leefbare en duurzame stad. En meer nog: handvaten die ook werken bij ‘eenvoudige’ problemen als overlast van auto’s of katten.
Als je zin/tijd hebt, wil ik je daar zeker een woordje uitleg over geven. Wie weet vind je nog wel de tijd om een pintje te gaan pakken.
Dan is mijn reactie een uitnodiging voor een verantwoord cafébezoek,
Jo
LikeLike
Ha, die Jo,
Enerzijds ben ik het met je eens, een leitbild en een utopia zijn nodig om richting te geven, maar onderweg moet het toch ook tastbaar worden, ook voor niet ingewijden. Er is bij de ‘transitie’ beweging en gedachte een probleem van ‘mainstreamen’.
Anderzijds heb je in elke arena, ook de politiek, nood aan mensen die ‘raar’ zijn, apart zijn en de gevestigde orde zich ongemakkelijk laat voelen. Allemaal handelen we immers vanuit diepgewortelde rituelen, aannames, schemata. Een goed pollepel in de rijstpap zorgt ervoor dat ze niet aanbrandt.
Maar beleidstechnisch heb je een punt. De korte tijd dat ik aan ‘de beleidskant’ mocht staan, heeft een echte liefde voor ‘beleid maken’ losgemaakt. En er het nut, nood en noodzaak van laten inzien;
Alleen zijn er ook getalenteerde, innovatieve, out of the box beleidsmakers nodig opdat het veranderen niet morrelen in de marge blijft.
Als ondernemer merk ik steeds weer hoezeer beleidsuitvoerende ambtenaren veel meer wakker liggen van de ‘liability’ (ben ik wel ingedekt, mij kan niets verweten worden, ich habe ess nicht gewusst), de regels zijn de regels,… dan dat ze wakker liggen van het halen van een beleidsdoelstelling (waarbij het primaat van de politiek precair is:-)
De complexiteit en de snelheid van onze mallemolen maakt dat niemand zich nog waagt aan ‘avonturen’ omdat men niet kan inschatten en begrijpen waar een ‘deviatie’ zou kunnen toe leiden. Tja, dan gaan we er niet geraken.
De stijl van Steven, in tegenstelling tot de mijne, werkt heel goed. Ik ben een complexiteitsjunkie en een meta-denkend mens. Maar Steven raakt op het ‘intuïtieve’ de mensen, de kwesties en dat is ook een interessante invalshoek. En daarom hoeft hij van mij niet eens een beleidstechnische kenner te worden 😉
LikeLike
Zeer interessant, maar u schrijft de stijl van Steven werkt in tegenstelling tot de mijne.
Wie zegt dat die van u niet werkt.
Heeft u een site.
Niet dat ik u over dingen ga aanspreken hoor of te zeggen u moet zus of zo handelen, eender uit kennis en informatie voor mezelf.
Alle inspanningen van gerichtheid naar een ander beeld van leven zijn interessant, en mogelijk heeft u meer impact dan u denkt, en kan het een heel goede bijdrage vormen in het aanpassen van visies op dingen die er zich rond bewegen.
Of zelfs persoonlijk een beter begrip geven in hoe dingen zich bewegen.
MVG PW
LikeLike