elke dag vluchtelingendag

Deze morgen in het station kreeg ik een kaartje en snoepje. Op het kaartje de simpele boodschap: “1 minuut, jouw snoepje is op… ondertussen moesten 8 mensen vluchten uit hun land: vaders, moeders, kinderen…”. Vandaag is het wereldvluchtelingen dag, maar voor ruim 45 miljoen mensen is het elke dag vluchtelingendag.

In de Metro die voor de gelegenheid werd uitgedeeld door hier verblijvende vluchtelingen stond op pagina 3 het volgende:  “Levensstandaard Belg ver boven gemiddelde”. Terwijl de gemiddelde Belg zich ongerust maakt over de volgende vakantiebestemming  – wordt het nu Griekenland, Turkije of Brazilië, lastige kwestie tegenwoordig -, terwijl de interesse van de gemiddelde Belg vooral uitgaat naar de absolute leegte vertegenwoordigd door figuren als Astrid Ryan, zijn er vorig jaar 45,2 miljoen mensen op de vlucht moeten gaan. Een ruime helft omwille van oorlogen en conflicten, de rest om te overleven, nu de klimaatchaos meer en meer gebieden onleefbaar maakt.

Voor degene die vinden dat we overspoelt worden door vluchtelingen nog een cijfer;  36,6 miljoen van die vluchtelingen worden opgevangen in de ontwikkelingslanden zelf.  Slechts 19% kunnen terecht in de rijke landen.  Onlangs heeft Maggie De Block in haar oneindige goedheid beslist nog eens 100 vluchtelingen binnen te laten in ons land, het vluchtelingen agentschap van de Verenigde Naties zoekt opvang voor 859.300 erkende vluchtelingen. Honderd daarvan zijn hier welkom.

Terwijl we geld verdienen aan de conflicten die vluchtelingen stromen veroorzaken, terwijl we rechtstreeks bijdragen aan de klimaatchaos,  vinden we wel dat ons land ‘vol’ is. Dat al die gelukszoekers het gemunt hebben op onze welvaart beter weg blijven.  Als we echt willen dat het aantal vluchtelingen afneemt kunnen we misschien iets doen aan de oorzaken? Maar neen, ook dat blijkt nu weer, de middelen voor ontwikkelingssamenwerking nemen jaar na jaar af.

We blijven bange blanke  verwende Belgen en beseffen niet half hoeveel geluk we hebben.  We gaan ervan uit dat onze privileges voor altijd zijn en wie het minder heeft ofwel pech heeft ofwel het zelf gezocht heeft. Wie weet, komt er een dag dat we zelf op de vlucht moeten, benieuwd hoe we er dan zullen over denken…