in troebel water

Vrijdag alweer een boeiende maar redelijk ongemakkelijk ervaring opgedaan in mijn prille politieke carrière. Het begon een maand geleden met de uitnodiging voor de Jaarvergadering van de TMVW. Dit bedrijf staat in voor drinkwatervoorziening in heel wat Vlaamse gemeentes, maar is ook actief in waterzuivering, beheer van sportinfrastructuur en wegenwerken. De stad Gent is een van de grootste aandeelhouders van deze intercommunale en mag flink wat volk afvaardigen in de beheersorganen.

Bij de uitnodiging was ik wat ontgoocheld over de ‘praktische schikkingen’. Daar stond netjes uitgelegd hoe je het ICC kan bereiken met de auto en waar je kan parkeren, maar geen woord over de nabijheid van het Sint-Pietersstation, de vele bussen die er stoppen of de mogelijkheid om met de fiets te komen. Een typische uitnodiging vanuit het eenduidige auto-paradigma, en voor mij al meteen een varia punt om in te brengen in de vergadering. Dacht ik.

Toen ik vrijdagavond kwam aangefietst was meteen duidelijk dat dit niet zomaar een vergadering zou zijn. Honderden mensen, de meesten netjes opgekleed, met een glaasje cava in de hand waren al druk aan het ‘netwerken’. De feestelijk gedekte tafels voor het diner stonden klaar. Dit moest iets belangrijk zijn. Gelukkig kwam ik al snel enkele collega’s uit de Gentse gemeenteraad tegen, en was er naast de Cava ook kraantjeswater – met een schijfje citroen – te drinken. Wat logisch lijkt voor een bedrijf dat het drinken van kraantjeswater wenst te stimuleren.

Dan de vergadering zelf, in de grote zaal van het ICC. Vooraan zat een flinke delegatie van Gentse gemeenteraadsleden (enkel meerderheid) waar ik me heb bij aangesloten. We kregen een korte inleiding door voorzitter en Gentse schepen Martine De Regge gevolgd door een interessante uitéénzetting door algemeen directeur Ludy Modderie. Hij schetste een beeld van een groeiend, winstgevend en ambitieus bedrijf met 780 medewerkers, een omzet van 317 miljoen en een EBIT van bijna 30 miljoen euro in 2012 (Earnings Before Interest and Taxes’ of ook operationele winst genaamd). Dan kan er al eens een glaasje cava af natuurlijk.

Na een aantal statutaire goedkeuringen en kwijtingen die steeds zonder tegenstem door de naar schatting 400 aanwezigen werden aangenomen kwam het punt van de vergoedingen voor de bestuurders aan bod. Eerst moet ik vermelden dat het totaal aantal bestuurders in de verschillende directiecomités recent is gehalveerd van 360 naar 185 mensen én dat tevens de maandelijkse vergoedingen zijn gehalveerd. Toch schrok ik van de overblijvende vergoedingen. Want de 185 bestuurders krijgen naast een maandelijkse vergoeding ook een presentiegeld per vergadering. Ik weet niet hoe vaak deze organen vergaderen en hoeveel werk dit allemaal met zich mee brengt, maar het gaat om behoorlijke bedragen. Zeker omdat heel wat van die bestuurders burgemeesters en schepenen zijn die al een loon krijgen voor hun werk.

Dus toen de voorzitter vroeg of er bij dit punt onthoudingen waren stak ik rustig mijn hand de hoogte in. Algemene consternatie aan de voorzitterstafel en bij de collega’s rond mij. Dit was blijkbaar niet de gewoonte. Na kort overleg is mijn onthouding genoteerd en aangezien verder iedereen voor was, is het punt aangenomen. Ik hoefde mijn stemgedrag niet te verantwoorden, wat achteraf gezien misschien maar beste was.

De vergadering werd verdergezet met het goedkeuren van ellenlange lijsten van benoemingen in de diverse directiecomités en colleges. En nee, ik heb mijn hand niet meer in de lucht gestoken telkens toen er gevraagd werd naar onthoudingen of tegenstemmen. Met nog wat juridische gebeurtenissen die ik niet goed begreep – zoals een tijdelijke schorsing van de vergadering gevolgd door het meteen hernemen – waren alle punten na een uurtje unaniem goedgekeurd.  De vergadering werd beëindigd zonder oproep voor varia punten, waardoor ik mijn opmerking over de mobiliteit niet kon maken.

Na de vergadering was er een receptie – in afwachting van het diner. Alweer artistieke hapjes met veel vlees en vis, en op verzoek toch ook wel met kaas, dat wel. Voor lastige veganisten waren er nog steeds de obligate olijven. Mijn eerste plan was om te blijven voor het diner; kwestie van wat te netwerken, maar toen ik de menu bekeek ben ik toch van idee veranderd.  Gegrilde scampi, gewokte mosselen, kip met citroen, varkenskop, penne carbonara en nog wat dingen die ik niet ken zoals ‘porchetta scombro’ en ‘creme renversé’.

Bij het naar buiten gaan moest ik langs een muur van schoendozen. Ik kreeg net als iedereen een paar kwaliteitslaarzen aangeboden. Ik heb ze even vastgenomen, ze zagen er goed uit,  zelfs made in Belgium,  maar toch heb ik ze vriendelijk geweigerd. De onthaaldame was een beetje verbaasd toen ik zei dat ik al laarzen heb. Je kan ze toch aan iemand anders cadeau doen, of als reservepaar?

Misschien is nu duidelijk waarom ik dit onderdeel van het politieke werk ongemakkelijk vind. Ik begrijp best dat openbare besturen dergelijke intercommunales moeten runnen, en dat ze dan wel eens honger hebben na een vergadering. Maar waarom een eetfestijn met adellijke allures –  waarvan nadien ongetwijfeld grote hoeveelheden worden weggegooid? Waarom die riante vergoedingen, het uitstralen van luxe, het geven van geschenkjes? Is het niet onze plicht als verkozenen des volks ervoor te zorgen dat het waternet goed wordt beheerd? Daarvoor moeten we toch niet zo in de watten worden gelegd?

(PS: ik ben zelf niet gekozen in een van de organen van TMVW, en mocht ik presentiegeld krijgen voor deze algemene vergadering dan weet ik er wel een nuttige bestemming voor)