De eerste vraag voor een lezing kreeg ik van JNM, ze hadden een zomerweekend eind juli 2008 en vonden het wel een goed idee om daarvoor de Low Impact Man uit te nodigen. Ik weet nog dat we toen buiten in het gras zaten en ik een hele reeks vragen kreeg van een dertigtal enthousiaste jongeren. Het was best een interessante babbel, zeker voor mij, en ik naar ik mag hopen ook voor het publiek.
De stormloop begon echter na de uitzending van de LIM reeks op Canvas. Scholen, milieuraden, verenigingen en bedrijven namen contact met me op om mijn verhaal te komen vertellen. In 2009 ging het over 74 lezingen waaronder enkele in Amsterdam. De meest bijzondere vraag kwam echter van Dimitri Leue (ook wel bekend van zijn Don Kyoto voorstelling). Hij vroeg me om mee te spelen in een ecologische theatervoorstelling. Voor de duidelijkheid, ik was vanaf 1 november 2009 terug deeltijds aan de slag bij Ecolife.
Zijn vraag was om in februari en maart 2009 twee voltijds mee te repeteren, samen met Jonas Van Geel en Toon Offeciers, en dan in de periode september-november mee op tournee te gaan. Het feit dat ik geen serieuze theaterervaring had was voor Dimitri geen bezwaar en na overleg met Ecolife heb ik toen beslist om de sprong te wagen. Daarvoor opnieuw stopte ik twee maanden met werken, en sprak af om vanaf 1 september er helemaal mee stoppen. Want ik kon niet blijven komen en gaan natuurlijk.
De twee repetitiemaanden waren ongetwijfeld een van de boeiendste van de voorbij vijf jaar. Dagelijks met de trein naar Antwerpen om daar bij Rataplan te repeteren met 3 prettig gestoorde hypercreatieve collega’s. Mijn rol was om ervoor te zorgen dat de voorstelling zo ecologisch mogelijk zou zijn en tijdens het stuk de nodige inhoud te brengen over de ecologische kwesties. Om de tournee te kunnen doen op koolzaadolie gingen we zelfs ons eigen koolzaad zaaien (nuja) in de Westhoek.
Uiteindelijk zijn er 55 voorstellingen gespeeld tijdens een kleine drie maanden, en heb ik op die manier toch heel wat Vlaamse Culturele Centra leren kennen. Het is niet makkelijk te beschrijven hoe intensief zo’n tournee is, maar uren hebben we zitten kaarten (terwijl we met energiefietsen de batterijen voor de voorstelling moesten opladen), uren hebben we in de bestelwagen gelachen en gepraat, en voor de voorstellingen was er steeds een voetbalwedstrijdje.
Het is ook deze ervaring die ervoor gezorgd heeft dat ik een tijdje later gestart ben met de Low Impact Man show, om zo nog een tweede keer de Culturele Centra te kunnen bezoeken. Wat lezingen betreft is het aantal blijven toenemen – al dacht ik zelf dat na de uitzendingen de interesse wel zou afnemen. Voor zover ik de tel heb correct heb bijgehouden heb ik sinds de voorbije vijf jaar 594 keren het publiek heb toegesproken in verschillende vormen en bevonden zich 52 725 mensen in het publiek. Bij deze, een bedankje als je daar zelf ooit bij was. Zoals al eerder vermeld zal het aantal lezingen in de toekomst wat verminderen, maar wees gerust, de mensheid is nog niet van mij af.
Low Impact Man 